محمد قوچانی و دلیل اساسی چرندیاتش!

حمید قربانی
August 12, 2019

محمد قوچانی و دلیل اساسی چرندیاتش!
امیر پرویز پویان که در سنین جوانی با رفقایش مانند اسکندر صادقی نژاد و رحمت الله پیرونذیری ، در محاصره نیروهای دست آموز رنجر و ساواکی (۳۰۰۰) - سگ های زنجیری امپریالیسم قرار گرفت و در آخرین دقایق زندگی شان ،با سر دادن چنین شعاهایی: « مرگ بر سرمایه، مرگ بر امپریالیسم و سگ های زنچیری اش، پیروز باد انقلاب (مسلحانه، از من،)، زنده باد کمونیسم! با آخرین گلوله خویش به زندگی خود پایان دادند، ( البته، صادقی نژاد در یک درگیری دیگری به قتل رسید)، در آن سال ها که بحث سرمایه داری ملی و مستقل شدن از امپریالیسم و غیره ، بر مشغولیت فکری روشنفکران بورژوا و خرده بورژوا  و حتی عناصر وابسته به طبقه ی کارگر غالب بود، دست به نوشتن رساله ای، در نقد این تفکرات ملی - مذهبی و خرده بورژوائی بر آمد که  متأسفنه فقط مقدمه ای از آنرا ، توانست انتشار دهد. پویان در این نوشته ( خشمکین از امپریالیسم، ترسان از انقلاب – سال ۱۳۴۸ ) که بیشتر به نقد، نظریه پرداز باصطلاح امروز ملی - مذهبی ها و یا نیروی سوم زمان خود که در اواخر به رد هر گونه دولتی رسیده بود و فقط بر آورده شدن  آرمان خود را در به دور یک سنگ گشتن می دید و خسی در میقات می نوشت و نه حتی بمثابۀ کسی که به میعاد میرود ، یعنی جلا آل احمد، اختصاص داده شده است، در باره جامعه ی ایران زمان خود و جوامع مشابه می نویسد : "دیالکتیک تحول جامعۀ ما، جامعه ای که در زمرۀ حلقه های متعدد امپریالیسم قرار دارد و بورژوازی ملی آن، زیر ضربات خُردکنندۀ بورژوازی کمپرادور و بوروکراتیک نیروی لازم را برای رهبری یک جنبش انقلابی از دست داده است و این کمک می کند تا تضادهای اجتماعی ناشی از وابستگی به امپریالیسم لزوماَ با یک انقلاب سوسیالیستی از میان برداشته شوند.»  و حتی گروه پویان ، مفتاحی، احمدزاده که بنیانگذار واقعی سازمان چریک های فدایی خلق  می باشند، زیرا که در سال ۱۳۵۰ وقتی که چریک های فدائی  از وحدت دو گروه  بیژن جزبی - ضیاء ظریفی و گروه  امیر پرویز پویان، عباس مفتاحی، مسعود احمدزاده، بنیاد نهاده شد، مبنا تئوریک سازمانی  آثار رفقای گروه دوم، یعنی رفقای پویان، مفتاحی و مسعود احمد زاده، در نظر گرفته شد، بورژوازی ملی را بعنوان نیرویی می دانستند که  در دفن خویش شرکت کرد، می نامیدند! این را میتوان از فاکت فصل اول کتاب مسعود احمدزاده به نام  مبارزه مسلحانه هم استراتژی، هم تاکتیک نیز، به روشنی دریافت : "با استقرار و بسط سلطۀ امپریالیستی، نخست تقسیم قدرت سیاسی میان فئودالیسم و امپریالیسم و سپس تبدیل فئودالیسم به فئودالیسم وابسته و بالاخره نابودی فئودالیسم، بورژوازی ملی هنوز رشد نکرده، تحت فشار سرمایۀ خارجی ضعیف شده، امکان تشکل طبقاتی را از دست می‌دهد و بالاخره به‌ تدریج از میان می‌رود. به این ترتیب بورژوازی ملی نمی‌تواند یک نیروی مستقل سیاسی را تشکیل دهد. از طرفی مبارزه با سلطۀ امپریالیستی، یعنی سرمایه جهانی، عناصری از مبارزه با خود سرمایه را در بر دارد، از طرف دیگر این مبارزه محتاج بسیج وسیع توده‌ها است. به این دلیل عناصری از یک انقلاب سوسیالیستی نیز در بطن این مبارزۀ ضدامپریالیستی متولد شده و در جریان مبارزه شروع به رشد می‌کند. بورژوازی ملی به دلیل ماهیت خویش نمی‌تواند در چنین مبارزه‌ای پیگیر باشد و به دلیل شرایط تاریخی وجودش و پیوندهایش با سرمایۀ خارجی، در بسیج توده‌ها مردد و ناتوان است. دهقانان نیز به دلایل شرایط مادی تولید خود هیچگاه نمی‌توانند یک نیروی مستقل سیاسی را تشکیل دهند. به این ترتیب یا باید تحت رهبری پرولتاریا قرار گیرند و یا خود را به بورژوازی بسپارند. تنها نیرویی که باقی می‌ماند پرولتاریاست. پرولتاریا اگر چه از لحاظ کمی ضعیف است، اما از لحاظ کیفی و امکان تشکل بسیار قدرتمند است."- مبارزه مسلحانه هم استراتژی و هم تاکتیک- مسعود احمد زاده- ۱۳۵۰. البته، این در سال ۱۳۵۰، یعنی هنگامی است که هنوز تازه چند سالی از ۱۳۴۲، غلبه یافتن واقعی سیستم بر جامعه ایران بود و نه ۵ دهه بعد!          

 بنا براین، حال اگر کسی مانند قوچانی میتواند، در حدود ۵۰ سال بعد از نوشتن  این آثار، مدعی بورژوازی - سرمایه  داری ملی و با صفت مترقی و غیره  گردد، به نظر من، فقط  به دلیل سلطه یافتن اپورتونیسم و رویزیونیسم توده ای بر سازمان چریک های فدائی خلق که با سلطه ی نظرات بیژن جزنی در نیمه اول دهه ی ۵۰، آغاز شد و بدتر از همه بر کل ننبش "چپ" ایران ، یعنی برداشت های سوسیال دموکراسی و حتی نفوذی و خائنانه آشکار و مستقیم سرمایه دارانه  پرور - منصور حکمت، ایرج آذرین، حمید تقوایی و شرکاء  در بعد از وقایع ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ بر جنبش طبقه ی کارگر در ایران دانست. البته، این هم یک چیز ملی و حتی منطقه ای نبود. چیزی بود جهانی ! که اینجا جای بحث و بسط آن نیست!