دولت چیست؟ از آن چه انتظاری باید داشت؟ خصوصا کارگرآگاه!

حمید قربانی
July 15, 2019

دولت چیست؟ از آن چه انتظاری باید داشت؟ خصوصا کارگرآگاه!

دولت نه نیرویی شری است که به یکباره از سوی نیروی بد، نامرعی و ناموجودی همچون شیطان ومذاهب  یا همذات او خدا و برای خیر بشر بر جامعه نازل شده باشد، دولت از دل جامعه ی انسانی و در شرایط مشخص تاریخی که با موجودیت یافتن مالکیت خصوصی کروهی و یا فردی بر ابزار تولید ، برده کردن سایرین، به علت محروم نمودن آنها از مالکیت بر ابزار تولید که زندگی بشر به آن وابسته است و موجودیت یافتن طبقات متضادالمنافع و بنابراین، مبارزه ای دائمی بین این طبقات سر برآورده و تا بودن جامعه ی طبقاتی بعنوان نیروی سازمان یافته ی سرکوبگر طبقه ی مالک ابزار تولید موجود خواهد. این شر اجتماعی هم نیز، با نابودی شر اساسی جوامع بشری یعنی مالکیت خصوصی و در عصر ما، همراه با کارمزدی طبقه ی کارگر از بین خواهد رفت و جامعه آزاد می شود و دیگر به وجود نیروی سرکوبگر و انگل که به انگل اصلی یعنی طبقه ی استثمارگر وابسته است، نیازی نخواهد بود!

بنابراین، یک چیز را کارگر باید درک کند که در جامعه ی طبقاتی و بویژه درعصرما، یعنی جامعه ی طبقاتی سرمایه داری امپریالیستی و برای ما کارگران دولت خوب و بد، دولت کار آمد و ناکارآمد، دولت عدالت پرور اجتماعی و دولت ظلم اجتماعی و ارتجاعی و مترقی، دولت قانونمدار و بی قانونی، دولت آزاد و...  موجود نیست، دولت، دولت طبقاتی است. دولت سازمانی سرکوبگر جسمی و ذهنی است که اراده ی طبقه ی حاکم از نظر اقتصادی را بر دیگر طبقات و اقشار اجتماعی و در جامعه کنونی،  خاصه ما طبقه کارگر تحمیل می کند، دولت خوب بی دولتی، مرگ هر گونه دولت – زوال دولت و به خواب ابدی رفتنش است!

آری،  دولت مدرن کمیته ای است برای رسیدگی به امور و یا رتق و فتق امورطبقه ی سرمایه دار. وجود دولت در  جامعه ی مدرن - جامعه ی سرمایه داری از آنجا ضروری آمد و لازم شد و هست که دستمزد کارگر را در حد مورد دلخواه  طبقه سرمایه دار نگه دارد. کارگر در نظم سرمایه داری  هیچ حق قانونی و غیر قانونی  ندارد، مگر اینکه برطبق قانون سرمایه داری، یعنی خود را به عنوان یک کالا بداند که به سرمایه دار فروخته شده و باید برطبق میل او کار کند و چیزی نگوید.

کارگر زمانی یک انسان عادی می شود که این جامعه با تمامی دم و دستگاه های تولیدی، سیاسی، اجتماعی  و غیره محو گردد.

این امرهم فقط بدست خود کارگران و با به پیروزی رساندن یک انقلاب قهری کمونیستی که در اولین مرحله، دولت موجود را خُرد می کند و اثری از آن باقی نمی گذارد و دولت طبقاتی کارگران مسلح را جانشین آن می کند، میّسراست و لاغیر.

بنا براین،  کارگر، اگر خواهان حقوقی است که بر خلاف میل سرمایه داران و دولتشان باشد، باید به صورت یک طبقه متحد، متشکل و مخصوصا در حزب خود، یعنی حزب کارگران آگاه  که حزبی است بویژه در جوامعی مانند ایران مخفی، متحرب شده و مسلح شود و مبارزه ای را آغاز کند که سرانجام آن، پیروزی انقلاب قهری کمونیستی - انقلاب مسلحانه پرولتری - است.

در حین پیشبُردن چنین مبارزه ای است که طبقه سرمایه دار و دولتش مجبور می شوند که دستمزد کارگررا نه برطبق میل سرمایه دار، بلکه بر طبق میل کارگر تعیین کنند و نه بدون چنین مبارزه ای! این را هم بدانیم که هیچگاه و درهیچ شرایطی با وجود سیستم حاضر، همه آنچه که می دهیم، دریافت نخواهیم کرد، زیرا که این نقض غرض، یعنی نقض قانون سرمایه دار که سود است و سودهم در اساس خود، فقط از کاراضافه – ارزش اضافه  - نیروکاراضافه ما، یعنی کار بی اجرت ماست که تأمین!

رفقا و دوستان کارگر، ما باید خود را به عنوان یک طبقه برسمیت بشناسیم که از طرف یک طبقه ی دیگر به نام سرمایه دار درسطح محلی،  کشوری و جهانی استثمار می شویم و دولت  با دستگاه سرکوب جسمی یعنی نیروی نظامی و انتظامی، دادگستری، زندان و زندانبان، شکنجه و قتل و کشتار، دستگاه سرکوب فکری یعنی دستگاه مذهب، قانونگزاری، آموزش و پرورش موجود و... نماینده و دستگاه دیکتاتوری طبقه سرمایه دار است که وظیفه دارد ما را سرکوب  . منکوب قانون کند، جزاین، اگر فکر و اندیشه کنیم که مانع سازمان یافتن و مسلح شدن مان می گردد، ما طبقه کارگر همواره کارگر یعنی انسان تولید کننده و محروم از تولیدات مان و اسیر و تجاوز شده بوسیله سرمایه داران و دولت شان خواهیم بود و جای گله و شکایت هم نداریم.

 به قول برشت ، شاعر کمونیست و ضد فاشیست آلمانی تبار :  - اگر این وضعیت ادامه دارد، اگر ما استثمار ما می شویم، اگر ما سرکوب و کشته می شویم،  مسئول آن،  خودمان هستیم که متحد نیستیم ، اگر این وضعیت قابل تغییراست، این تغییر باز هم، به ما بستگی دارد که متحد شویم، سازمان یابیم و مسح شویم!

ویدئو – هفت تپه

https://t.me/GoftandNO/1561

حمید قربانی - 14 یولی سال 2092 اسپارتاکوسی