انقلاب کارگران سازمان یافته و مسلح، ایجاد دیکتاتوری مسلح پرولتاریا، تنها راه حل و رهایی بخش است!
حمید قربانی
February 27, 2019انقلاب کارگران سازمان یافته و مسلح، ایجاد دیکتاتوری مسلح پرولتاریا، تنها راه حل و رهایی بخش است!
فشارهای اقتصادی، فقر، استثمار بیش از حد کارگران و زحمتکشان در سطح جهانی از یک طرف و افزوده شدن صدها هزار میلیاردی هر ساله بر ثروت یک درصدی های سرمایه دار مفت خوار و زالو صفت از طرف دیگر که اکنون 64 نفر شان بر بیش از 50 درصد از سرمایه و ثروت جهان حاکم هستند و نیز دیدن فساد و رشوه خواری های صد ها هزار میلیون دلاری، یورویی، ریالی و روبلی و ینی و... اعضای طبقۀ حاکمه و دولتیان برگزیده اش، از طرف دیگر، در جهان امروز، باعث شده اند که روزانه میلیون ها کارگر و زحمتکش زن و مرد و فرزندان دانش آموز و دانشجوی آنها، به خیابانها به ریزند، اعتصاب نموده و تظاهرات و اعتراش نمایند و با نیروهای سرکوب گر پلیسی و لباس شخصی محلی و جهانی درگیر شوند. این ها از این حکایت می کنند که از نظر عینی و بطور واقعی شرایط برای انقلاب زیر و روکننده اجتماعی بوسیله کارگران و زحمتکشان سازمان یافته، آگاه و مسلح آماده است، زیرا که کارگران و زحمتکشان با مبارزات نه فقط در ایران و هائیتی و هند و آفریقای جنوبی و... بلکه در خود کشورهای پیشرفته مانند فرانسه، بلژیک، ایالات متحده آمریکا وغیره و مقاومت و حمله متقابل که حتی به برخوردهای قهرآمیز و مسلحانه هم کشیده می شود، اثبات کرده و می کنند که آماده هر نوع فداکاری هستند. اما، انقلاب زیر و رو کننده اجتماعی کارگران و زحمتکشان، در جهان و در شرایط کنونی به پیروزی نمی رسد، مگر اینکه توسط یک نیروی انقلابی و حزب سیاسی با استراتژی انقلاب مسلحانه کمونیستی که جز حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیستی نیست، رهبری مبارزات طبقاتی جاری را نه فقط در سطح کشوری و حتی منطقه ای، بلکه جهانی بدست گیرد و طبقۀ کارگر هم، متأسفانه در سطح کشوری و هم در سطح منطقه ای و جهانی فاقد چنین حزبی است. چنین حزبی هم فقط بوسیله خود کارگران آگاه و فرزندان روشنفکر آن ها یعنی دانشجویان و نویسندگان اساسا، موجودیت می یابد و با شرکت در مبارزات جاری و روزمره و با تقبل هزینه های مالی و جانی، خیلی زود می تواند، در شرایط موجود که طبقه ی کارگر و زحمتکشان به مبارزۀ مرگ و زندگی برخاسته اند و فریاد دیگر بس است، ما از این زندگی بیزاریم سر می دهند که سرمایه داران را لرزش مرگ می گیراند و حتی سینه شان را در مقابل پلیس های قوی هیکل و کم عقل مسلح و مجهر و آماده شلیک ، باز می کنند و فریاد می کشند که ما را بکشید، زیرا که ما دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم. برای ما، فقط جان ما مانده است، آنرا نیز شما بگیرید. رجوع به کارگر زن فرانسه در خیابان های پاریس- جنبش مشهور به جلیقه زردها. آری، زمین زیر پای سرمایه داری امپریالیست و سگ های زنجیری شان یعنی دولتیان پفیوس و قاتل واقعا داغ شده است، هیزم انباشته شده و باروت آماده اشتعال است، فقط کبریت زن و فتیله زن شعله افروز لازم دارد! که شعله کشد و همه چیز موجود را به سوزاند و بر ویرانه های آن بنای جدیدی در افکند که هیچ شباهتی به بنای موجود ، جز دراسم بنا، ندارد! ساخته شدن این بنای اجتماعی - جامعۀ کمونیستی با مالکیت اجتماعی بر ابزار تولید بطور ویژه از مسیر انقلاب سرخ با بودن این همه نیروی سازمان یافته و مسلح، یعنی انقلاب قهری کمونیستی و پیروزی آن، ایجاد دیکتاتوری انقلابی طبقاتی پرولتاریا - شوراهای مسلح کارگران و زحمتکشان یا شکل دیگری از این دیکتاتوری می گذرد. این مسیر هر چند خونین است و اما تنها مسیر واقعی برای رهایی است و به قول کار مارکس "کسی که برای پیروزی می جنگد، با دشمن روی هزینه جنگ بحث نمی کند! و باز او بود که سال ها قبل از این گفته، در نتیجه گیری اثرش در رابطه با نقد پرودن به نام فقر فلسفه، نوشت: [« در نظامی که طبقات و اختلافات طبقاتی در آن وجود نداشته باشد، رفورم های اجتماعی، دیگر انقلابات سیاسی نخواهند بود. تا وقتی که این زمان فرا برسد، در آستانه هر تغییر شکل کلیِ جدید جامعه، آخرین جمله علم الاجتماع همواره چنین خواهد بود:
« یا مرگ یا مبارزه، جنگ خونین یا نیستی، مسئله به صورت سرسختانه مطرح است. »، (ژرژ ساند ) (1)]
امروزه رفقای کارگر و زحمتکش مرد و زن، ما، راه و چاره ای نداریم، جز برگزیدن مبارزه و نبرد غیر خشونت آمیز و بویژه خشونت آمیز طبقاتی بر علیه سرمایه داران و دولت های شان و ارتقاء آن به یک انقلاب سرخ پیروزمند که با درهم شکستن دولت موجود، این چماق سرمایه داران که هر لحظه بر سرمان کوبیده می شود، ایجاد دولت مسلح خود و سرکوب کردن مقاومت بورژواهای خلع مالکیت شده از ابزار تولید، ولی زنده داخلی و گسترش انقلاب قهری کمونیستی به سطح جهانی، لغو شرایط موجود اجتماعی یعنی لغو و محو مالکیت سرمایه دارانه، چه در شکل خصوصی و یا دولتی و بر قرار مالکیت اجتماعی - کمونیستی!
به باور من، در این مسیر جان را باید فدا کرد وامیر پرویز پویان ها و رفقایش، فریاد کشید: مرگ بر سرمایه، مرگ بر امپریالیسم و سگ های زنجیری اش، پیروز باد انقلاب مسلحانه، زنده باد کمونیسم!
http://www.marxist.com/haiti-imperialist-aggression-against-bolivarian-revolution-sparks-mass-movement.htm
