انقلاب توده‌ای سال ۵۷ اگر ادامه می‌‌یافت آن شرایطی ایجاد می‌‌شد که در آن شرایط کمونیست‌های انقلابی‌ با توده های کارگر و زحمتکش رابطه‌ای سازمانی ،دخالتگر،رابطه‌ای کمی‌ و کیفی،رابطه‌ای مستقیم پیدا می‌‌کردند. در آن صورت بدون تردید انقلاب آن سمت و سویی را می‌‌یافت که به نابودی ماشین دولتی بورژوازی وابسته به امپریالیسم می‌‌انجامید.امری که بدون تحقق آن، آنطور که تجربه قیام ۲۲ بهمن ثابت کرد  هر چقدر هم که توده‌های قیام کنند به فدا کاری و از جان گذشتگی دست به زنند نمی‌‌توان کلمه ای از پیروزی و تحقق کوچکترین تغییری به نفع اکثریت مردم (کارگران و زحمتکشان) سخن به میان آورد. در صورت رابطه سازمانی و مستقیم کمونیست‌ها با توده‌های کارگر و زحمتکش انقلاب آن جهتی را می‌‌یافت که به کسب قدرت سیاسی به رهبری طبقه کارگر می‌‌انجامید ،تاریخن تنها در این صورت  شرایط مادی گذار به سوسیالیسم بوجود می‌‌آید. “درست به همان اندازه که نیروی ما یعنی‌ نیروی پرولتاریای آگاه و متشکل اجازه دهد ما فورن به عبور از انقلاب دمکراتیک به سوسیالیسم آغاز خواهیم نمود”(لنین) ادامه‌ی خواندن→

پس از چند سال “رونق” اقتصادی که به واقع نه رونق بلکه حبابی اقتصادی بود که انحصارات مالی‌ آمریکایی از آن طریق به سود‌های کلانی دست یافتند.حبابی که به چنان تمرکز سرمایه‌ای در نهاد‌های مالی‌ این کشور انجامید که از دو سال پیش به صورت بحرانی‌ کم سابقه سر باز کرد.بحرانی‌ که در اثر آن برخی‌ از بزرگترین انحصارات مالی‌ آمریکا به ورشکستگی کامل کشیده شدند. ادامه‌ی خواندن→