برای آنانی که در هر سرزمین و اقلیمی تحت سلطه ی حکومت اسلامی زاده شده اند و رشد و نمو کرده اند، فهم و درک فاجعه ای که در زندگیشان جاریست بسیار سخت و ای بسا ناممکن است. اما آنگاه که درخت هایمان بار دانش برمیگیرند و نگاه هایمان افقی دورتر را میجویند، حقایقی بر ما مکشوف میشوند که یاریمان میکنند چرخ نیلوفری را به زیر آوریم. و آن حقیقت سیاهی که امروز در پس آموزه های ویرانگر اسلام رخ نمایانده است، آسیب های وخیمی است که در روان و جسم تمام ایرانیان و نیز تمام مسلمانان رسوخ کرده و آنان را به جمعیتی تبدیل کرده که نه فقط خود از زیستن یک زندگی شاد و سالم محروم شده اند بلکه نسل در پی نسل مولد جمعیتی بیمار و ناکارآمد شده اند. سخن از فقدان عشق است در شریعتی که خود را متفرعنانه بهترین تمام ادیان نامیده است. امروز بر تمامی اندیشمندان روشن است که اسلام دینی است نه فقط زن ستیز بلکه انسان ستیز. چرا که با وضع قوانینی چون حق چند همسری برای مردان، حق مالکیت مردان بر زنان، حق تصمیم گیری در تمامی امور زنان برای مردان، حق حضانت فرزندان برای مردان و بسیار حقوق ضد زن دیگر، بر خلق یک رابطه ی عاشقانه در ازدواج و بین زن و مرد خط بطلان کشیده و زنان و مردان را از تجربه ی یگانه سر منشا شادی و آرامش محروم کرده است. و در خانوده ای که عشق را نمی شناسد، سلامت روان و جسم زن و مرد روز به روز تحلیل میرود. و در خانواده ای که پدران و مادران با انبوه دردهای روانی و جسمی درگیرند، فرزندانی بیمارتر و رنجورتر رشد و نمو میابند. و اینگونه است که جامعه ای بیمار میشود و به بیراهه میرود. جامعه ای که در آن نه عشق و اتحاد و همبستگی، بلکه نفرت و خشم و تکروی و خودخواهی صفات مردمانش است. و جامعه ای اینچنین بیمار هرگز توان تجربه ی موقعیت هایی والایی چون دموکراسی و رفاه اجتماعی و ثروت ملی و سلامت و طول عمر را نخواهد داشت. چه رسد به آنکه در پیشرفت علم و خلاقیت و صنعت و تکنولوژی و یا حتی حفاظت از محیط زیست توان عرض اندام داشته باشد.
ایران کشوری است که بر اساس آمارهای خود جمهوری اسلامی نرخ افسردگی در آن ۶۷٪ است. یعنی از هر ده ایرانی ۷ نفر انگیزه یک زندگی شاد و مولد را از دست داده اند. ایران کشوری است که در آن روزانه ۱۳ نفر خودکشی میکنند. ایران کشوری است که هر چه تنگناهای اقتصادی و محدودیت آزادی بیان در آن بیشتر میشود، مردمش بیشتر و بیشتر به آن شرایط سخت و بدشگون کردن مینهند. در حالیکه فلات ایران در بهترین موقعیت ژئو پولیتیکی قرار دارد و از بیشترین سرمایه ها و منابع طبیعی برخوردار است. آیا سرمنشا رنج های مردم ما مشکلات اقتصادی است؟ آیا دلیل سقوط تصاعدی انگیزه زندگی در بین ایرانیان، برنامه ریزی ها و نقشه های شوم کشورها و دولت های متخاصم است؟
خیر! روان مردم ما به شدت بیمار و آسیب دیده است. علت این روان اجتماعی آسیب دیده، قوانین ضد انسانی شریعت اسلام است که گویا در گوشت و پوست مردم ما ریشه دوانیده. به گونه ای که حتی آنان که خود را بی دین و نامسلمان می انگارند نیز ناخواسته و نادانسته همان دستورات غیر انسانی اسلام را هر روزه در زندگی و در روابط خود اجرا میکنند. اسلام نه فقط افیون توده ها بلکه یگانه عامل نابودی عشق و زندگی در بین تمام مردمانی است که به دستورات آن آلوده شده اند. هنوز هستند متفکرین و سیاستمدارانی که می انگارند یک دولت سکولار برای تبدیل ویرانه ی ایران به مدینه فاضله کفایت میکند. اما این توهمی بیش نیست. آنجا که باور به قوانین نفرت برانگیز اسلام در هر طبقه و لایه ای از جامعه ای وجود داشته باشد، از همان لایه آسیب های روانی زاده میشوند و به تمام لایه های دیگر سرایت میکنند. چرا که اسلام دین گفتگو و مدارا و عشق نیست. اسلام دین مومنین و کافران است. و خدای اسلام تنها و تنها جانبدار مومنین است. و برای کافران هیچ عاقبتی جز عذاب علیم و جهنم سوزان متصور نیست. چگونه میتوان در سرزمینی مردمی با تفکرات اینچنین را به بهانه آزادی عقیده رها کرد و امید داشت که آن سرزمین از آسیب این باور و عقیده در امان باشد؟ مانند این است که سلول های سرطانی را در موجودی زنده به حال خود رها کنیم و امیدوار باشیم که این سلولها آرام و بی صدا در جای خود به زندگی ادامه دهند و به دیگر اعضا بدن دست درازی نکنند.
اسلام یکی از بزرگترین دلایل آسیب های عمیق روانی در زنان و مردان است. چه آن را آزاد بگذارند و چه محصورش کنند. چونان زهری است که اگر نوشیده شود به مرگ خواهد انجامید. همچون انواع مشتقات نیکوتین که آزادانه خرید و فروش و مصرف میشوند. همچون اسلحه که خرید و فروشش در کشوری چون آمریکا آزاد است.-
