اولین گام‌های جمهوری اسلامی برای سرکوب زنان، سلب آزادی پوشش با تحمیل حجاب اجباری بود.
در بیش از چهار دهه کشمکشی بین زنان ایران و نهاد قدرت بر سر تحمیل حجاب اجباری در جریان است.
حکومتی که به دنبال سنت و گسترش مذهب است و مردمی که به دنبال مدرنیته و آزادی های اجتماعی و سیاسی هستند، فراموش نکنیم زنانی که امروز در خیابان‌های کشور لچک های خود را از سر برداشته و تصاویرشان در شبکه های اجتماعی منتشر می شوند، عمدتا زنان جوان شهری هستند که حاضر نیستند سبک زندگی را که رژیم بر آنها تحمیل می‌کند، بپذیرند.
چند سالی است حکومت برای سرکوب جامعه مدنی، شهروندان را در مقابل یکدیگر قرار داده است.
از یک سو شهروندانی هستند که به ذلت ۴۵ سال تن نمی دهند و از سوی دیگر آمران به معروف و به عبارتی طرفداران حکومت هستند که بدون محدودیت و با حمایت های مالی و وعده و وعید پست در بدنه نظام، به اماکن عمومی گسیل شده اند تا بتواند در برابر مخالفان اجباری و منتقدین قد علم کنند.
آمران به معروف با شگرد تذکر لسانی، وارد خیابان ها، مراکز خرید و وسایل نقلیه شده و با زنان و شهروندان مخالف حجاب اجباری نه تنها با تذکر زبانی برخورد نمی کنند بلکه با تکیه بر خشونت و قدرتی که از سوی حکومت میگیرند با شهروندان ستیزه گری می کنند.
آماران به معروف که با شگردهای فریب و دروغگین جمهوری اسلامی خو گرفته اند، به صورت عامدانه و آگاهانه با زنان دارای پوشش اختیاری برخورد و تلاش می کنند آنها را عصبانی و به رفتار های خشونت بار وادار و از آنها فیلم برداری کنند تا از این روش بتوانند مخالفان حکومت را شناسایی و سرکوب کنند.
تلاش عامدانه برای عصبانی کردن شهروندان به این دلیل صورت میگیرد که بر اساس قوانین جدید، نه تنها مجازات اعمال خشونت علیه آمران به معروف از مجازات بی حجابی بیشتر است، بلکه حتی مجازات ایجاد ممانعت در کار این گماشته های حکومتی نیز یک درجه از مجازات بی حجابی سنگین تر است.
اما همه این برخوردها تا زمانی است که حکومت نخواهد از زنان استفاده ابزاری کند، وقتی پای قدرت نمایی و مشروعیت بخشی به نظام دیکتاتوری به میان می آید زنان آزاد می شوند که با پوشش مورد سلیقه خود در خیابان ها و پای صندوق های رأی حضور یابند.
هادی طحان نظیف، سخنگوی شورای نگهبان، با ادعای اینکه نباید در انتخابات دوقطبی سازی کرد، در مورد حق رأی افراد بی حجاب گفته، حق رأی در هیچ قانونی سلب نشده است.
راهپیمایی نمایشی ۲۲ بهمن یکی از زمان هایی است که جمهوری اسلامی برای اینکه جهانیان را فریب بدهد و بگوید در زندان بزرگ ایران زنان آزاد هستند، تصاویر از زنان با پوشش هایی که تا چند روز قبل ناهنجار و هنجاز شکن می خواند منتشر می کند.
این یک بوم و دو هوا بودن اظهارات مقامات حکومتی در حالی است که، با گذشت پنج روز از بالماسکه ۲۲ بهمن ، حکم سه سال و یازده ماه حبس سپیده رشنو زن مخالف حجاب اجباری به او ابلاغ شد.
حجاب اجباری برای نظام ضد زن جمهوری اسلامی تنها یک پوشش نیست، بلکه امتداد تمام ناعدالتی‌ها و تبعیض‌هاست، که با تحمیل حجاب اجباری می خواهد راه را برای تبعیض های دیگر باز کند.
تحمیل حجاب یعنی تبعیض در حق طلاق، حق انتخاب شغل، حق مسافرت، جلوگیری از مشارکت اجتماعی و فرهنگی و سیاسی، مسدودکردن مطالبات زن‌هاست.
با این وجود حکومت نتوانسته جامعه را به سمت خواسته هایش سوق دهد.
امروزه زنان ایرانی آگاه‌تر از قبل شده‌اند و به خواسته‌های حکومت تن نمی‌دهند. انتخاب نوع پوشش یک حق طبیعی است.
