به یاد محمد مهدی کرمی

به یاد محمد مهدی کرمی
« !آن که گفت: «حکمم اعدامه، به مامان چیزی نگو

!چقدر این جمله به گوشم آشناست
!چقدر این جمله باز هم میتوونه تکرار بشه

.تیر ماه ۱۳۵۵ بود
.من، مادرم و یکی از برادرهایم به شیراز رفته بودیم
.برادر دیگرم همراه خانواده اش در شیراز زندگی می کرد
روز ۸ تیر، تیتر درشت روزنامه عصر را دیدم : حمید اشرف و گروهی از چریک های فدايی خلق در درگیری کشته شده اند
.قلبم فرو ریخت
.اشکهایم مجال خواندن بقیه خبر را نمی داد
.دو روز بعد، از شیراز برگشتیم
قبلاً با برادرم رضا قرار گذاشته بودیم که در بازگشت ما از شیراز به گاراژ تی بی تی بیاید و با ماشینش ما رو به خونه ببرد، ولی اونجا نبود، منتظرش شدیم، نیامد
.شماره تلفنی از او نداشتیم که خبر بگیریم، معمولاً او با ما تماس می گرفت
.مادرم بعد از یک سفر طولانی خیلی خسته بود
.تاکسی گرفتیم و به خونه برگشتیم
.باز هم از رضا خبری نشد
.فردا هم خبری نشد
.به چند آشنا تلفن زدم و جویای حالش شدم، همه اظهار بی اطلاعی می کردند
.به چندتا از آشنایانی که میتوانستند ردی از رضا پیدا کنند، زنگ زدم
.آنها گفتند: به «کمیته مشترک» مراجعه کن شاید آنجا باشه
.به «کمیته مشترک » رفتم، پرس و جو کردم ولی جوابشون منفی بود
به من گفتند: از پلیس راه بپرسید شاید تصادف کرده، به بیمارستانها سری بزنید، از آنها سئوال کنید
دیگر شکی نداشتم که کمیته مشترک از او خبر دارد. با این نوع سردواندن ها آشنابودیم. اما آیا در درگیری ها، همراه حمید اشرف و بقیه کشته شده؟ آیا او هنوز زنده است ؟
از محل کارم مرخصی گرفتم، هر روز از ۱۰ صبح تا ۴بعدازظهر جلوی درِ «کمیته مشترک » می ایستادم و هر بار سئوالم را تکرار می کردم
عاقبت بعد از سه هفته، سربازی بطرفم آمد و گفت :  خانم چرا وقت ات را تلف می کنی، من هرموقع اینجا سرخدمت هستم شما را می بینم که اینجا ایستاده اید
به او گفتم : می دونم که برادرم اینجاست ، باید به من جواب بدهند، ما سالهاست که
.به این رفت و آمدها،  به این درِ زندان و آن درِ زندان رفتن ها عادت کرده ایم
چیزی نگفت و رفت. ساعتی نگذشته بود که بطرفم آمد و مرا به داخل دفتر «کمیته مشترک» راهنمائی کرد
حسین زاده از بازجویان «کمیته مشترک » که بعداً به معاونت پرویز ثابتی منصوب شد، پشت میزش نشسته بود. گفت : چه نسبتی با رضاستوده داری؟
.گفتم : برادرم است
گفت: اینجاست ولی فقط حق یک ملاقات دارید. اگر میخواهی برو و فردا همراه پدر  و مادرت برگرد
گفتم:  سال ۱۳۵۲ که رضا در زندان عادل آباد شیراز بود، بخاطر یورش مأموران ساواک و درگیری با زندانیان، پدرم  زیرِ آفتاب داغِ جلوی درِ زندان سکته کرد و بعد با سکته های پیدرپی فوت کرده و مادرم هم تحمل چنین دیداری را ندارد
گفت: خب اگر میخواهی همین الان ترتیب ملاقات را بدهم؟
.قبول کردم ولی از سر تا پا می لرزیدم، چقدر سردم بود
.مرا به اطاق کوچکتری بردند
درِ دیگری از طرف مقابلم باز شد، زیر بغل رضا را گرفته بودند، نمی توونست روی پاهایش بایستد
.لاغر، نحیف، سر و روی ورم کرده و چشم های کبود شده از ضربات مشت و لگد
.یکی از چشمانش کاملأ بسته شده بود
. لبهایش شکافته شده و دوباره جوش خورده بودند
.اما صدایش قوی و محکم
.حالم را پرسید، حال مادر را پرسید
.بغضم را فرو می دادم که در برابر صلابت صدایش ضعیف نباشم
.بعد از پنج دقیقه، سربازی که آنجا بود گفت: وقتتون تمومه
.رضا گفت: دادگاه رفته ام و حکمم را داده اند
!!!!حکمم اعدامه ولی به مامان چیزی نگو

زهره ستوده
۲۰۲۳ فوریه