amir_772@hotmail.com
هرچه بیشتر، جنبشِ پرشتاب وبالندهِ سراسرایران را دنبال می کنی، می بینی که بیشترینه مردمان مان درخیابان ها،یعنی فرزندان رنج وکار، هستی ازدست داده، نه چشم به یاری های «بشردوستانه» دولت های اینطرفی ها دارند ونه‌انتظار بمب‌افکن‌های کروز امریکایی و نه نماد پُرآوازه قیصر و نه رئیس‌جمهورخودخوانده راطالبند و… نه رسانه های پروپاکاندای روی پا مانده با اعتبارمالی عربستان سعودی و آن دیگران را … آنچه تا به امروز در سازماندهی گردهم آیی های ایرانیان تبعیدی و مهاجر درسلسلهِ حرکت هایِ اعتراضیِ شان در جای جای جهان دیدیم ، هم نوا شدن با نجوای مردم درون کشوروشعارهای آنان را سر دادن و به دفاع از تمامیت مبارزات آن مردم قدم برداشتن بود . آنهایی که خودراخوشه چین روند این مبارزات جا میزنندوبه نحوی خویش را نائب برحق خود برگزیده مردم می شناسندوسازمان یافته جیره خواری می کنند و با ده تا بیست نفربه نسبت بزرگ و کوچک بودن شهرها درکشورهای مختلف با بلند کردن پرچم شیروخورشید نشان شاهنشاهی وجا گرفتن پشت شعار«ایران دوستی» ، نوعی شوینیسم فارس محور را در برابر اتحاد داوطلبانه همه ملیت هایی که در این نبرد نابرابر دهها و صد ها تن از میان خود برای بدست آوردن آزادی و رهایی جامعه در دل شعار « زن – زندگی – آزادی » یا « ژن – ژیان – ءازادی » از کف داده اند، نوعی نفاق و دشمنی را دامن می زنند . تداوم این جنبش درخیابان بطوریقین سخنگویان واقعی خود را پدید خواهد آورد و با ارائه راهکارهایی واقعی تر،خود را به مردم بازخواهد شناساند .تا به امروز و به دفعات و با ارائه گزارش های گوناگون موج سواری این جماعت وخاصه رسانه هایی که آنانرا ساپورت خبری می کنند، مشخصا تلویزیون “ایران انترناسونال” را از پاریس- فرانگفورت – لندن و استکهلم و گوتنبرگ مورد نقد قرار گرفته داده اند و این درحالیستکه گروههای فعال و همسو با روند مبارزه درداخل کشور، دراینجا تلاش میورزند و زمان می گذارند و اجازه تظاهرات و تدارکات تمامی این حرکات را بعهده می گیرند .اما خوشه چینان و فرصت طلبان « سلطنت آبادی» که قدمی و تلاشی برای برگزاری این حرکات انجام نداده اند ،ناگهان سربزنگاه از راه میرسند و همانند دار و دسته های رنجیر زن و سینه زن،کف بردهان، با طرح شعارهای فطیر وازمیدان خارج شده مردمان ایران، خود را صاحب و نماینده اعتراض خیابانی جلوه می دهند! آنچه در خیابان های پاریس با حضورکوتاه” فرح نائب السلطنه” و عروس اش” یاسمین پهلوی”ونوه هایش نیزدرکنار”سلطنت آبادی ها” به نمایش درآمد، برای مصادره حرکت بزرگ تدارک یافته ازنهاد های مختلف فرهنگی شناخته شده پاریس، به گزارش تلویزیون ویژه خود ، به نمایش در آوردند.
همچنانکه در گزارش دیروزیاد آورشدیم : « سمت وجهت گیری حرکت به نقاط جنوبی تهران بزرگ رسیده است. بطوری که ازروزدوشنبه ۱۸ مهر، صدای خروشان نازی ابادی ها ،به شکلی متراکم و توفنده … در کنار صدای منطقه سه راه فلاح و مناطق پامنار، منطقه وسیع قلعه حسن خان،که سال ها زخم رودررویی باحاکمیت را برتن خودداشته، بعلاوه خیلی ازمناطق مرکزی مثل: باب همایون، ناصرخسرو، سلسبیل، خیابان هاشمی و( خیابان گلی) یا مالک اشترونظام آباد،کوچه برلین ومجیدیه ، منیریه و منوچهری ، فرهنگ و شرق تهران تمامی نارمک و فلکه های گوناگون آن ار هفت حوض تا شمالی ترین نقطه آن، فلکه چهارم تهران پارس را پوشش داده و همه آنان به انبوه این جنبش خیابانی پیوستند. همچنین نقاط جنوبی و محروم شهرتهران : شهرک ولیعصرو قلعه حسنخان، امام زاده حسن و شاه عبدالعظیم و بیشترینه محلات جنوب شهر تهران با جنبش همراه شدند.
درهنگامه به پا خاسته هر روزه مردم ایران، دوشنبه هیجدهم مهر۱۴۰۱روزی بیاد ماندنی است. در این روز اعتصابات دانشگاهها، مدارس، برخی از مشاغل اینترنتی آسیب دیده از انسداد شبکه هایی نظیر اینستاگرام، کسبه جزء در برخی شهرها و اعتصاب کامیوندارن حمل قیر وارد فاز جدیدی شد و کارگران پتروشیمی های بوشهر، دماوند و هنگام درعسلویه در استان بوشهر، پتروپالایش کنگان و فاز دوم پالایشگاه آبادان دراستان خوزستان دست به اعتصاب زدند.
آنچه بدیهی بنظر میرسد؛ برای مردم ما دراین خیزش، بازپس‌گیری زندگی از اسارت حاکمیت خون و جنون و جنایت، به خواست همگانی تبدیل شده است. پس به لحاظ ذهنی یک درد مشترک و خواست مشترکی به وجود آمده و گروه‌ها و اقشار مختلف اجتماعی را در احساس و ابراز آن شریک نموده و آنان را به عمل جمعی رهنمون شده است. با حضورمیدانی محروم ترین نیروهای مختلف اجتماعی ( زنان- کارگران- معلمان – بازنشستگان- استادان – دانشجویان – دانش آموزان- پرستاران – بهیاران- پزشکان متعهد – کشاورزان زحمتکش و … ) به عنوان کنشگران اصلی و صاحب حق که در آن مرز‌ها و تفاوت‌های طبقاتی، جنسیتی، قومی، مذهبی به‌طور موقت و به نفع خیز عمومی بزرگ‌تری رنگ می‌بازند، به نظر میرسد خیزش وارد موحله نوین و بالنده تری شده است. بی اختیاربه یاد حرف های چند سال پیش حاج سعید قاسمی از فرماندهان سابق سپاه، مدتی پس از اعتراضات دورهای پیش،درتجمع فعال بسیجی ها برای اهل و بیتش گفته بود: « از اون روزی باید بترسیم که دمپایی‌پوش‌ها و کفش‌ملی‌پوش‌های شوش و شاه عبدالعظیم ،خیابان پیروزی،آن روزاگرقاط زدن وپشت ولایت نبودند، ریختد توی خیابون، اون روزباید فرارکنی و ول کن برو خارج، اون روز باید فرار کنیم، بترسیم.اگر آنها پشت خط را ول کردند، ان روز باید فرار کنیم و می ترسیم، ویلا آروغ زدن آنهاییکه از پل پارک وی بیایند پائین وعربده بکشند، آن روز خیالی نیست ؛ عزیز من ، استقبال می کنیم . » (۱) باری شوش- نازی آباد و شاه عبدالعظیمی ها آمدند،آری زمان فرار شمایان فرا رسیده است. ول معطلید! جدال کفِ خیابانیِ که نمایش آنراهر روزه نوجونان و جوانان در جای جای کشور سنگر می سازند حاصل تجربه ای چهل و سه ساله از گردن نگذاشتن و نافرمانی از خانواده گرفته ، مدرسه ، خیابان ، کارخانه آزموده شده و حاصلش امروز در برخورد با عوامل سرکوب به شیوه های گوناگون خود را می نمایاند و به کار گرفته می شود. این آن دستآوردیست که رژیم عقب مانده وپیشا تاریخی از درک آن عاجز مانده و در حلقه اظهارات آن ازهرسو که میروند به دیوارعظیم این تجربه میزنند بی نتیجه می ماند. این درخت تناوروتنومند، به بارنشستهِ امروزمان را،کهنه تبرهایِ زنگار بسته حاکمیت جزم اندیش که دورانش به سرآمده، چاره نتوان کرد. بیگمان گورستان تاریخ جایگاه ناگزیر آنان است . این فرایند به مدد فن آوری جدید و فضای مجازی و شریان های ارتباطی، شتاب فزاینده ای یافته است. هیچ جای تعجبی ندارد که این شرایط سرنوشت ساز را رهبر« نخود مغز» کشور ، در نیابد و چونان با نام نهادن « اغتشاش های پراکنده» ، « طراحی های انفعالی و ناشیانه دشمن» و … به یاوه گوئیهای همیشگی اش برابر این خروش ادامه دهد و همچنان آنرا با دشمنان خیالی و توطئه آنان نسبت دهند . زهی خیال باطل. روز ما فرداست، فردا روشن است، ایدون باد! .. پنجشنبه ۲۱ مهر ۱۴۰۱ برابر با ۱۳ اکتبر ۲۰۲۲
http://karegari.com https://www.aparat.com/v/wAdvU (۱)
