وظیفه ی یک مارکسیست_انقلابی نه همراهی و همگامیِ بی‌پرسش با هر جنبش، حرکت و شورش توده ای به اسم قیام مردمی، بلکه تحلیلِ چرایی و چگونگی مناسبات پیرامونی و درونی موجود در آن حرکت است. مارکسیست انقلابی نه به مانند یک خبرنگارِ مزدبگیر یا یک سلبریتی مجازی در پی سودجویی و کسب شهرت از همراهیِ قاطع با هرگونه حرکت رادیکال بدون تحلیل و نقد ماهیت درونی آن جنبش عمل می‌کند و نه چهره ی طبقه ی کارگر و زحمتکشان را چون مظلومانِ گنگ نمایش میدهد؛ بلکه او اگرچه در هر لحظه نهایت قوه‌ی تحلیلی و دقت دیالکتیکی خود را برای ایستادن در موقعیت و صف درست تاریخی به کار می‌بندد همچنان به نقد بی‌رحمانه‌ی آن جنبش در جهت ایجاد سازماندهی و جهت‌گیری درست طبقاتی دست خواهد زد.
مارکسیست انقلابی همواره این نکته ی مهم را در نظر دارد که بدون تئوری انقلابی، هرگز یک جنبش انقلابی وجود نخواهد داشت*. او می‌داند که صرف یک شورش خیابانی ورای ماهیت رادیکال آن به انقلاب منجر نخواهد شد اگرچه آن را در مسیر تجربیات تاریخی انقلاب آتی دسته بندی می‌کند. او می‌داند که بدون سازماندهی درست انقلابی، بدون اعتصابات سراسری آحاد زحمتکشان، بدون مسلح شدن توده ها به تئوری و اسلحه، تفکر در باب راهبرد یک انقلاب تمام عیار یک پنداشتِ ایده‌آلیستی خواهد بود. مارکسیست انقلابی این مهم را در نظر دارد که شهادت‌طلبی، قهرمان سازی و شهیدپروری منشِ خرده‌بورژوازی رادیکال است و سنخیتی با مبارزات طبقاتیِ اقشار و طبقات تحت ستم ندارد؛ لذا او تمام توان تئوریک و پراتیک خود را به کار می‌گیرد تا ضمن حمایت از جبهه گیری طبقاتی جنبش های پیش رو و موجود، در ایجاد هسته های سوسیالیستی انقلابی که متشکل از کارگران پیشرو و روشنفکران کارگری است سهیم بوده و مسیر را برای سازماندهی انقلابی طبقه ی کارگر هموار کند.
و در پایان به این جمله ی نخست بازمی‌گردیم که وظیفه ی مارکسیست انقلابی حمایت بی چون و چرا از هر جنبش و شورش توده ای نیست بلکه حمایت از جنبه ی طبقاتی آن به نفع حرکت رو به جلو و نقد مداوم اشتباهات و کاستی‌های آن است؛
فارغ از اینکه این عدم حمایت قاطع در چشم ساده اندیشان خرده بورژوا -که در هر کوچکترین شعله ی هر شورش، نهایتِ انقلاب را می‌بیند و با هر مشت گره کرده در خیابان، خیال می‌کند که انقلاب ظرف یک امروز و فردا آغاز شده و به پایان میرسد- سکوت، بی‌خبری یا جهت‌گیری نادرست تعبیر شود.
کسرا تبریزی
آذر ۱۴۰۰
