یادداشتی از یک کارگر اعتصابی

یادداشتی از یک کارگر اعتصابی
اعتراض ادامه دارد و در بخش هایی هم اعتصاب. برای مثال همین الان کارگران اورهال فاز ۱۹ عسلویه به خاطر نگرفتن حقوق و مطالبات خود به شدت ناراضی هستند و بحث در میان آنها بر سر تجمع ا عتراضی در مقابل درب پالایشگاه داغ است. در این مدت بخشی از کارگران که با وعده پیمانکاران سر کار برگشته بودند وقتی با خلف وعده آنها روبرو میشوند دوباره به اعتصاب برمیگردند. در هر حال فضای اعتراضی غالب است همه روی خواستها و مطالبات خود هستند. اوضاع خیلی فرق کرده و دیگر مثل دو سال قبل نیست که یکی سوت بکشه و تاریخ و کمپینی اعلام کند و باقی توکل کنند. الان کارگران در هر کجا که هستند وقتی با تعرضی روبرو میشوند فورا دست به اعتراض میزنند و اعتراض کردن دارد به سنت جاری در نفت تبدیل میشود. نقش شورای سازماندهی نیز مهم است . این شورا با بیانیه های خود و نوع اطلاع رسانی اش فرهنگی مطالبه گری با خواستهای روشن و مشخص را تقویت کرده است و این موفقیت بزرگی است. ما کارگران اعتصابی امروز بیش از هر وقت نیروی اعتراض خود را باور داریم و دیگر ترسی از اعتراض کردن نمانده است و در واقع آن فضای پادگانی را با اعتصاب سراسری خود عقب زده ایم. حقوقها باید افزایش یابد. ۲۰ روز کار و ده روز مرخصی باید اجرایی شود. کمپ ها و وضع غذا باید بهبود جدی پیدا کنند و خواستها ما برچیده شدن بساط پیمانکاران چپاولگر است. ما مطالبه گریم و به اعتراضات خود ادامه میدهیم.
#اعتصاب_سراسری_کارگران_پیمانی_نفت
#افزایش_حداقل_حقوق_و_دستمزد_به_بالای_۱۲میلیون
#کارگران_پیمانکاری
#کارگران_پروژه‌ای
#کارگران_غیررسمی_نفت
#مناطق_ویژه_اقتصادی
https://t.me/shoranaft
@Shoratamas