محمود درويش

تقدیم به جانْ فدا ( رفیق مهین جهانگیری )   زَنانِ سیاسی زیباتراَند ! این زَخمه هایِ زیتون را مَزارعِ مَهتابی ، شَهادت خواهند داد تُفنگی : که بر پیلهْ زارِ فَقر به تَعبیرِ نان ، می غُرّد یا حَـتّا … گیاهی که در پَرگارِ یک گودال قَد می کِشد تا دیوار هَر دو از ترانه ای در خاطراتِ زَنانه ...

                    « فریاد دختری »                                                                                                          دختری کناردریا بود .. . خانواده ای داشت ..  و خانه ای ،  با دو پنجره .. و دری .     ناوی جنگی درساحل پهلوگرفته  ، وبه شکارِعابرین سرگرم : چهارتا.. پنج تا..هفت تا.. و .. که برشن ها می افتادند . دختر، اما ، لحظه ای درامان ماند ...

                       « وعده ی توفان »                       محمود   درویش    باید که به مرگ ، پشت پا زنم ..  اشک ترانه های ریخته را بسوزانم . . وبرگ پوسیده ی درختان زیتون را بزدایم . پس اگر، درپسِ چشمانِ وحشت زده ، آوازشادی سرمی دهم .. برای توفان ست که ...

هرچه زمان گذشت چای نوشیدیم و سیگار کشیدیم و شب‌ را به خنده صبح کردیم امّا سرپناهی نداشتیم تخت‌مان زمین بود و ملافه‌مان آسمان. چه می‌گفتیم وقتی زمستان در قلب‌مان خانه کرد؟ سیگار می‌کشیدیم و برای هم‌دیگر از تبعیدگاه‌‌ می‌گفتیم از رسم‌ها از آینده‌ی دست‌ها از گذشت‌ها. بعد قسم خوردیم که هرچه زمان گذشت ما نگذریم از زخم‌مان از سیگارکشیدن‌مان ...