بیشتر به پیش / مزدک

مطلب
September 13, 2020

بیشتر به پیش !

با دورود فراوان به کارگران مبارز .

علیرغم تقریبا سه ماه اعتصاب و اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه و دیگر صنایع در شهر های مختلف که همراه با مشقت معیشتی فراوان  برای کارگران بوده و هست و این مبارزات به سمبل جنبش کارگری مبدل گشته ، حاکمیت فاسد همچنان به سیاست حراج شرکتهای دولتی که ثروت توده ها میباشد ، به سرمایه داران خصوصی البته جناحی ، ادامه میدهد  .  بدون آنکه  توجهی جدی و کارساز به خواسته های کارگران نیشکر هفت تپه داشته باشد .بخشی از خواست ها اقتصادی و مربوط به حقوق معوقه و بیمه درمانی است و بخشی مربوط به بازگردندان رفقای اخراجی و دربند و همچنین خلع ید مالکیت از اسدبیگی و محاکمه اوست . سرمایه داری که رژیم جمهوری اسلامی نیشکر هفت تپه را به ثمر بخشش به او واگذار کرده است .

در این میان دیدار حضوری تعدادی از نمایندگان منجمله قالیباف که عمدتا از جناح اصولگرا میباشند ، از نیشکر هفت تپه نه برای اجابت خواست های کارگران بلکه برای بهره برداری سیاسی علیه جناح رقیب ، دولت روحانی ، میباشد .

سیاست حراج صنایع و تاسیسات تولیدی بخش دولتی به بخش خصوصی آنهم با قیمت های بسیار بسیار نازل سیاست کلیت نظام جمهوری اسلامی است که بطور سیستماتیک از دوره احمدی نژاد به اجرا گذاشته شده و در دوره ریاست جمهوری روحانی شدت گرفته است .

واگذاری این موسسات به بخش خصوصی که برخی از آنها اهمیت کلیدی در اقتصاد کشور دارند ، به بهانه ارتقاع مدیریت کارآمد و بالا بردن سطح تولید و ...  صورت گرفته است . از این بذل و بخشش همه جناحهای حکومتی بهره جسته اند ، هر چند احتمالا ، عدالت جناحی ، آنچنانکه اصولگرایان در مد نظرشان بوده تحقق نشده و با گسترش اعتراضات کارگری به عواقبت فلاکتبار خصوصی سازیها و خواست خلع ید مالکیت از مالکین خصوصی جدید که کاملا نو آوری در جنبش کارگری اخیر است ،  اصولگرایان مجلسی و قوه قضائی را به انتقاد از جناح روحانی کشانده ، آنهم نه برای اینکه صنایع و موسسات تولیدی دولتی نباید به بخش خصوصی بخشیده شود بلکه سیاست و روش درستی ، بخوان به نفع جناح اصولگرا ، برای این واگذاری ها انجام نشده .

نکته قابل تعمق و اساسی این است که تمامی موسسات تولیدی و خدماتی که در تصاحب دولت است و دولت توسط مدیران فاسد با استثمار متمرکز کارگران را میچاپند ، همگی با پول و ثروت جمع شده  از کارگران و زحمتکشان و کارکنان ( بشکل مالیاتهای مستقیم و غیر مستقیم و نفت ..) ساخته شده است و مطلقا بطور طبیعی متعلق و جزء مالکیت همگانی و مشترک و متساوی الحقوق همه آحاد کارکنان کشور میباشد و میباید توسط شورای خود مالکین بلاواسطه که تمامی کارگران و زحمتکشان کشور است اداره گردد و پس از پرداخت مخارج زندگی اجتماعی و انسانی  کارگران موسسات مازاد تولید بصور مختلف همچون  تامین منابع برای بهداشت و آموزش همگانی و رایگان و گسترش صنایع و زیر ساختهای اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی .... به توده ها توزیع گردد .

اما در جمهوری اسلامی همچون دیگر دولتهای سرمایه داری ، سرمایه داران نه فقط بطور انفرادی و خصوصی به استثمار کارگران  میپردازنند بلکه بطور دسته جمعی از طریق ابزار دولتی شان بطور متمرکز تر استثمار را انجام میدهند ، آنهم نه با سرمایه خصوصی خود ، که آن نیز حاصل چپاولهای قبلی است ، بلکه با ثروت گرفته و جمع شده مالیاتی از کارگران و زحمتکشان است .

اگر در بخش خصوصی ، سرمایه دار ، امکان مقداری ریسک باخت در پس کله اش مکدرش میکند ، در عوض در بخش دولتی اساسا چنین تکدری برای کلیت سرمایه داران وجود ندارد زیرا سرمایه از قبل و جیب کارگران تامین شده و ضررش هم بخرج آنهاست و هرگونه اعتراض و اعتصابی از همان ابتدا با قوای منسجم و متمکز نیروهای سرکوبگر دولتی ، امنیتی و بسبجی و پاسدار و نیروی قضائی  ... سرکوب و منکوب میشود .

اگر در برخی از اعتصابات کارگری در بخش خصوصی دولت بعنوان میانجی و راه حل دهنده بین سرمایه داران و کارگران وارد عمل میشود که در اکثر موارد به نفع سرمایه داران قضاوت و حکمیت میکند و کارگران را تحمیق مینماید  ، در بخش دولتی صنایع و خدمات اساسا میانجی وجود ندارد و ریش و قیچی در دست خود دولت است و کارگران از همان ابتدای امر اعتراضات سرکوبند .

کارگران مبارز نیشکر هفت تپه در مبارزه مداوم سه ماهه خویش که به سمبلی مبدل گشته آموزه های چندی را به نمایش گذاشته اند  .

۱ - همبستگی شورانگیز و حمایت رفیقانه از کارگران اخراجی و دربند و هدایت شورائی اعتراضات بری از هرگونه خشونت از سوی کارگران ، شناخت دقیق از موضع و موقعیت جناحهای رقیب حکومتی و ترفند های آنها .

۲ -  که مهمترین دست آورد کارگران نیز هست ، خواست خلع ید مالکیت از اسدبیگی ، مالک تاسیسات ، و محاکمه او برگرداندن پولهای دزدی شده . علاوه بر این دو اقدام پیشرو  ۳ - حمایت و پیوستن خانواده های کارگران  ، اطفال و همسر و مادر و پدر کهنسال ، دوستان و شهری به اعتراضات کارگری . این خود شیوه نوینی از توده ائی شدن اعتراضات کارگری را به نمایش گذاشته که نیروهای سرکوبگر را با معضلات پیچیده تری مواجه ساخته است .

این توده ائی شدن و هدایت شورائی اعتراضات زمینه امکانات بیشتر برای تداوم و پتانسیل بیشتر جهت دست یابی به خواست های کارگری  و مقاومت  با سرکوبگران است .

چنانچه که ذکر شد خواست خلع ید مالکیت از اسد بیگی و شرکا اقدامی پیشرو و قدم بجلو میباشد .  اما بازگرداندن مجدد تاسیسات نیشکر هفت تپه به بخش دولتی علیرغم خواست کنترول کارکری این قدم به جلو را با سد مواجه میسازد . اولا صنایع نیشکر هفت تپه همچون دیکر صنایع دولتی  مستقیما با پول و ثروت خود کارگران و دیگر کارکنان ساخته شده و متعلق به کل کارگران و کارکنان است ، نه دولت فاسد و اداره آنهم باید در اختیار کارگران باشد . با بازگرداندن شرکتهای خصوصی شده منجمله نیشکر هفت تپه به بخش دولتی ، دولت در کوتاه زمان ممکن و بطرق مختلف از جمله ایجاد سندیکاهای زرد و شوراهای ضدکارگری اسلامی  .....حتی کنترول کارگری مورد درخواست را چون حبابی میترکاند و با ماشین سرکوب منسجمش هر اعتراضی را سرکوب میکند . در ضمن هیچگونه ضمانتی وجود نداردکه مجددا دولت آنرا به ثمر  بخشش به سرمایه دار دیگری واگذار نکند.

با توجه به سه ماه مبارزه بی آمان و پر درد ورنج و دست آوردهای آموزنده آن اداره شورائی نیشکر هفت تپه توسط خود تولیدکنندگان بواسطه اش ، کارگران و کارکنانش ، کارآمد ترین شیوه بهره برداری از ثروت توده ائی و ارتقاع تولید در عرصه ملی است . 

مزدک. بیستم شهریور ۱۳۹۹