در اول مه امسال گفتمان ها بر سر چیست؟ / گفتگوى کارگر کمونيست با نسان نودينيان

مصاحبه
April 29, 2020

در اول مه امسال گفتمان ها بر سر چیست؟

یک سوال از نسان نودینیان

 

کارگر کمونیست: در آستانه اول مه روز جهانی کارگر قرار داریم. گفتمان های کارگران به مناسبت این روز چیست و خود شما چه انتظاری دارید و بر چه نکاتی تاکید میکنید؟

نسان نودینیان: گفتمان های کارگران به مناسبت روز جهانی کارگر بیش از هر چیز پیشروی ها جنبش کارگری به نمایش میگذارد.  به نطرمن جنبش کارگری به لحاظ نهادینه شدن سنتهای رادیکال اعتراض و روشهای مبارزاتی کارگران و نیز ابراز وجود فعال در جلوی صحنه سیاسی جامعه پیشروی های درخشانی داشته است.

در سطح مبارزه و اعتراض به نظر من جنبش کارگری به نسبت هر دوره ای متعرض تر و با خواستهای شفاف تری به جلو آمده و پیشروی های غیر بازگشت پذیری را داشته است.  برای مثال جنبش کارگری در چند سال گذشته و بویژه از سال ٩٥ تاکنون در عرصه فراخوان به اعتصاب کارگری دارای تجارب بسیار ارزنده ای است و  یک شاخص مهم آن  قدرت بسیج و به میدان آمدن هر چه بیشتر  کارگران در محیط های کار و بعد اجتماعی یافتن اعتراضات کارگری است.  این مساله تاثیر مهمی  بر بهبود جدی  کمیت و کیفیت اعتصابات کارگری، گستردگی و تداوم آنها و اتکاء شان به مجمع عمومی و اعمال  اراده بیشتر خود کارگران و جلو آمدن آلترناتیو شورایی داشته است. در عرصه تعین یابی نیز جنبش کارگری گامهای بزرگی به جلو برداشته است. برای مثال ما الان در مراکز کارگری شاهد ابرازوجود ده ها تن از فعالین کارگری هستیم که سخنرانان پُرشور و پُر حرارت اعتصابات و تجمعات کارگران هستند. اینان رهبران اعتراضی کارگری هستند که با هر اعتصاب و تجمع اعتراضی در صف اول قرار گرفته و با سخنرانی و بیان خواستهای اعتصابات و تجمعات در مقام سازمانده و متحد کننده کارگران حول خواستهای مبارزاتی شان نقش ایفاء کرده اند . بعلاوه در ایندوره ما شاهد انسجام و ارتقاء بخشی بزرگ از کارگران هستم که در تشکلها و نهادهای کارگری خواستهای رادیکال کارگران و جامعه را نمایندگی کرده اند. انعکاس همه این پیشروی ها را امروز در تدارک برگزاری روز جهانی کارگر میتوان دید. از جمله در اینروزها ما شاهد انتشار قطعنامه های مختلفی از سوی تشکلها، گروهها و فعالین کارگری به مناسبت روز جهانی کارگر هستیم.  این قطعنامه ها چکیده سیاسی رویدادهای اعتراضی و مبارزاتی جامعه علیه حکومت اسلامی و دولت روحانی و نظام نابرابر سرمایه داری حاکم است و بطور واقعی اعتراض کل جامعه  را نمایندگی میکنند.  همچنین در پیامها، مصاحبه ها و نوشته های فعالین کارگری به این مناسبت ما شاهدیم که کارگران با ماگزیمالیستی ترین خواست ها وارد میدان شده و اعتراضشان به فقر، گرانی، تبعیض و نابرابری است و بر داشتن زندگی ای انسانی تاکید دارند. بر بستر همین اعتراض است که امروز کارگران خواستار افزایش دستمزدها به بالاتر از خط فقر اعلام شده از سوی دولت یعنی بالاتر از ٩ میلیون هستند و  بر مطالبات سراسری ای چون تحصیل رایگان برای همه کودکان،  درمان و بهداشت رایگان برای همه مردم و  آزادی زندانیان و بویژه زندانیان سیاسی و کارگران دربند تاکید کرده و برای آن مبارزه میکنند. با چنین گفتمان هایی است که جنبش کارگری  نقش درخشانی در کشیده شدن اوضاع به  خیزش آبانماه  در نزدیک به دویست شهر و در دیماه ٩٨علیه گرانی، علیه فساد  و دزدی سران هار رژیم اسلامی داشته و در ادامه آن کارگران در قامت گروهها و تشکلهای مبارزاتی شان و فعالین کارگری با بیانیه های اعتراضی خود  کیفرخواست عمیقا سیاسی و طبقاتی را به این وضعیت جهنمی اعلام کرده اند. کشتن مسافرین خطوط هوایی تهران اکراین توسط سپاه پاسداران و حکومت اسلامی را محکوم  کردند. و در دوره بحران کرونا نیز در صف جلوی اعتراض برای تامین معیشت و خواستهای پایه ای چون درمان رایگان و بیمه بیکاری بوده اند.  و در میدان عمل نیز در بسیاری جاها مبتکر ایجاد ستادههای مردمی در مقابله با کرونا بوده و با ده ها اقدام و عمل انسانی دیگر  در جهت تقویت همبستگی انسانی و افق مبارزاتی تاثیرات تعین کننده ای داشته اند. اینها همه دستاوردها و پیشروی های جنبش کارگری است و همانطور که اشاره کردم گفتمان های روز جهانی کارگر را شکل داده است. و اگر چه این دستاورد  و پیشروی ها کافی نیستند و باید به تشکل و سازمانیابی طبقه کارگر و پیوستن آنها به حزب سیاسی و کمونیستی خودشان حزب کمونیست کارگری  منجر شود، اما توانسته است مکان ویژه و قدرتمندی به جنبش کارگری بدهد و کارگران و بخش پیشرو طبقه کارگر را به اتوریته های اجتماعی و شناخته شده ای در سطح جامعه تبدیل کند.  . به عبارت روشنتر در هیچ دوره ای زندگی و مبارزه و تاریخ سیاسی طبقه کارگر در ایران به اندازه ایندوره با خواستهای رادیکال و ماگزیمالیستی کارگران، قدرت بیان و ابراز وجود آنها در مدیای اجتماعی و رسانه ها و کیفرخواستهایشان مورد توجه مردم و جامعه قرار نگرفته است.  اول ماه مه امسال ما در چنین نقطه ای قرار داریم و همانطور که اشاره کردم در بستر این روند هزاران کارگر و فعال کارگری عروج پیدا کرده و بعنوان صاحب جامعه و سازمانده مردم ابراز وجود کرده اند. به این اعتبار ما شاهد پیشروی کارگران بسوی سازمانیابی وسیعتر و قدرتمندی باید باشیم.  انعکاس این پیشروی ها را در اظهارات خود مقامات حکومتی و هشدار دادنهایشان به در پیش بودن "شورش گرسنگان" میشود به روشنی دید. و یا کسانی هم پیدا میشوند که با منکر شدن این پیشروی ها سعی میکنند، نگذارند اوضاع از کنترل خارج شود و عملا ترمز هستند.  از جمله اخیرا آقای "حسین اکبری" که در ایلنا و تعدادی از سایتها در باره جنبش کارگری اظهار نظر میکنند. با سر هم بندی کردن داستان غم انگیر حزب توده و مقدرات جنبش کارگری به این "نتیجه" "شگفت انگیز" رسیده بود که :"طبقه کارگر ایران در کلیت خود به مفهوم طبقاتی اش سیاسی نشده است. وقتی ادامه حضور اعتراضات کارگری به ارتقاء سازمانی اش نمی انجامد». اما نگاهی به اعتراضات کارگری بویژه در سالهای ۹۶ و ۹۷ و۹۸ که با قدرتمندی و برپایی صدها اعتصاب به جلو رفته و با خواستهای شفاف یک افق روشن و مبارزاتی را جلو جامعه گذاشته است، بی پایه بودن ادعاهای امثال اکبری ها را جلوی چشم همگان میگذارد.

در هرحال تا آنجا که به روز جهانی کارگر بر میگردد تاکید من بر برگزاری یک اول ماه مه متحد و قدرتمند است. د راین اول ماه مه ما کارگران باید رساتر از هر وقت کیفرخواست خودمان را علیه بساط جهنمی جمهوری اسلامی و نکبت سرمایه داری اعلام کنیم و با گرد آمدن حول همان خواستهایی سراسری ای که در بیانیه هایمان آمده است، به جلو حرکت کنیم و به این بردگی و توحش پایان دهیم. این اول مه را میشود در گروههای مدیای اجتماعی هزاران نفره ای که داریم برگزار کنیم و در محیطهای کار که ناگزیر به کارمان کرده اند، پرچم آنرا برافراشته کنیم. 

از نظر من اول ماه مه فرصتی است که نگاهی به قامت خود به عنوان طبقه ای که حرف اصلی را میزند و امروز در چنین موقعیت قدرتمندی قرار دارد داشته باشیم .  و اگر از این منظر نگاه کنیم به نظر من مهمترین گفتمان ایندوره بسط و گسترش موقعیت اجتماعی و سیاسی جنبش کارگری است که حاصل مبارزاتی مداوم و دادن هزینه های انسانی و زندان و حاصل تلاش آگاهانه برای قرار گرفتن در موقعیت سیاسی امروز و ظاهر شدن بعنوان صاحب جامعه، است. تحولات سیاسی آتی در ایران در پرتو موقعیت کنونی کارگران با بیشترین پتانسیل انسانی و نیروی اجتماعی راه های رسیدن به سوسیالیسم و جامعه آزاد انسانی را طی خواهد کرد.  و در نهایت ما باید به این نکته قابل توجه بپرداریم که حزب کمونیست کارگری ایران با رهبری چون حمید تقوایی و با سیاستهای روشن و شفافش  گامهای مهم و قابل اتکایی را برای سیاسی و اجتماعی کردن مبارزه و حضور کارگران بخرج داده اند.  این تلاشها به نوبه خود بر جایگاه پیوستن کارگران به حزب کمونیست کارگری ایران ، بیشتر از هر دوره ای ضروری  کرده است.  

 

 


 
 

  Share/Save/Bookmark 

 
 

     مطالب مرتبط

 
   
 

Copyright © 2006 azadi-b.com