پلیس بر روی پیکر زن ٧٣ ساله در خیابانهای شهر نیس در فرانسه
حمید قربانی
March 29, 2019
پلیس بر روی پیکر زن ٧٣ ساله در خیابانهای شهر نیس در فرانسه
https://www.euronews.com/2019/03/25/macron-says-he-hopes-severely-injured-protester-73-gains-more-wisdom
رفقا و دوستان عزیز، کارگران و زحمکشان این حرکت پلیس فرانسه که بنا به دستور رییس جمهور که دستور داده است به هر وسیله ای ممکن از تظاهرات جلوگیری نمایند و تقریبا حکومت نظامی اعلام کرده است، بر ضد یک زن مبارز و دلیر ” من از خشونت پلیس نمی ترسم، من ۷۳ ساله هستم، چه چیزی می توانند بر علیه انجام دهند.”، یعنی پا گذاشتن با پوتین و گذشتن از روی پیکر بر زمین افتاده اش به جای اینکه او را بلند کنند و از او محافظت نمایند، نشام می دهد که دیگر حتی همان دموکراسی و حقوق ظاهری هم در مرکز خود دموکراسی و مدافعان حقوق بشر بو به انتها رسیده است، به دیکتاتوری محض نظامی تبدیل شده است. این هر گونه بهانه را از دست صلح دوستان ضد حرکات خشونت آمیز در جواب به خشونت بی نهایت پلیس، این پاسفیست ها بیعمل می گیرد، زیرا که خشونت و قهر سازمان یافته ی فاشیستی طبقه ی حاکم – دولت – را به همه نشان داده و می دهد. این دیگر نه ایران است که با ماشین از روی تن زخمی تظاهر کننده به گذرند و دهان های گُشاد آنرا به ارتجاع مذهبی نسبت دهند و نه اسراییل صهیونیست هاست که بمب ریزی بر سر خانه های زحمتکشان دهات فلسطین را به موشک پرانی حماس نسبت دهند و اسم خود را نیز، کمونیست کارگری و غیره به گذارند، این در خیابانهای پاریس مدرن ترین و دموکراتیک ترین شهر سرمایه داری فخیمه است که چنین رفتاری را مشاهده می کنیم. این هم نه تک حرکت و نه از سر خودسری پلیس است، بلکه بر طبق دستور و معیار حاکمان جامعه انجام گرفته و می گیرند. ما دیدیم که چگونه با تیر چشم رهبر تظاهرات همین جلیقه زردها را نشانه گرفتند و چشم را از حدقه در آوردند و هزاران فاجعه این چنینی هر روز، هر هفته و هر ماه در کنار و گوشه ی جهان اتفاق می افتد. این ها را اضافه کنید به کشتار های دسته جمعی در مناطق جنگی، به کشتارهای مدفون شده زیر خاکستر و سنگ و آهن درفحایعی و وقایغی مثل انفجار در معادن، آتش سوزی در کارخانه ها، زلزله و سیل و صوفان مثل همین سیل جاری در ایران که عامل انسانی یعنی طبقه ی سرمایه و مزدورانش در موجودیت دادن آنها به عینه و روشنی دیده می شود، به انداختن بمب های ۱۰ تنی بر روی خانه های کاهگلی در دامنه های هندوکُش، مرگ فراریان از جنگ در آفریقا و خاورمیانه و غرق شدن در دریای مدیترانه و اژه و در بیابان های لیبی و مورد تجاوز قرار گرفتن و به بردگی فروختن شدنشان و ووو، آنگاه معنی و عمق فاجعه و فجایعی که طبقه ی حاکمه سرمایه دار و نوکران دولتی و غیر دولتی آن باعث می شوند را درک خواهید کرد.. من خودم حتی در کشور سوئد و در دهه ی ۱۹۹۰ نظاره گر شبیه چنین حرکاتی بوده ام که بر ضد ما تظاهر کننده ضد نازیست و ضد فاشیست انجام داده اند و بر سر ما آورده اند. هیچ وقت آن شبی را فراموش نمی کنم، در یک کوچه از دو طرف پلیس ما را محاصره کرد و مجبور به نشستن نمد و پلیس ها با پوتین بر روی تن و پیکرمان می پریدند. فقط رفقای دانمارکی بودند که به داد ما رسیدند و پلیس را ناعلاج کردن که ما را ترک نمایند. این حرکات فاشیستی ، ولی سازمان یافته، کار روزمره نیروهای سرکوبگر دولتی شده است، زیرا که دولت دیکتاتوری طبقاتی است، دولت نیروی سرکوب گر طبقه ی حاکمه، در زمان و عصر ما، عصر سرمایه داری، طبقه ی سرمایه دار امپریالیست بر علیه ما طبقه ی کارگر است و لاغیر! دولت زمانی این اعمال جنایت کارانه را انجام نمی دهد که ما بی حرکت اعتراضی شده و زنجیر خود را با رضایت حمل کنیم و استثمار شویم و در زمان بحران به جنگ فرستاده شویم و یا کشته شویم و یا همطبقه های خودمان را در داخل و یا خارج از مرزهای تعیین شده به قتل بر سانیم. این شرایط فاجعه بار و مرگزا، اما، یک وظیفه و مسئولیت اصلی را برای هر کارگر آگاه و هر انسانی که باور دارد که این وضعیت قابل دوام نیست و نیز می شود آنرا تغییر داد، طرح می کند و آن اینکه : باید متشکل و متحزب و متحد شد و مسلحانه در مقابل طبقه ی سرمایه و دولت بیماری هاری گرفته اش ایستاد و دانست که این دولت ها را با تمام این نیروهای سرکوب کر و منگ شده ی ربات گشته شان، باید و می توان درهم شکست و با ایجاد دیکتاتوری پرولتاریا – شوراهای کارگران و زحمتکشان مسلح – به رهایی رسید. برای این کار چیزی که لازم است، به پیروزی رساندن انقلاب مسلحانه کمونیستی – انقلاب قهری کمونیستی – انقلاب زیر و رو کننده ی اوضاع موجود اجتماعی- می باشد که زیر رهبری یک حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست – حزب مخفی و با پرنسیپ های لنینی – کشوری و بین المللی ممکن و میسر است
