حکومت ِ شورایی دولت ِ تراز ِ کمون نیست
خدامراد فولادی
April 10, 2019حکومت ِ شورایی دولت ِ تراز ِ کمون نیست
( یاد کردی از کمون ِ پاریس و خصلت ِ طبقاتی ِ متفاوت اش با حکومت ِ شورایی ِ بلشویک ها در صد و چهل و هشتمین سالگرد ِ کمون).
لنینیست ها می خواهند به زور ِ سفسطه و تحریف ِ واقعیت ها به ما بقبولانند که حکومت ِ شورایی( شوروی) همان دولت ِ تراز کمون است. یعنی گنجشک که نه، زاغچه را رنگ می کنند تا به نام ِ قناری به بشریت قالب نمایند. نخستین بار لنین این ادعا را مطرح نمود که دولت ِ شوروی همان دولت ِ تراز ِ کمون، و مخالفان ِ شوروی ِ بلشویکی مخالفان ِ دولت ِ نوع ِ کمون اند.
آیا واقعن چنین است که لنین و لنینیست ها ادعا می کنند و حکومت ِ بلشویکی از جنس و نوع ِ دولت ِ کمونی است؟
هیچ سند و مدرک و استدلالی جز مراجعه به نوشته های مارکس و انگلس نمی تواند واقعیت و خصلت ِ کمون ِ پاریس را توضیح دهد، همچنان که علاوه بر تجربه ی صد و چند ساله ی درتاریخ ثبت شده ی بلشویسم در شوروی و دیگر حکومت های بلشویکی، هیچ سند ومدرک و توضیح ِ مکتوبی نمی تواند به اندازه ی نوشته های لنین واقعیت و خصلت ِ حکومت ِ به اصطلاح شورایی ِ بلشویک ها را به بشریت بشناساند.
کمون ِ پاریس چهل و شش سال قبل از قدرت گیری ِ بلشویک ها در1917 اتفاق افتاد. زمانی که مارکس و انگلس در انگلستان اقامت داشتند.
مارکس شش ماه قبل از کمون به کارگران ِ فرانسه رهنمود داد از دست زدن به عمل ِ زود هنگام ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی خودداری کنند و به جای آن از حکومت ِ تازه پای جمهوری و دموکراسی ِ بورژوایی ِ آن که جایگزین ِ حکومت ِ استبدادی ِ ناپلئون ِ سوم شده حمایت کرده و آگاهی های سیاسی و طبقاتی خود را ارتقا دهند. مارکس خطاب به کارگران نوشت« کارگران ِ فرانسه باید وظیفه ی خود را به عنوان ِ عضوی از جامعه انجام دهند و نباید تحت تاثیر خاطرات ِ ملی گرایانه ی 1792 قرار گرفته آنگونه که روستاییان فرانسه تحت ِ تاثیر ِ احساسات ِ ملی گرایانه ی امپراتور اول قرار گرفتند. کارگران ِ فرانسه وظیفه ی تکرار ِ گذشته را ندارند، وظیفه ی آنها ساختمان ِ آینده است. آنان باید با شکیبایی و قاطعیت از امکان های مساعد ِ آزادی های به دست آمده از جمهوری ، برای کار ِ سازمان ِ طبقاتی ِ خاص ِ خود به بهترین نحوی استفاده کنند.سازمانی که نیروی به مراتب توانمندتری از پیش برای باز سازی ِ فرانسه و کوشش ِ مشترک برای رهایی ِ کار به آنها خواهد بخشید.»( کمون ِ پاریس. ترجمه ی فارسی. جلدسفید. ص.44-45 ).
مارکسی که پیش از کمون گروندریسه و سرمایه را نوشته بود، نمی توانست از نظرگاه ِ تئوریک موافق ِ انقلاب پرولتاریایِی در جامعه ای باشد که هنوز آمادگی ِ کامل برای تحقق بخشیدن به سوسیالیسمی که نیازمند ِ پیشرفته ترین نیروهای مولد و مناسبات ِ تولید است را ندارد. بلکه باید از امکان ها و شرایط ِ فراهم شده ی تولیدی مناسباتی ِ بورژوایی به ویژه دموکراسی وآزادی های سیاسی ِ آن در راستای تکامل ِ اجتماعی و رشد و ارتقای کمی و کیفی ِ خویش به سود ِ خود و جامعه بهره گیری نماید.
مارکس ِ دیالکتیک شناس و دیالکتیک اندیش که فرجام ِ عمل ِ نابه جا و نابه هنگام ِ پرولتاریای فرانسه را پیش بینی می کرد، اما هنگامی که در 1871 در برابر ِ عمل ِ انجام شده ی کارگران ِ پاریس قرار گرفت، چاره ای جز تایید ِاین اقدام نداشت. یک دلیل ِ مهم ِ تایید ِ کمون آن هم در جریان ِ عمل، اقداماتی بود که کمون در کم تر از سه ماه در پاریس انجام داد که سنجه ای برای یک دولت ِ نوع ِ کمونی و در واقع پیش در آمد ِ تجربی و تاریخی برای ساختمان ِ سوسیالیسم ِ پرولتاریایی بود. از جمله این که: به گفته ی مارکس و انگلس کمون ِ پاریس خاستگاه و پایگاه ِ صرفن و خالصن پرولتاریایی داشت و هیچ نیروی طبقاتی ِ غیر ِ پرولتری در آن شرکت نداشت، اگرچه گرایش های سیاسی وایدئولوژیک ِ غیر ِ پرولتری مانند ِ آنارشیسم و بلانکیسم در آن تفوق داشتند که در ارزیابی های بعدی ِ مارکس و انگلس از کمون، غیر از آنچه مارکس پیش تر در مورد ِ عقب ماندگی ِ تولیدی مناسباتی ِ جامعه ی فرانسه به منزله ی وحدتی همبسته برشمرده بود، این گرایش های ناهمخوان با دوران نیز دیگر عوامل ِ ناکامی ِ کارگران ِ پاریس تشخیص داده شدند.
نکته ی بسیار با اهمیت از نگاه ِ تاریخی به کمون به ویژه برای جامعه ی ما، تفاوت گذاری یی است که مارکس و انگلس میان ِ یک جامعه با دو تراز ِ تولیدی مناسباتی ِ متفاوت یعنی میان ِ پاریس ِ پیشرفته و دیگر شهرها و روستاهای عقب مانده ی فرانسه قائل بودند که بر پایه ی همین تفاوت گذاری از دیدگاه ِ پیشرفت نگرانه و تکامل گرایانه هم بود که در ارزیابی از کمون، پاریس را دارای چنان شرایطی می دانستند که توانست در هفتاد روز اقداماتی انجام دهد که در دیگر نقاط ِ فرانسه امکان انجام شان فراهم نبود. بابررسی ِمورد به مورد و نمونه وار از پایگاه و خاستگاه و اقدام های عملی در کوتاه زمان ِ موجودیت ِ کمون از یک سو، و همان موارد ِ نمونه وار از خصوصیت ها و عملکردهای شوروی ِ بلشویکی فقط در هفت سال رهبری ِ لنین بر حزب و دولت ِ« شورایی» در سوی دیگر، نشان خواهم داد کمترین شباهت و همخوانی یی میان کمون و حکومت ِ شوروی نه تنها وجود ندارد بلکه حکومت ِ بلشویکی دقیقن در نقطه ی مقابل ِ دولت ِ کوتاه عمر ِ کمونر ها قرار دارد. یعنی، تمام ِ اقدامات ِ بلشویک ها در زمان ِ لنین – وحتا تا همین امروز- بر خلاف و درضدیت با اقدام های کمون بوده است.
خصوصیت ها واقدام های اساسی ِ کمون:
یکم: مارکس و انگلس مهم ترین خصوصیت و خصلت ِ کمون را پرولتاریایی بودن ِ آن می دانند. بدون ِ هیچ پیشوند و پسوند ِ غیر ِ پرولتری. انگلس نوشت:« از آنجا که در کمون فقط کارگران و نمایندگان ِ مورد تایید کارگران شرکت داشتند، تصمیمات آن نیز خصلت ِ صرفن پرولتاریایی داشت. تصمیماتی که فقط به نفع ِ کارگران بود وبعضن موجب ِ از هم پاشیدن ِ نظام ِ کهنه ی اجتماعی می شد». ( کمون ِ پاریس. ترجمه فارسی. جلد سفید. ص.30 ). مارکس:« برابرنهاد ِ مستقیم ِ امپراتوری، کمون بود. فریاد ِجمهوری ِ اجتماعی که پرولتاریا ی پاریس با آن انقلاب ِ فوریه را آغاز کرد تنها خواست ِ مهمی بود درجهت ِ جمهوری که می باید نه فقط شکل ِ سلطنتی ِ سلطه ی طبقاتی بلکه خود ِ سلطه ی طبقاتی را نیز تغییر دهد. کمون شکل ِ اثباتی( واقعی ِ) این جمهوری بود.»( همان کتاب. ص.59).
مارکس می نویسد:« کمون که نماینده ی واقعی ِ تمام ِ عناصر ِ پیشروی جامعه ی فرانسه و ازاین رو حکومت ِ ملی ِ حقیقی بود، در عین ِ حال حکومت ِ کارگران به مثابه ِ تنها عنصر ِ آگاه ِ رهایی ِ کار با خصلتی صرفن انترناسیونالیستی نیز بود. در مقابل ِ ارتش ِ پروس که دو ایالت ِ فرانسه را به آلمان ضمیمه کرد، کمون، تمام ِ کارگران ِ جهان را ضمیمه ی فرانسه نمود.» ( همان کتاب. ص. 63).
اکنون ببینیم لنین چگونه هم آموزه های مارکس و هم رویدادها و عملکردهای کمون را به سود ِ فرقه گرایی ِ خود با وقاحت ِ آشکاری مصادره و تحریف میکند تا هم به مارکس و هم به کمونارها درس ِ « استبداد ِ دموکراتیک!» دهد. در« کمون ِ پاریس ووظایف ِدموکراتیک » می نویسد « کمون به ما می آموزد که مشارکت ِ پرولتاریای سوسیالیست با خرده بورژوازی در یک حکومت ِ انقلابی از نظر ِ اصول کاملن مجاز وحتا تحت ِ شرایطی لازم است. { قابل ِ توجه مارکس و انگلس!:} وظیفه ای که کمون باید انجام می داد{ و انجام نداد! } قبل از هرچیز عبارت بود از دیکتاتوری ِ دموکراتیک و نه دیکتاتوری ِ سوسیالیستی{ دیکتاتوری ِ دموکراتیک و دیکتاتوری ِ سوسیالیستی هردو از ابداعات ِ لنین است} . یعنی کمون باید برنامه ی حد ِ اقل ِ ما بلشویک ها را اجرا می کرد. یعنی آن برنامه ای را اجرا می کرد که ما در عبارت ِ دیکتاتوری ِ دموکراتیک ِ انقلابی ِ پرولتاریا و دهقانان{ که هردو روی هم می شود: استبداد ِ فردی و فعال مایشایی ِ لنینی!} عنوان کرده ایم.» ( کمون ِ پاریس. جلد سفید. ص.128). از کوزه همان برون تراود که دراوست! از کسی که دار و دسته ی خود را طبقه ی کارگر وبلانکیسم ِ ماجراجویانه و توطئه گرانه ی خود رامارکسیسم می نامد غیر ازاین فرمایشات برون نمی آید. بعدتر بلانکیسم لنین را توضیح خواهم داد.
این در حالی است که مارکس و انگلس یکی از افتخارات ِ کمون را پرهیز از هرگونه اعمال ِ قهر و خشونت می دانند، در حالی که از هرسو در محاصره ی ضد انقلاب ِ حاکم و متجاوزان ِ پروسی قرار داشتند. بخوانید: « انقلاب ِ پرولتاریایی ِ کمونارها از اعمال ِ خشونت آمیزی که در همه ی انقلاب ها به ویژه در ضد ِ انقلاب های طبقات ِ بالا فراوان است چنان برکنار ماند که هیچ واقعه ای به استثنای اعدام ِ ژنرال لوکنت و ژنرال کلمان – که اولی به دست ِ سربازان ِ خودش تیرباران شد و دومی در میانه ی نبرد کمونارها و نیروهای سرکوبگر کشته شد و نه اعدام – نتوانست به دشمنان ِ کمون فرصت ِ عربده کشی و مظلوم نمایی دهد.»( مارکس. کمون پاریس. ص.54). دیکتاتوری ِ دموکراتیک ِ انقلابی ِ پرولتاریا و دهقانان ِ لنین جمع ِ نقیضین ِ تاریخ و تکامل ِ اجتماعی است که با هیچ سفسطه و تحریفی به ماتریالیسم ِ تاریخی و سوسیالیسم ِ علمی ِ مارکس و انگلس نمی چسبد. یعنی نه دهقانان ِ ضد ِ انقلابی ِ این دوران با پرولتاریای انقلابی ِ دوران ساز هم هدف اند، نه استبداد ِ پدرشاهی ِ واپسگرای آنان با دموکراسی و دیکتاتوری ِ پیشرفت گرای پرولتاریا همخوانی و همسویی دارد، و نه از این رو اساسن دهقانان حتا به طور ِ موقت در چارچوب ِ انقلاب ِ تاریخی ِ دگرگون ساز ِ نظم ِ تولیدی مناسباتی ِ پرولتاریایی قرار می گیرند. جز آن که لنین چنین جمع ِ ناهمگون ِ نقیضین ِ تاریخی مناسباتی را خودسرانه اراده کرده باشد.
دوم: مارکس ِ دیالکتیک اندیش که نظام ِ سرمایه را از جایگاه ِ کلیت نگر ِ ماتریالیسم ِ تاریخی بررسی، تحلیل، و نقد می کرد، هیچگاه نگفت و ننوشت که پرولتاریا باید با همدستی ِ دهقانان این نظام را از بیخ و بن ویران کند و براندازد،بلکه از نظرگاه ِ تکامل گرا، تنها وظیفه ی پرولتاریا را به عنوان ِ تنها طبقه ی انقلابی ِ این دوران، الغای مالکیت ِ خصوصی ِ بورژوازی بر ابزار ِ تولید و واژگون کردن ِ مناسبات ِ تولیدی ِ ناهمسو با تکامل ِ اجتماعی می دانست. از این رو، نه تنها دهقانان و روستاییان را انقلابی ارزیابی نمی نمود که آنان را در زمره ی برپاکنندگان ِ کمون به شمار بیاورد، بلکه همه جا بخشی از نیروهای مخالف و سرکوبگرانِ ِ کمون و«روستاییان ِ ساده لوح ِ تی یر» قلمداد کرده است.( مثلن در صفحه ی 68 کمون ترجمه ی فارسی.). لنین اما به شیوه ی معمول ِ خود در بیان ِ نظرات ِ مارکس تقلب می کند و ازخود دروغ می سازد و به مارکس نسبت می دهد تا او را همقد و قواره ی تخت ِ پروکرست ِ خویش سازد. ازجمله نوشت:« مارکس در آوریل 1871 از آنجا که شاهد ِ یک جنبش ِ خلقی و توده ای بود { لنین کمون ِ کارگران ِ پاریس را جنبش ِ خلقی و توده ای می نامد تا مارکس را همعقیده و همنظر خود، وکمون ِ پرولتاریایی را جنبش ِ توده ای خلقی قلمداد نماید} بزرگ ترین توجه خود را به شرکت کنندگان در این رویداد ِ عظیم معطوف می دارد. مارکس انگیزه ی تاریخی ِ توده ها را بالاتر از هرچیز قرار می دهد و به راستی چه خوب بود اگر سوسیال دموکرات های ما نیز در ارزیابی ِ انگیزه ی تاریخی ِ کارگران و دهقانان{ انگیزه ی تاریخی ِ دهقانان!} روسیه از مارکس می آموختند.{ بیچاره مارکس که به لطف ِ لنین آموزگار و انگیزه دهنده به دهقانان برای تکامل بخشیدن به تاریخ ِ بشریت هم شد! دهقانانی که مارکس در مانیفست ِ کمونیست اش آنان را مرتجع و خواهان ِ بازگرداندن ِ چرخ ِ تاریخ به گذشته می دانست!}» ( کمون ِ پاریس. ترجمه ی فارسی. ص. 138).
علاوه بر اینها، مارکس همچنان که در «کمون ِ پاریس.ص.58» نوشت، تضاد ِ طبقاتی در پاریس تضاد ِکار ِ اجتماعی و مالکیت ِ خصوصی، وراه ِ حل ِ تضاد نیز لغو ِ مالکیت ِ خصوصی برابزار ِ تولید به نفع ِ کارگران بود. از این رو، حتا فقیرترین دهقان ها نیز خصلتن نه تنها موافق ِ اجتماعی واشتراکی شدن ِ مالکیت نبودند بلکه به شدت مخالف ِ آن بوده و رو در روی پرولتاریا در کنار ِ بورژوازی قرار داشتند. این رو در رویی ِ تاریخی طبقاتی معنایش این است که در هر انقلاب ِ پرولتاریایی، دهقانان نه متحد ِ طبیعی ِ پرولتاریا آنچنان که لنین ادعا می کند، بلکه متحد ِطبیعی و جان نثار ِ بورژوازی و هرگونه مالکیت ِ خصوصی است. لنین اگر مارکسیست بود این قوانین ِ ماتریالیسم ِ دیالکتیک و ماتریالیسم ِ تاریخی را می دانست و خلاف ِ آنها نمی نوشت و عمل نمی کرد.
لنین ترکیب ِ ناهمگونی از حرف(ادعا) و عمل بود که با تکیه براراده ی معطوف به قدرت ِ خویش عزم ِ خود راجزم کرده بود به هرطریقی حتا با توطئه و ترور و کودتا و توجیه ِ هدف اش با تحریف ِ اندیشه و تئوری های مارکس، نیت ِ خود را به شیوه ی بلانکیستی عملی سازد و کسب ِ قدرت نماید.
سوم: بلانکیسم ِ لنین، وهمخوانی ِ لنینیسم و بلشویسم با بلانکیسم.
انگلس در توصیف و تحلیل ِ نقش ِ نیروهای تشکیل دهنده ی کمون و عوامل ِ ناکامی ِ آن، پرودونیست ها و بلانکیست ها را اکثریت ِ تشکیل دهنده ی اعضای کمون بر می شمارد و خصوصیت ِ این دو نیرو را چنین توضیح می دهد:« پرودون، سوسیالیست ِ دهقانان ِخرده پا و پیشه وران، از اتحادیه ی کارگران بسیار بیزار بود و می گفت اگرچه خیر ِ اتحادیه بیش از شر ِ آن است اما ماهییتن بی ثمر وحتا زیان بخش است زیرا مانع آزادی ِ کارگران می شود...کمون گور ِ مکتب ِ سوسیالیسم ِ پرودونی شد.
بلانکیست ها که درمکتب ِ توطئه آموزش دیده بودند و از طریق ِ انضباط ِ شدیدی که خاص ِ اینگونه مکتب هاست،با هم ارتباط داشتند و از این نقطه نظر حرکت می کردند که گروه ِ کوچکی از انسان های مصمم و با اراده و سازمان یافته قادرند در یک لحظه ی مناسب نه تنها زمام ِ قدرت را به دست گیرند بلکه با صرف ِ نیروی زیاد و تحمل ِ سخت ترین مشکلات آنقدر قدرت را حفظ کنند تا بتوانند توده ی مردم( خلق) را به صحنه بکشانند و آنان را به دور ِ گروه ِ کوچک ِ رهبری ِ خویش متشکل سازند. این کار پیش از هرچیز مستلزم ِ شدیدترین تمرکز ِ مقتدرانه و مستبدانه ی تمام ِ قدرت در دست ِ آنها بود.» ( کمون پاریس. ص.32-33). انگلس درجای دیگراز همان کتاب در باره ی شخصیت ِ بلانکی که شباهت ِ زیادی به شخصیت ِ لنین دارد می نویسد:« بلانکی در فعالیت های سیاسی ِ خود عمدتن «مرد ِ عمل» بود و اعتقاد داشت اقلیت ِ کوچکی که به خوبی متشکل شده باشد و در لحظه ی مناسب دست به اقدام ِ انقلابی بزندمی تواند با چند موفقیت ِ اولیه، توده های خلق را به دنبال ِ خود بکشد وانقلاب ِ پیروزمندی را به وجود بیاورد. او توانسته بود در زمان ِ حکومت ِ لویی فیلیپ این هسته ی مرکزی را به عنوان ِیک تشکیلات ِ مخفی سازماندهی کند. از آنجا که بلانکی هر انقلابی را صرفن اقدام ِ یک اقلیت ِ کوچک تلقی می کند، بعد از پیروزی نتیجه ی آن جز استبداد نخواهد بود. استبدادی که اگر خوب دقت کنیم، نه دیکتاتوری طبقه ی انقلابی یعنی پرولتاریا،بلکه استبداد همان معدود افرادی است که دست به این اقدام زده اند، و خود ِ آن افراد نیز به نوبه ی خود تحت ِ استبداد ِ یک یا چند رهبر ِ معدود متشکل شده و فعالیت می کنند.» ( انگلس. همان کتاب.ص.108).
تو گویی انگلس زندگی نامه ی سیاسی تشکیلاتی ِ لنین را در این چند سطر نوشته است. هم چنان که بلانکی و بلانکیست ها به گفته ی مارکس و انگلس یک عامل ِ اقدام ِ زودهنگام ِ کمون ِ پاریس و پیامد ِ ناخواسته ی آن بودند، لنین و بلشویک ها نیز به بیان ِ واقعیت ها عامل ِ اصلی ِ فریب ِ « توده ها» در برقراری ِ سوسیالیسم ِ دروغین در شوروی و مسئول ِ بی اعتبار شدن ِ سوسیالیسم و کمونیسم در نتیجه ی این فریبکاری ِ بزرگ ِ تاریخی اند. با این تفاوت که پرولتاریای پاریس در همان مدت زمان ِ کوتاه دموکراسی ِ نمونه واری برپا نمود که مایه ی سرفرازی ِ پرولتاریای جهان است، و در مقابل، بلشویک ها به رهبری ِ لنین در روسیه و بعدتر پیروان ِ او در چندین کشور استبدادی حاکم نمودند که مایه ی شرمساری ِ پرولتاریایی است که بلشویک ها با سوء استفاده از نام و اعتبار ِ او به قدرت رسیدند و حیثیت ِ تاریخی اش را نزد ِ بشریت زیر ِ سوآل بردند.
اما، اگر انگلس شخصیت ِ بلانکی را به ما می شناساند،لنین خود چنین می کند و چیستی و کیستی اش را در معرض ِ شناخت ِ ما قرار می دهد. آنجا که می نویسد :« بدون ِ سازمانی استوار از رهبرانی که کار ِ یکدیگر را دنبال می کنند هیچ گونه جنبش ِ انقلابی نمی تواند پایدار بماند.{ شرط ِ پایداری ِ جنبش ِ انقلابی، فقط وجود ِ رهبران است!} . چنین سازمانی باید به طور ِ عمده عبارت باشد از کسانی که به طور ِ حرفه ای به فعالیت ِ انقلابی اشتغال داشته باشند {انقلاب کار ِ سیاسی کاران ِ حرفه ای است. نه طبقه ی کارگر. رجوع کنید به گفتآورد ِ بالا ازانگلس}، این به آن معناست که چنین افرادی باید با سرسختی خود را انقلابیون ِ حرفه ای بار بیاورند. سازمانی از این انقلابیون به من بدهید تا روسیه را زیر و رو کنم{ بلانکیست تر از بلانکی!}. یک چنین سازمان مستحکم ِ انقلابی از لحاظ ِ حرفه ی خود می تواند سازمانی توطئه گر هم نامیده شود. چنین سازمان ِ متشکل از انقلابیون ِ حقیقی برای آنکه گریبان ِ خود را از دست ِ یک عضو ِ ناشایست خلاص کند نباید از هیچگونه وسیله ای{ حتا ترور ِ او} رویگردان باشد. معنای این سخن آن است که انقلابیون ِ حرفه ای هرگونه انحرافی از وظیفه ی رفاقت را با بی رحمی ِ تمام مجازات می نمایند.»( مجموعه آثار. ترجمه ی پورهرمزان. جلداول. صفحات ِ 310تا 328. درون کروشه ازمن است.)
اگر هنوز برای کسی شکی در بلانکیست بودن ِ لنین و مارکسیست نبودن ِ او وجود دارد، اشکال در تعصب ِ مذهبی وار ِ اوست نه در بلانکیست بودن ِ لنین که او خود آن را علنن و صریحن اعلام نموده است.
چهارم: لنین در پیشگفتار بر «انقلاب ِ پرولتاریایی و کائوتسکی ِ مرتد» ادعا کرد حکومت ِ شورایی( شوروی) ِ بلشویک ها دولت ِ تراز ِ کمون است، و من با این مقایسه ها ونمونه آوری های مورد به مورد تلاش کرده ام به خواننده و خصوصن پیروان ِ لنین نشان دهم بر خلاف ِ این ادعا حکومت ِ لنین و بلشویک ها( شوروی ِ بلشویکی) نه تنها هیچگونه نسبت و شباهت و همگونی با دولت ِ نوع ِ کمون ندارد بلکه دقیقن در تضاد با آن و درنقطه ی مقابل ِ آن قرار دارد. در دولت و ارگان های دولتی ِکمون از بالاترین تا پایین ترین منصب ها و مسئولیت ها، اولن، مسئولان و مقام ها ار طریق ِ مراجعه ی مستقیم به آرای عمومی( انتخابات) برگزیده و برگمارده می شدند، و ثانیین انتخاب کنندگان در هر زمان می توانستند انتخاب شده گان را برکنار و تعویض کنند تا هیچ مقام و مسئولی موقعیت و جایگاه ِ خود را مادام عمری نپندارد و در صدد ِ سوء استفاده از موقعیت اش برنیاید، ثالثن، برای تمام مسئولان و مقام ها بدون ِ استثنا حقوقیِ برابر با حقوق ِ یک کارگر ِ ساده داده می شد تا کسی از هیچ لحاظی احساس ِ برتری بر دیگران نکند و به خاطر ِ حقوق ِ بیش تر به فکر ِ چسبیدن به پست و مقام نیفتد. بدین ترتیب و با این راهکارهای دموکراتیک ِ بدون ِ تبعیض و بدون ِ برتری ِ کسی بر کسی به عنوان رییس و رهبر ، کمون سد ِ محکمی در برابر ِ مقام پرستی و مادام عمری ِ مقام ها و به ویژه سرکردگی و استبداد ِ فردی قرار داد. ( رجوع کنید به کمون ِ پاریس. ترجمه فارسی. ص.35).
اکنون پرسش های مهمی که در برابر ِ پیروان ِ لنین قرار دارد و آنها موظف به پاسخگویی به آنها هستند از این قرارند : 1- لنین و بعداز مرگ ِ او استالین را چه کسانی، چگونه و با کدام روش ِ دموکراتیک به رهبری ِ دولت و حکومت انتخاب کردند. آیا غیر از این است که آنها با توطئه و کودتا – درمورد ِ مشخص ِ لنین کودتای شبانه ی نظامیان ِ طرفدار ِ بلشویک ها – به قدرت رسیدند؟ 2- آیا کسی نه از شهروندان ِ عادی و نه از دیگر حزب ها و جریان های سیاسی بلکه از اعضای عالی رتبه ی حزب ِ خود ِ لنین جرات داشت لنین و استالین و دیگر بلشویک های در قدرت را به هر دلیلی از رهبری ِ حزب و دولت و جامعه برکنار و منفصل نماید؟ چرا و به چه دلیل هم لنین، هم استالین و هم دیگر بلشویک های در قدرت تا زنده بودند در صدر ِ حزب و دولت و کشور قرار داشتند و فقط مرگ توانست دست ِ آنها را از قدرت کوتاه کند ؟ 3- آیا مزد و حقوق ِ لنین و استالین و دیگر رهبران ِ بلشویک برابر با دستمزد ِ یک کارگر ِ ساده بود؟ مگر نه اینکه لنین گفت حقوق ِجاسوسان و خبرچینان ِ چکا باید چند برابر ِ دیگر حقوق بگیران باشد تا آنان با خیال ِ آسوده « وظیفه» ی خبرچینی را انجام دهند؟ آیا می توان تصورش را کرد که حقوق ِ لنین را کسی غیر از خودش تعیین می کرد؟ یا همچون دیگر موارد این او بود که حقوق و شیوه ی زندگی ِ همه را تعیین می کرد و نه همه حقوق و طرز ِ زندگی ِ او را؟ آیا غیر از این است که حق ِ لنین برای تعیین ِ حقوق و شیوه ی زندگی ِ میلیون ها انسان از استبداد ِ فردی ِ خاص ِ بلشویکی ناشی می شد و نه آنگونه که او ادعا می کرد از دولت ِ پرولتاریایی ِ تراز ِ کمون؟.
پنجم: مارکس نوشت:« هیچ چیزی بیگانه تر ازاین باخصلت ِ کمون نبود که اختیارات ِ سلسله مراتبی – ازبالا به پایین- جایگزین ِ آرای عمومی گردد» ( کمون. ص60). به بیان ِ دیگر و از دید ِ مارکس از جمله اقدامات ِ انقلابی ِ کمون لغو ِ سلسله مراتب ِ عمودی ِ خدایگان بندگی (رییس- مرئوسی ِ) رایج در مناسبات ِ تشکیلاتی- سیاسی ِ سازمانها و حزب های موجود و جایگزینی ِ اختیارات ِ برابر و افقی از طریق ِ مراجعه به آرای عمومی در مناسبات ِ کمون بود. لنین تحلیل ها و نظرات ِ مارکس در باره خصوصیات ِ کمون را خوانده بود و می دانست، اما به عنوان ِ رهبر و رییس ِ مادام عمر ِ حزب ِ بلشویک- از 1903 تا مرگ در 1924 – و خصوصن بعد از کسب ِ قدرت ِ سیاسی ، رعایت ِ سلسله مراتب و اطاعت ِ پایین دست از بالا دست را از واجبات ِ تشکیلات ِ حزبی، دولتی و اداری می دانست و بر آن تاکید می کرد. همچنان که بی اعتنا به کمون و نظر ِ مارکس نوشت:« در باره ی اهمیت ِقدرت ِ دیکتاتوری{ فرمانفرمایی ِ} شخص ِ واحد از نقطه نظر ِ وظایف ِ خاص ِ شرایط ِ حاضر،باید گفت صنعت ِ ماشینی ِ بزرگ وحدت ِ اراده ی بی قید و شرط و کاملن موکدی را ایجاب می کند.{ تو گویی مارکس و کمون در عصر ِ ماقبل ِ صنعت ِ بزرگ بودند!}. اما، موکد ترین وحدت ِ اراده را چگونه می توان تامین نمود؟ از راه ِ اطاعت ِ اراده ی هزاران نفر از اراده ی شخص ِ واحد{ که رییس و رهبر ِ حزب و دولت و کشور باشد و جز لنین کس ِ دیگری نمی تواند باشد!}. این به آن معناست که اطاعت ِ بی چون و چرا از اراده ی شخص ِ واحد{ بخوانید لنین!. مگر جز لنین کس ِ دیگری جرات داشت که در مقابل ِ لنین عرض ِ وجود کند؟!} ضرورت ِ مسلم دارد.»( مجموعه آثار. ترجمه ی پورهرمزان. جلد سوم. ص.1985. درون ِ کروشه ها از من است.)
از این فرمان های سلسله مراتبی ِ از بالا و از جایگاه ِ خدایگانی در نوشته های از اکتبر 1917 تا هنگام ِ مرگ ِ مغزی ِ لنین بسیار و معروف ترین شان وصیت نامه ی او خطاب به کمیته ی مرکزی ِ حزب در خصوص ِ جانشینی ِ یکی از اعضا بعد از مرگ ِ اوست. در این وصیت نامه لنین دقیقن همچون خدایی که نماینده و« جانشین ِ خود بر روی زمین» را به بندگان اش معرفی می کند، به بندگان دستور می دهد از «وکیل و وصی ِ» او اطاعت کنند و به« حبل المتین» ِ حزب بچسبند تا حزب و دارو دسته ی در قدرت از هم نپاشد. ( بخوانید. صفحات ِ2240 تا 2250 جلد ِ سوم مجموعه ی آثار. ترجمه ی پورهرمزان ، و وصیت نامه ی لنین را. )
ششم: انگلس جمع آوری گیوتین های اعدام و سوزاندن ِ آنها را در حضور ِ عموم ِ شهروندان و شادی ِ عمومی از این اقدام ِ انقلابی، یک دست آورد ِ افتخارآمیز ِ دیگر از اقدامات ِ کمون می داند. در حالی که کمونارها در محاصره ی نیروهای پروس و سرکوب گران ِ تی یر بودند.( کمون ِ پاریس. ص.30). لنین اما، با کسب ِ قدرت ِ سیاسی به بهانه های مختلف به مخالفان اش – حتا اعضای حزب ِ بلشویک – اتهام می زد و مدام بر ضرورت ِ برپایی ِ چوبه های دار و تیرباران ِ مخالفان سیاسی از هرگروه و حزب و فعال ِ غیر ِ بلشویک و حتا بلشویک که با سیاست ها و عملکردهای او درزمینه های اقتصادی یا سیاسی- راهبردی مخالفت می کردند اصرار می کرد. به عنوان ِ مثال معتقد بود« اعضای حزب ِ ما چه قبل و چه بعد از اکتبر بسیار متغییر بوده و حتا در سال های 1918 و 1919 بسیار کم تر از حالا بود{ لنین در1920 متوجه شده بود که بسیاری از کسانی که به حزب پیوسته اند به طمع ِ امتیاز و رانت های حزبی و دولتی بوده اند} . ما از توسعه ی بیش از حد ِ حزب بیم داریم. زیرا جاه طلبان و شیادانی که فقط مستحق ِ تیرباران اند تلاش می کنند خود را به حزب ِ دولتی بچسبانند{ آش ِ بلشویسم آنقدر شور بود که آشپزباشی چاره ای جز اعدام وتیرباران برای خوراندن ِ آن به جامعه نداشت}».( همان کتاب.همان جلد.ص1734 . درون ِ کروشه از من است».) در 1921 چهار سال پس از کسب ِ قدرت که هنوز پایه های استبدادش را لرزان می دید نوشت:« من در مطبوعات ِ بلشویکی{ به جز مطبوعات حزبی بلشویکی هیچ نشریه و روزنامه ای اجازه ی چاپ و انتشار نداشت} به کرات به این موضوع اشاره کرده ام که بدون ِ به کار بردن ِ اعدام هیچ دولت ِ انقلابی نمی تواند کار ِ خود را به پیش ببرد.» (همان. ص.1653.). نوشت: « دیکتاتوری قدرت ِ آهنینی است که خواه در سرکوب ِ استثمارگران و خواه در سرکوب ِ اوباشان{ لنین مخالفان سیاسی-عقیدتی ِ خود و حزب اش را استثمارگران و اوباشان می نامید. مثل ِ همه ی حاکمان ِ مستبد که ما هم داریم و می شناسیم} سرعت دارد و به کسی امان نمی دهد. اینها را باید پیدا کرد و بی امان به کیفر رساند. میان ِ به کار بردن ِ قدرت ِ مستبدانه ی فردی و دموکراتیسم ِ شوروی ِ ما هیچ تفاوتی وجود ندارد.{ عجب دموکراتیسم ِ هیولایی ِ انسان خواری!}.»( همان جا.ص 1985). یا باز می نویسد:« به رغم ِ سالوسان و عبارت پردازان، بدون ِ ترور نمی توان هیچ کاری را از پیش برد» ( همان کتاب ص. 2050.). از این فرمان ها و تهدید و ارعاب ها در نوشته های بعد از کسب قدرت ِ لنین فراوان است.( استالین بعدتر با نشستن بر جایگاه ِ خدایگانی و امام و امتی ِ لنین، در واقع به فرمان ها و توصیه های لنین عمل می کرد آنگاه که در دهه ی1930 رفقای حزبی ِ خود و لنین را به اتهام ِ خیانت به آرمان های رهبر ِ انقلاب تیرباران و در واقع ترور کرد.- استبداد ِخدایگانی چه در روسیه و شوروی باشد چه در ایران، یکسان عمل می کند!). آن وقت چنین کسانی با چنین عملکردهایی حکومت ِ خود را با دولت ِ تراز ِ کمونی همسان می دانند که کمونارهایش در کمتر از هفتاد روز با آنکه در محاصره ی نیروهای ارتش ِ پروس و سرکوبگران ِ تی یر بودند تمام ِ نمادهای اعدام را سوزاندند و نابود کردند.
من در این بررسی ِ موردی و نمونه وار از اقدام های کمون ِ پرولتاریایی ِ پاریس با استناد به تحلیل ها و نظرات ِ مارکس و انگلس و مقایسه ی مورد به مورد ِ این اقدام های عملی و نظریه ها با نظرات و عملکردهای لنین ِ در قدرت و حاکمیت ِ شورایی اش، نشان دادم نه لنین مارکسیست بود، نه از این رو لنینیسم مارکسیسم است، ونه آنچنان که لنین و پیروان ِ او ادعا می کنند دولت و حکومت ِ تروریست وسرکوبگر ِ شورایی( شوروی) دولت ِ تراز ِ کمون است. تمام ِ نمونه آوری ها و گفتآوردهای مورد به مورد بیانگر ِ این واقعیت های غیر ِ قابل ِ انکارند. با این همه از لنینیست ها می خواهم اگر حتا یک مورد و نمونه از نظرات و خصوصن عملکردهای لنین وجانشینان وپیروان اش در حکومت های بلشویکی سراغ دارند که نشان دهنده ی همگونی با کمون پاریس و عملکردهای کمونارها باشد برای آگاهی ِ ما بنویسند. درغیر ِ این صورت دیگر با این ادعا که حکومت ِ شورایی- بلشویکی دولت ِ تراز ِ کمون است حیثیت و اعتبار ِ کمون و کمونیسم و مارکسیسم را هزینه ی فرقه گرایی و قدرت طلبی ِ خود نکنند. مگر نه آنکه مارکس گفت: آسیاب ِ دستی نشان دهنده ی جامعه ی فئودالی، و آسیاب ِ بخاری نشانگر ِ جامعه ی پیشرفته تر ِ سرمایه داری است؟ پس این بیان ِ ماتریالیستی تاریخی را می توان در عرصه ی کارکرد ِ سیاسی- اجتماعی ِ دولتها چنین تعبیر نمود و تعمیم داد که: ما با حکومت ِ سلسله مراتبی ِ بلشویکی و نوع ِ بلشویکی، استبداد ِ خدایگانی و فعال مایشایی ِ فردی خواهیم داشت، و با دولت ِ بی سلسله مراتب و بی رییس و مرئوسی ِ کمونی، دموکراسی ِتاریخی- طبقاتی ِ پرولتاریایی، بدون ِ هیچ پیشوند و زائده ی توجیه کننده ی مناسبات ِ عقب مانده ی پیشاسرمایه داری و پدرشاهی.
