شکنجه و یاد از فرزاد کمانگر

فریبا مرزبان
January 16, 2019

شکنجه و یاد از فرزاد کمانگر

شکنجه از ابزارهای سرکوب حکومت های استبدادی است. شکنجه گران با اقدام به بکارگیری گونه های مختلف شکنجه مخالفان سیاسی و معترضان اجتماعی را به عقب می رانند و بدین وسیله درصدد هستند از گسترش اعتراضات مخالفان و منتقدان پیش گیری کنند.

آیت ا… خمینی که رهبر انقلاب ۱۳۵۷ شده بود خطاب به دیکتاتوری پهلوی می گفت: جوان های ما را در بند کردید و گورستان ها را آباد کردید. و …

پس از انقلاب ۵۷ خورشیدی دولت جمهوری اسلامی، با رهبری «خمینی» سیستم شکنجه و اعدام را بازسازی و نیز بخش هایی تاسیس کرد تا موفق شود قدرت سیاسی کسب کرده را در دست نگه دارد. پس از استقرار جمهوری اسلامی جنایاتی کردند که در تاریخ ۶۰-۷۰ ساله ی اخیر کمتر نمونه آنها دیده شده است. بسیاری از شکنجه دیدگان از اعدام جان بدر برده؛ از انواع شکنجه و شرایط سخت زندان ها در ایران گزارش هایی داده اند. از اعمال شکنجه های روحی و جسمی بر خود سخن گفته اند در دهه خونین ۶۰.

در زندان های دهه شصت شکنجه و اعدام بی داد می کرد. و از سوی سازمان ها و نهادهای فعال بین المللی در خصوص آزادی بیان و منع شکنجه و اعدام هیچ گزارشی دیده نمی شود که در جهت حفظ جان زندانیان اسیر در جمهوری اسلامی منتشر شده باشد. و در واقع امر شخصیت های حقیقی و حقوقی و سازمان های مرتبط از مبارزات و پایداری زندانیان در زندان ها پشتیبانی نکرده اند.

اینک گزارش های جان بدر بردگان از آن دهه ی خونین است که پشتیبان امور امروزه ی فعالان پروژه ای و کارکنان و پاداش بگیران سازمان های منع شکنجه و اعدام شده اند.

گزارش های شورای امنیت سازمان ملل و کمیسیون های وابسته حقوق بشری مبتنی بر محکوم کردن اقدامات ایذایی و جنایات دولت جمهوری اسلامی همگی بر پایه مقاومت، شهامت و گزارش های زندانیان دهه نخست انقلاب است؛ زندانیانی که هوادار و یا عضو سازمان های مخالف رژیم اسلامی بوده اند و نویسنده از آنهاست. چنانچه علیه دولت افشاگری نمی کردیم؛ امکان محکوم کردن رژیم نبود و برای هیچ سازمان و کمیسیونی هر چقدر هم گردن کلفت، آگاهی از موقعیت سیاسی جامعه ایران، آگاهی از شرایط سخت زندان ها در آن روزها و آگاهی از آن چه بر زندانیان زن رفته است میسر نمی گردید.

بسیاری از زندانیان با پایداری و جان فشانی مقدماتی فراهم کردند که پس از آن دهه، زندان ها در دهه های مختلف، با یکدیگر تفاوتی اساسی بلحاظ کیفی و کمی بکنند و زندانیان سیاسی ایران هر چه دارند از نسل پیش دارند.

با همه این ها می دانیم؛ هنوز رفتارهای خشن و فشارهای روحی- روانی بر زندانیان سیاسی و صنفی انجام می گیرد؛ ممنوع الملاقاتی هایی دارند و خانوادهای شان در فشار هستند. از نظر بهداشت و درمان به تندرستی زندانیان توجه نمی شود و در مواردی مرگ مشکوک برخی از متهمان را در پی داشته است و محکوم می کنیم.

اکنون و در این روزها در اعتراض به شکنجه و آزار دیدن «اسماعیل بخشی» موضوع شکنجه فراگیر شده است. شکنجه و آزار کارگری که نسبت به آینده کاری خود و همکارانش نگران است و شعار شورایی شدن اداره کارخانه «قند و نیشکر هفت تپه» را داده است؛ زیرا مدیران کارخانه را لایق اداره کارخانه نمی داند. همین. او معترض به حقوق عقب مانده خویش و دیگر کارگران است و در جمهوری نکبت اسلامی تاوان نگرانی، "زندان است و شکنجه."

و این نویسنده خود یکی از سخت شکنجه شدگان در جمهوری اسلامی هستم و به بازداشت و شکنجه کارگران معترضم.

شکنجه در زندان ها از مشت و لگد آغاز می شود تا سر حد مرگ و فقط برای این صنف و آن صنف منتقد و سیاسی نیست؛ بلکه شکنجه به منظور سرکوب اعمال شود.

در همین راستا یاد می کنم از معلم روستاهای کردستان که او نیز از شکنج و فشارهای روحی مدتی که زندان بود؛ در پیش از اجرای حکم اعدام خود گفته است.

زنده یاد «فرزاد کمانگر» معلم روستاهای کردستان و شاعر اعدامی که در بخشی از یادداشت های خود از سختی ها و شکنجی که بر وی می رفته بود سخن گفته است.

فرزاد از شکنجه دیدن و مورد آزار قرار گرفتن وی توسط مسوولان زندان می نویسد:

«بازی فوتبال» این اصطلاحی بود که بازجوها به کار می بردند؛ لباس هایم را از تنم در می آوردند و چهار- پنج نفر مرا دوره می کردند و با ضربات مشت و لگد به همدیگر پاس می دادند. هنگام افتادن من روی زمین می خندیدند و با فحاشی کتکم می زدند.

ساعت ها روی یک پا مرا نگه می داشتند و دست هایم را مجبور بودم بالا نگه دارم هر گاه خسته می شدم دوباره کتکم می زدند. چون می دانستند که پای چپم آسیب دیده بیشتر روی پای چپم فشار می آوردند. صدای قرآن پخش می کردند تا کسی صدایم را نشنود.

هنگام بازجویی صورتم را زیر مشت و سیلی می گرفتند. اجازه استفاده از خمیردندان و مسواک را هم نداشتم؛ غذای مانده و کم و بدبویی به من می دادند که قابل خوردن نبود.

ژانویه ۲۰۱۹