یـــادی از جانباختگان کشتار سراسری تابستان ١٣۶٧
نخستین روزهای مردادماه سال ١٣۶٧ آغاز اجرای برنامه کشتار زندانیان سیاسی در زندانهای رژیم اسلامی است. در این روزها اجرای یکی از جنایتکارانه ترین سیاست های رژیم اسلامی در زندانهای آغاز شد. اگر جنگ ٨ ساله ایران و عراق به عنوان ابزاری برای سرکوب انقلاب ایران، بکار گرفته شد، روزهای ختم جنگ هم برای رژیم فرصت مناسبی بود تا در حالیکه توجه افکار عمومی تماما متوجه ختم جنگ بود، بدون سرو صدا، مخفیانه و در فرصت کوتاهی که داشتند یکجا خود را از دست هزاران تن از مخالفین سیاسی خود خلاص کنند.
سران جمهوری اسلامی و در راس همه خمینی و مشاوران اصلیش رفسنجانی و خامنه ای و دیگر همفکران نقشه مند و آگاهانه تصمیم گرفتند که شادی و خوشحالی مردم از پایان جنگ ایران و عراق را به عزا و سوگواری تبدیل کنند، اما دلیل موجهی برای کشتار مردم کوچه و بازار نداشتند. سران جمهوری اسلامی که به قول خودشان، حکومتشان محصول پیروزی خون بر شمشیر بود مصم بودند که انتقام شکست در جنگ را از مردم ایران بگیرند. آنان برای بقای خود به ریختن خون هر چه بیشتری نیاز داشتند و این بار نیز همچون ٣- خرداد ١٣۶٠ شمشیر زهرآلود خود را در زندانها و علیه زندانیان سیاسی به کار انداختند. از نظر حاکمان ایران مناسبترین و بی سر و صداترین مکان تنها زندانها بود که هزاران انسان معترض و مبارز و در عین حال بی دفاع در پشت میله های آهنین آن به بند کشیده شده بودند.
خمینی با ایجاد کمیته ای مرکب از ” نیری ” قاضی شرع، ” اشراقی ” دادستان تهران و ” موسوی اردبیلی ” دادستان کل کشور و با صدور فتوای مذهبی دستور قتل عام هزاران زندانی سیاسی را صادر کرد. با صدور این فتوا و مامور کردن افراد یادشده، جانیان حرفه ای، همچون لاجوردی و داوری و دهها جنایتکار دیگر، زندانها را برای رهبر اسلامی به جبهه جنگی یک طرفه تبدیل کردند و شکست در جبهه را به پیروزی اسلام به دور از انظار مردم در زندانها تبدیل نمودند. چوبه های دار برپا شد و زندانیان آرمانخواه با گفتن ” نه” به جلادان بر دار اعدام آویزان و ننگ تاریخ را بر پیشانی قاتلان حک کردند. هزاران زندانی مبارز و مقاوم بر چوبه دار بوسه زدند، اما در برابر جانیان اسلامی سر تعظیم فرود نیاوردند. خبر این جنایات از رادیو و تلویزیون و مطبوعات پخش نشد. خمینی و شاگردانش تصور کردند که قفل همیشگی استبداد را بر دهان جامعه زده اند. اجساد قربانیان این جنایات را مخفیانه در خاوران تهران، دارالرحمه شیراز، باغ رضوان اصفهان، حیات دادگاه انقلاب سنندج و دهها مکان دیگر دفن کردند. گورستان این عزیزان را لعنت آباد نام نهادند تا به خیال خام خود مردم از آنان دوری جویند. گورستانهایی که بلافاصله به آرامگاه عزیزان فراموش نشدنی تبدیل شدند و به یقین در آینده نه چندان دور به میعادگاه عاشقان راه رهایی بشریت تبدیل خواهند شد.
بسیاری از آمران و عاملان این جنایت، از دادستان سابق کل کشور تا رئیس دادگاهها و دیگر جانیانی که در فاجعه کشتار زندانیان سیاسی سال ١٣۶٧ جزو بازوان قدرتمند امام در نبرد علیه زندانیان بیدفاع بودند، چند سال بعد لباس اصلاح طلبان حکومتی به تن کردند و برای نجات کشتی طوفان زده حکومت اسلامی به تکاپو افتادند که این بار کشتى آنان نیز به گل نشست. بدون شک سرانجام آنروز فرا خواهد رسید که سران جنایتکار جمهوری اسلامی در دادگاه عدل مردم زجر کشیده ایران به محاکمه کشیده شوند، رازهای سر به مهر جنایات بی شماری که مرتکب شده اند بیشتر برملا شود و مجازات شایسته خود را دریافت دارند.
کشتار خونین سال ١٣۶٧، آزادیخواهی قلابی و دفاع دروغین امپریالیست های غربی از حقوق بشر را نیز افشا کرد. دولت های اروپا و آمریکا نه تنها به این کشتار اعتراض نکردند بلکه به طور محرمانه بر آن مهر تائید زدند. این فاجعه بی مانند که طی آن هزاران نفر از زندانیان سیاسی در فاصله کمتر از دو ماه اعدام شدند، حتی در رسانه های به اصطلاح آزاد قدرت های امپریالیستی منعکس نشد. در روزهای محاکمات یک دقیقه ای و دار زدن ها و تیرباران کردن ها، مذاکرات و توافقات پشت پرده دولت های امپریالیستی غرب با جمهوری اسلامی جریان داشت. دولت های امپریالیستی خیلی خوب از رخداد این فاجعه مطلع بودند. اما منافع شان ایجاب می کرد که از تثبیت رژیم جمهوری اسلامی حمایت کنند.
حال که ٣٢ سال از کشتار مبارزین و مخالفین رژیم و کمونیستها گذشته رژیم جنایتکار اسلامی با بحرانی همه جانبه روبرو شده و مبارزات کارگران و مردم زحمتکش زمینه اوجگیری پیدا کرده است. کشتاری که شاید در سال ١٣۶٧رژیم را از زیر ضرب مبارزات توده ای نجات داد، اکنون به صورت یکی از نقاط ضعف بزرگ رژیم در آمده است.
امروز در سالگرد این واقعه تلخ از کشتار آزادیخواهان و کمونیستها باید با نوشاندن جام زهری دیگر به سران رژیم این امکان فراهم آید تا تمام وقایع پشت پرده قتل عام هزاران زندانی سیاسی در تابستان ١٣۶٧، برای درس آموزی در اختیار مردم قرار گیرد.
یاد جانباختگان سال ١٣۶٧ در زندانهای رژیم جمهوری اسلامی گرامی و برای همیشە زنده خواهد ماند…