یادداشتی بر کتاب “جلوه های زندگی”

کتاب بیش از آنکه زیر نام “خود بیوگرافی” جا بگیرد، خاطرات و مموار(memoar)است و تراوشی از قلم ناهید وفایی است.

زیادتر از ۴۰۰ صفحه ، در برگیرنده خاطرات شخصی و سیاسی نویسنده است و بیشتر به ده سال ۵۷ تا ۶۷ نظر دارد، سه چهار سال اول، سالهایی که ناهید اساسا در شهر سنندج است، دوره ای که ضد انقلاب جمهوری اسلامی کوچه و خیابان، مدرسه و خانه و کارخانه های شهر سنندج را برای سرکوب کردن بقایای انقلاب شبانه روز تعقیب میکند، دستگیر میکند، میبرد، شکنجه میکند، به زندان میاندازد و اعدام و تبعید میکند.

ناهید این کشمکش قدرت بین رعب و مبارزه را ، بین رژیم و مردم را با نقل خاطرات خود به تصویر میکشد. او خود جزئی از داستان است.

بعد از تعقیب شدن از طرف نیروهای رژیم به پیشمرگان می پیوندد ، خود پیشمرگ میشود و چون پزشکیار در واحد های کومله کار میکند.

این جا هم کتاب، خاطرات دوره پیشمرگ شدن او و روابط اش با مردم و پیشمرگان را در خود دارد.

خاطراتی از جنگ و گریز ها، خستگی ها، ناکامی و پیروزی در تقابل با رژیم از یک سو و حمایت توده ای مردم از جنبش مقاومت آن دوره. از سوی دیگر.

ناهید تا بحال ، شعر گفته، تابلو کشیده و کمتر با کار نویسندگی تداعی شده است.

با این حال ، قلم اش قادر است به جزئیات برود ، صحنه ها را با خطوط و زوایا به تصویر بکشد ، می تواند خواننده را با خود همراه کرده ، در لابلا و کوچه پس کوچه های خاطراتش هم سفر کند.

او طبع ظریفی دارد ، با وسواس سراغ انتخاب کلمات میرود

قلمش روان است و نثری متنوع دارد، چون واگن های قطار روی ریل، روان و خرامان میرود. توان آن را دارد که خواننده را به سفر شادی و شیون ببرد.

گاه ذوق و لبخند میبخشد و وقتی از درد و رنج میگوید ابری از ماتم به دل میگذارد و برای ادامه همسفر شدن با خودش و دیگر شخصیت های کناری خاطراتش، خواننده به ناچار باید اشک ها بزداید.

.برای نویسنده تازه کار و جوانی چون او ،این بی شک موفقیت است

.کتاب خاطرات اش ارزشمند است، او در سنت عمومی ننوشتن ها، نوشته و می نویسد ، خاصه که زنان کمتر در این عرصه ، درخشیده اند.

ناهید سنت میشکند، و خاطراتش را مکتوب میکند. تلاش های از این جنس دست یاری است برای نسل بعدی که خاطرات تصاویر گونه او و داستانی کردن آنها، تا بلو هایی میشوند که آیندگان بهتر بدانند” گذشته چگونه بود.”

ابراهیم رستمی

حمید شعبانی