امروز بیش از همیشه دفاع از حق مردم کردستان عراق جایگاه چپ و راست جامعه را در جهان به بوته آزمایش میگذارد. مردم کردستان عراق گناهشان این است که میخواهند طی یک رفراندوم به ماندن یا جدایی از کشور عراق رای بدهند. این حق ابتدایی که شرکت در یک رفراندوم است صف دولتهای ارتجاعی و سرکوبگر را بیش از همیشه عیان کرده است. به همین اعتبار صف چپ و آزادیخواهی هم جایگاه خود را عیان میکند.
“آمریکای دوست بارزانی، اردوغان همپیمان او و جمهوری اسلامی حامی حکومت اقلیم، بعلاوه عبادی میانه رو” همگی در یک صف قرار گرفتند و شورای امنیت سازمان ملل هم مهر تایید بر سیاست آنها زد. همه آنها مردم کردستان عراق را از رفتن به پای صندوق رای در یک رفراندوم منع کردند. منع آنها هر روز تندتر میشود و اکنون جمهوری اسلامی و دولت بغداد و دولت ترکیه تهدیدهایشان به درجه تهدید نظامی و محاصره اقتصادی رسیده است. شورای امنیت و ترامپ و اردوغان و صف مرتجعین و سرکوبگران جهان متحد شده اند که مردم کردستان را از یک اقدام بسیار ابتدایی مانند رای دادن منع کنند. چیزی که همه این دولتها آنرا حق ابتدایی مردم اعلام کرده بودند اکنون به جرمی غیر قابل بخشش تبدیل شده است. بنابر این رای و صندوق رای اگر به میل و ارداه حاکمان و مرتجعین و سرکوبگران نباشد جرم است، حق نیست.
چپها و کمونیستها و مردم آزادیخواه جهان در این برهه از زمان وظیفه مهمی بر دوششان قرار میگیرد. صف آزادیخواهی بیش از پیش باید قاطع و بدون تفسیر دفاع از حق رای و صندوق رای برای مردم کردستان عراق را وظیفه خود بداند. حتی کسانیکه به دلایل مختلف و البته محدودنگرانه ای تا کنون از رفراندوم در کردستان عراق حمایت نکرده اند، لازم است صف خود را از صف این خیل دولتهای سرکوبگر و ارگان شورای امنیت سازمان ملل جدا کنند. لازم است با صدای رسا اعلام شود که مردم کردستان حق دارند به پای صندوق رای بروند و به جدا شدن یا ماندن با عراق رای بدهند. مردم کردستان حق دارند بگویند نمیخواهند بخشی از یک دولت شیعی و مرتجع اسلامی در بغداد باشند. مردم کردستان حق دارند بگویند سرنوشت خود را خودشان تعیین میکنند.
اقدام دولتهای ایران و ترکیه و بغداد و ترامپ و شورای امنیت و… نه تنها مخالف مصوبات خود سازمان ملل است بلکه سرکوبگرانه و زورگویانه است. آنها هر کدامشان به دلیل منافع منطقه ای و جهانیشان میخواهند مردم کردستان را از حقوق اولیه و ابتدایی خود محروم کنند. بارزانی و طالبانی و اسلامیها و جریانات قومی کردستان عراق با چنین دوستان و همپیمانانی در منطقه و جهان نشان دادند که تا چه حد بی لیاقت و بی کفایت بوده و هستند. اما مردم کردستان نباید چوب بی لیاقتی و بی کفایتی و همپیمان شدن و دوستی این احزاب با صف مرتجعین را بخورند.
مردم کردستان حق دارند از شر ستم ملی و مسئله ملی خلاص شوند. مسئله کرد در منطقه به جایی رسیده است که نمیتواند بی پاسخ بماند. اولین پاسخ به مسئله کرد برگزاری یک رفراندوم و رجوع به آرا مردم ساکن این منطقه است.
ما همچنانکه از سال ١٩٩۵ اعلام کرده ایم تشکیل دولت کردستان عراق را حق مردم این منطقه میدانیم. از همه مردم کردستان عراق و عراق میخواهیم که در مقابل صف دولتهای سرکوبگر بایستند و از حقوق اولیه و ابتدایی مردم در کردستان دفاع کنند.
مردم عراق و مردم ساکن کردستان عراق منافع مشترکی دارند و نباید اجازه بدهند دولتها و احزاب قومی و مذهبی جنگ و خونریزی را به جای صندوق رای قرار بدهند. ما از همه جریانات چپ و آزادیخواهان جهان میخواهیم علیه قلدری و زورگویی دولتها بایستند و از حق مردم کردستان عراق برای تشکیل دولت مستقل دفاع کنند.
مردم کردستان عراق در ۲۷ سال گذشته حاکمیت قومی و ناسیونالیستی احزاب کردستان عراق را تجربه کرده و برای رهایی از شر آنها ناچارند در قدم اول چهارچوب کشوری این منطقه را رسمیت بدهند. مردم کردستان عراق از دست احزاب ناسیونالیستی و طرحهایی فدرالیستی آنها جان به لبشان رسیده است و میخواهند از این راه قدم مهمی برای احقاق حقوق خود بردارند. باید از این حق بدون اما و اگر دفاع کرد. رای مردم در رفراندوم هر نتیجه ای داشته باشد همه احزاب و دولتها باید آنرا برسمیت بشناسند. تمامیت ارضی عراق تقدسی ندارد. برای همین حاکمین هم تقدسی نداشته است. مدافعین امروز تمامیت ارضی کشور عراق اساسا دولتهای سرکوبگر و ناقضین حقوق مردم عراق بوده اند. خود آنها اولین دولتهایی بودند که این تمامیت ارضی را شکستند و به سخره گرفتند.
دولت ترکیه تا همین امروز هم هر روز این تمامیت ارضی را به سخره گرفته و چندین پایگاه نظامی در آن مستقر کرده و پاسخ سربالا به دولت مرکزی عراق میدهد و رسمیتی برای آن قائل نیست. دولت آمریکا از قاره دیگری لشکرکشی کرد و کل آن کشور را به اشغال خود درآورد و کسی از این مرتجعین و شورای امنیتشان صدایش در نیامد. جمهوری اسلامی علاوه بر ترور بیش از ۳۰۰ نفر در کردستان عراق هر روز در بخشی از مرزهای تعیین شده آن عبور کرده و مردم ساکن این منطقه را توپباران میکند.
اما وقتی مردم ساکن این منطقه میخواهند سرنوشت آینده خود را تعیین کنند و به جدایی یا ماندن در چهارچوب همین مرزهای تعیین شده و بی اعتبار شده رای بدهند همان دولتهای سرکوبگر و ناقض حقوق مردم صدایشان بلند میشود و میگویند از چهارچوب ارضی عراق حمایت میکنند. در سازمان ملل هم کسی نیست به اینها بگوید آمریکا از کدام قانون و حق استفاده کرد که کل آن کشور را ویران کند و به اشغال خود درآورد. ترکیه و جمهوری اسلامی از کدام قانون استفاده کردند که مرزهای تعیین شده این کشور را بی اعتبار نمایند و به آن لشکر کشی کنند؟ چرا حالا که نوبت خود مردم این منطقه رسیده است و با صندوق رای میخواهند خواست خود را اعلام و اجرا کنند شما ها دایه مهربانتر از مادر شده اید. چه کسی این اجازه را به شما داده است. چرا مردم ساکن این منطقه از این حق برخوردار نیستند که در مورد آینده خود تصمیم بگیرند. این چه دنیا و قوانینی است که سازمان ملل و شورای امنیتش بر اساس زور بازو سیاست تعیین میکند. اما مردم سرکوب شده کردستان حق ندارند برای احقاق حق خود حتی رای بدهند. این دنیای وارونه لایق هیچ انسان آزاده ای نیست. ما و مردم اینرا نخواهیم پذیرفت.
***********