درگیریهای میان پ ک ک و ارتش ترکیه بالا گرفته است. جمهوری فاشیستی ترکیه بار دیگر چهره سرکوبگرانه و برتری طلبانه اش را علیه ملت کرد به نمایش میگذارد. هواپیماهای ارتش دولت ترکیه مدام مناطق تحت سلطه پ ک ک در شمال کردستان را بمباران میکنند و در شهرهای جزیره و دیاربکر به دنبال شورش جوانان حکومت نظامی اعلام شده است. تعداد زیادی از هواداران پ ک ک و نیروهای چپ و هواداران حزب دمکراتیک خلقها دستگیر شدهاند. دفاتر این حزب در چند شهر به آتش کشیده شده است. در ظرف مدت کوتاهی حکومت ترکیه اهداف واقعیاش را که با عبارتپردازی در مورد «صلح» و «دمکراسی» پیش میبرد نمایان کرده است.
سخنگوی دولت آمریکا در مورد این درگیریها، پ ک ک را مقصر اصلی دانسته و از طرفین خواسته که پای میز مذاکره برگردند.
این رویدادها به توهم دستیابی به حقوق ملت کرد و تعیین سرنوشتشان به دست خود در چارچوب سیستم بورژوا کمپرادوری ترکیه ضربه زده است. توهمی که به دنبال راهیابی تعدادی از نمایندگان حزب دمکراتیک خلقها به پارلمان به رهبری دمیرتاش فراگیر شده و حتی به بیرون از مرزهای ترکیه رسوخ کرده بود.
طی چند ساله اخیر، عبدالله اوجلان رهبر زندانی پ ک ک و دولت ترکیه اقداماتی برای مصالحه و خاتمه جنگ بر پایه ادغام پ ک ک (و در واقع بورژوازی کرد) در سیستم حاکم انجام داده بودند. این اواخر حتی صحبتهایی از رسیدن به یک سازش تاریخی به میان آمده بود و حزب دمکراتیک خلقها در پیشبرد روند این سازش تاریخی نقش مهمی به عهده گرفته بود. البته حکومت ترکیه به طور رسمی مذاکرات را به رسمیت نمیشناخت و از طریق واسطه با اوجلان مذاکره میکرد. هدفش خلع سلاح نیروهای مسلح پ ک ک و پایان دادن به بیش از سه دهه مبارزه مسلحانه این حزب بود. حکومت میگفت که در مقابل حاضر است وجود کردها به مثابه یک ملت را به رسمیت بشناسد و برخی امتیازهای فرهنگی و اجتماعی برایشان قائل شود.
پیروزی قسمی حزب دمکراتیک خلقها در انتخابات (و پیش از آن پیروزی نیروهای کرد در کوبانی بر داعش) به تقویت روحیه ناسیونالیستی در میان تودههای کرد انجامید. نیروهای پ ک ک نیز بر حفظ سلاح در کوههای قندیل پافشاری کردند. در چنین شرایطی، کشتار وحشیانه جوانان چپ در سوروچ، تحرکات ارتش ترکیه برای ساختن پایگاههای نظامی جدید و بمباران نیروهای «ی پ گ» در کردستان سوریه توسط ترکیه، جرقه درگیریهای جدید نظامی را زد. نیروهای پ ک ک دست به اقدام نظامی تلافیجویانه زدند. در مقابل، راستگرایان افراطی فاشیست ناسیونالیست ترک (ادامه جریان گرگهای خاکستری) نیز علیه نیروهای جنبش کردستان و گروههای چپ و انقلابی ترکیه وارد عمل شدند. دولت ترکیه بخشی از سیاست سرکوب جنبش را به این جریان سپرد و بار دیگر سیاست سرکوب قهری جنبش کردستان را شدت بخشید.
همه این افت و خیزها در صحنه سیاسی ترکیه و منطقه کردستان بار دیگر نشان میدهد که ستمگری ملی جزئی لاینفک از سیستم حاکم بر ترکیه است و هدف دولت طبقه حاکم چیزی جز قبول رسمی بردگی و همدست جنایت شدن از جانب احزابی مانند حزب دمکراتیک خلقها نیست. سرکوب وحشیانه جنبش کردستان، اهرم دولت ضدمردمی برای رسیدن به این هدف است. در عین حال، برخی جناحهای حکومت ترکیه موافق سرکوب بیوقفه و تا به آخر پ ک ک نیستند و میگویند شاید بتوان کاری کرد که اوجلان مانند نلسون ماندلا نقش محلل بزرگ را میان دولت ستمگر ترکیه با ملت ستمدیده کرد بازی کند.
در مقابل شاهدیم که حزب دمکراتیک خلقها کماکان بر ادامه مبارزه به روش خود یعنی شرکت در بازیهای پارلمانتاریستی پای میفشرد و بر سر برخی امتیازات چانهزنی میکند. این حرکات نشان میدهد که بورژوازی کرد بنا بر ماهیت و منافع طبقاتیاش حاضر است تا حدودی به روند مورد نظر دولت گردن بگذارد؛ اما نه زمانی که امتیازات واقعی و قابل توجه در میان نیست.
در این صحنه اما یک گرایش دیگر هم حاضر است. گرایشی که کماکان انسجام ایدئولوژیک سیاسی ندارد و از ستاد رهبری کننده انقلابی نیز محروم است. این گرایش را جوانان مبارز در شهرهای مختلف کردستان نمایندگی میکنند که امروز از راههای مختلف مسلح شدهاند و حاضر نیستند به راحتی رهنمودهای سازشکارانه امثال حزب دمکراتیک خلقها مبنی بر کنار گذاشتن روشهای قهرآمیز مبارزه را بپذیرند.
بازتاب این اوضاع در کردستان ایران
برخی فعالین سیاسی کرد از امکان و لزوم تکرار سناریوی انتخابات ترکیه و پیروزی دمیرتاش در کردستان ایران صحبت میکنند.
البته این خط سیاسی جدیدی نیست. این در واقع همان خط سیاسی «جبهه متحد کرد» و اصلاحطلبان کرد است که بر فعالیت رفرمیستی مسالمتآمیز و قانونی تکیه دارد. برای نمونه بازتاب این خط را در شماره آخر نشریه «آمانج» چاپ سنندج میبینیم. «آمانج» چند مقاله در تقبیح درگیری میان سپاه و پژاک در منطقه کامیاران منتشر کرده و طرفداری خود از راه مسالمت و کسب امتیازات از طریق شرکت در انتخابات را اعلام کرده است. بسیاری از جوانان مبارز کردستان این خط را نادرست و خائنانه میدانند. سخنگویان خط رفرمیستی برای ابراز تعهد خود به اصول و ارزشهای نظام جمهوری اسلامی در اظهارات رسمی خود صحبت از «شهدای راه دفاع از میهن» میکنند که اشارهشان به جنگ ارتجاعی ایران و عراق است. اینان میدانند که یکی از ملزومات شرکت در بازی انتخابات با آرزوی شریک شدن در قدرت، التزام به ولایت فقیه و به رسمیت شناختن جمهوری اسلامی است. البته مشکل اصلیشان این است که نهادهای اصلی قدرت در جمهوری اسلامی فعلاً قصد راه دادن به هر جریانی که تازه از راه رسیده را ندارند. اینها حتی نمیخواهند بخشهایی از اصلاحطلبان حکومتی را به دایره قدرت باز گردانند. با وجود این، همانطور که در مورد کردستان ترکیه هم میبینیم، نیروهای سیاسی نماینده بورژوازی کرد به شراکت در قدرت از طریق انتخابات به عنوان یک راه حل مینگرد. این خط یک بار در انتخابات شوراهای اسلامی در کردستان بخت خود را آزمود و به جایی نرسید. سپس در انتخابات ریاست جمهوری خجولانه به دفاع از روحانی پرداخت اما باز هم سرش بی کلاه ماند.
به نقل از نشریه «آتش» ـ شمارۀ ۴۷ ـ مهر ماه ۱۳۹۴
www.n-atash.blogspot.com
atash1917@gmail.com