کامنتهای کارگری (تضمین اجرائی ابلاغیه های رژیم اسلامی، آپدیتی از یونان، همبستگی با کارگران برزیل، وضعیت کارگران مقدونیه)

چگونه اجرای ابلاغیه دولت را تضمین کنیم!؟

روز ٣٠ تیر ماه ٩۴ ابلاغیه‌ای از سوی وزارت کار جمهوری اسلامی مبنی بر پرداخت مزد و مزایای یکسان به کارگران شرکتهای پیمانکاری و رفع تبعیض علیه آنان خطاب به مدیران کل “تعاون، کار و رفاه اجتماعی” استان‌ها صادر شد. حکمت صدور این ابلاغیه این است که آن ۴ میلیون کارگر از جمعیت ١٢ – ١٣ میلیونی کارگران تحت پوشش قانون کار، که در شرکتهای پیمانکاری همدوش کارگران رسمی در جاهائی مثل صنایع پتروشیمی، نفت، گاز، ذوب آهن اصفهان، ایران خودرو، معادن و غیره مشغول بکارند؛ اما در ازاء کار یکسان با کارگران رسمی همین شرکتها دستمزد و مزایایی نابرابر میگیرند، دستمزد و مزایای برابر دریافت کنند.

حتما غیرقانونی کردن اجحافات به کارگران یک گام بسیار مثبت در مبارزه کارگران برای رفع تبعیض است. اما صدور ابلاغیه بدون اجازه متشکل شدن (که بهتر است گفته شود مجازات کردن کارگران برای تلاش برای متشکل شدن)، یک پز دروغین دیگر است که جمهوری اسلامی می داند نه تضمین اجرائی دارد و نه بابت گرفتن چنین پزی مالیاتی را می پردازند. همان فشار کارگرانی که، مثل اعتراضات قدرتمند کارگران پتروشیمی ها، صدور این ابلاغیه را به رژیم تحمیل کرده است، می تواند تشکل کارگری را هم به رژیم تحمیل کند که در کنار دفاع از دیگر موارد، اجرا شدن آن ابلاغیه را هم تضمین کند.

آپدیتی از اوضاع یونان

از یک هفته گذشته چند واقعه سیاسی مهم یونان را بار دیگر به سرتیتر اخبار مهم دنیا راند. الکسیس سپیراس از نخست وزیری یونان استعفا داد. حزب چپ نسبتا بزرگی با نام “جبهه ملی” از سریزا انشعاب کرد. احزاب سنتی راست دارند متحد می شوند که دولت را در دست بگیرند. واقعه مهمتر، به نظر من اعتراضات رو به رشد جنبش کارگری در این کشور هستند. همچنانکه هفته پیش هم اشاره کردم، جنبش کارگری همچنان فضای اعتراضی جامعه را گرم نگه داشته است. روز ١٣ اوت، هزاران تن از کارگران عضو کنفدراسیون PAME و اعضای کنفدراسیون ADEDY در مقابل مجلس یونان در اعتراض به طرح پیشنهادی ریاضتی دولت سریزا دست به تجمع زدند. کارگران در مصاحبه‌هایی که از رسانه‌های اصلی مثل بی‌بی‌سی، خبرگزاری فرانسه، رویتر، تلویزیون روسیه و غیره پخش شدند، بر ادامه اعتراضات کارگری تأکید داشتند که اجازه نخواهند داد دولت سریزا، که علی العموم با رأی آنها بر سر کار آمد، ریاضت اقتصادی را بر آنها تحمیل کند.

کارد به استخوان رسیده

سایت “چپ” (http://www.criticatac.ro/lefteast/) مطلبی درباره وضعیت کارگران مقدونیه (Macedonia) دارد که زندگی روزمره کارگران را با “کارد به استخوان رسیده است” توصیف می کند. می نویسد شعار فوق شعاری است که هم بر پلاکاردهای کارگران بیکار شده حمل می شود، هم توسط کارگرانی که در عرض ٢٠ سال گذشته “دوره گذار” را طی می کنند و هم توسط کارگرانی که روزانه دست به اعتصاب و اعتراض می زنند. بنابر آمار سال ٢٠١۴، مقدونیه در رده سوم تعداد بیکاران با بیش از ٢٨ درصد قرار دارد و بیش از ۵٠ درصد از جمعیت این کشور در خطر پرتاب شدن به دره فقر زندگی می کنند. نویسنده به ارقام پیش روی نگاه می‌کند که حداقل دستمزد در مقدونیه ١٣٠ یورو است، اما کنفدراسیون اتحادیه کارگری این کشور سبد هزینه یک خانواده ۴ نفره را ۵٢٢ یورو محاسبه کرده است. با این آمار می گوید که معلوم نیست زندگی قریب به اتفاق مردم این کشور چطور می گذرد! می‌نویسد از شروع “دوره گذار” که از اوایل دهه ١٩٩٠ شروع شد، حقوق کارگران دائم در حال پایمال شدن بوده. کارگران با موانع قانونی زیادی برای دست زدن به اعتصاب مواجه هستند. تنها کارگران اعضای اتحادیه‌هایی که ثبت شده‌اند حق دست زدن به اعتصاب دارند. با این حال، می گوید محدودیتهای قانونی چنان زیاد و دست و پا گیرند که حتی اتحادیه‌های بزرگ هم قادر به دست زدن به اعتصاب نیستند. نویسنده نتیجه می گیرد که: “نساجی ها و تعدادی از کارخانجات خارجی، کارگرانی که قصد دست زدن به اعتصاب را دارند در جا اخراج می کنند. اکثریت کارگران این کارخانه ها با قرارداد موقت استخدام می شوند. قرارداد موقت، درصد بالای بیکاری، محدودیت و قوانین پیچیده سر راه اعتصاب و همچنین درصد پائین کارگران متشکل در بخش خصوصی، کارگران این کشور را ترسانده، ناامید، تحقیر و بی انگیزه کرده که دست به تلاش برای شرایط بهتر کار بزنند.” این موقعیت کارد را به استخوان رسانده اما کارگران به توان و انگیزه سیاسی اتحادیه‌های کارگری، که ٢۵ درصد کارگران را در خود عضو دارند، شک دارند. در یک نظرسنجی بیش از ٣٧ درصد از کارگران مقدونیه گفته اند که اتحادیه ها ظرفیت و انگیزه سیاسی دفاع از حقوق کارگران را ندارند. می گوید که در یکی دو سال اخیر نشانه هایی از تلاش مستقل کارگران و تشکلهای “غیرزرد” دیده شده که راهپیمائی اول ماه مه ٢٠١۵ نمونه خوبی از این تلاش را نشان داد.

الحق که موقعیت کارگران مقدونیه شباهت زیادی به موقعیت کارگران در ایالات متحده، مکزیک، هند، اسپانیا، ایتالیا، چین، ایران، بنگلادش، مصر، روسیه و پاکستان و نیجریه و غیره و غیره دارد. مبارزه برای آزادی و گرفتن حق و حقوقشان هم راه تقریبا مشابهی دارد.

کارگران برزیل خواهان همبستگی ما هستند

کارگران شرکت جنرال موتورز در برزیل از سال ٢٠٠٨ تا کنون در تلاش مداوم برای توقف مدیریت این شرکت برای بیکارسازی هستند. در طول این مدت کارگران بارها دست به اعتصاب زده اند. دولت درصد زیادی از مالیات بر درآمد این شرکت را کاهش داده و اتحادیه کارگران هم از بسیاری از مطالبات کارگران کوتاه آمده است. جنرال موتورز در طول این مدت میلیاردها دلار سود برده است. آخرین حمله شرکت به کارگران، هدف بیکارسازی بخش زیادی از کارگران این شرکت در کارخانه São Jose dos Campos است که با مقاومت کارگران روبرو شده است. کارگران علاوه بر دست زدن به اعتصاب و اعتراضات تاکتیکی و بردن مطالباتشان به بیرون از چهاردیواری کارخانه و مسئله کل جامعه کردن، از همه تشکل‌ها و احزاب کارگری در سراسر جهان هم خواسته اند که با نوشتن نامه های اعتراضی به مقامات دولتی و مدیران کارخانه فوق، خواهان ١) متوقف کردن فوری بیکارسازی ها، ٢) امنیت و ثبات شغلی کارگران و ٣) کاهش ساعات کار روزانه بدون کاهش دستمزد و مزایای کارگران بشوند. نامه‌های اعتراض به مدیریت و همبستگی با کارگران را می‌توان به آدرسهای زیر ارسال کرد:

President Dilma Rousseff: gabinetesg@presidencia.gov.br, gabineteagenda@planalto.gov.br

Governor Geraldo Alckmin: alckmin@sp.gov.br

Mayor São José dos Campos Carlinhos Almeida: prefeito@sjc.sp.gov.br

General Motors: arturbernardo.neto@gm.com

یک کپی از نامه های ارسالی را نیز به اتحادیه کارگران به آدرس زیر ارسال کنید:

Metalworkers Union of São José dos Campos and Region:

secretaria@sindmetalsjc.org.br