سیوان خدری

باز هم جمهوری اسلامی دست به جنایتی دیگر زد. حدود بیست روز بود که خانواده های  دو تن از کارگران مرزی به نام های کمال آبروشن و آکو محمدی که در مرز مشغول به کار بودند هیچ خبری از آنان نداشتند. پس از پیگیری و مراجعات مکرر، اداره اطلاعات مریوان اعلام میکند که این دو کارگر را بازداشت کرده است و در زندان اطلاعات به سر می برند ولی پس از چند روز که خانواده هایشان فشار را بر اطلاعات بیشتر میکنند این گونه پاسخ میگیرند که فرزندانتان به دست نیروی انتظامی کشته شده اند و پیکرشان نیز دفن شده است. این اولین بار نیست که مزدوران و جیره خواران جمهوری اسلامی جوانان زحمتکش را با چنین وضعیتی می کشند و به خانواده هایشان حتی اجازه آخرین دیدار را با پیکر بی جان عزیزانشان نمی دهند. نظمی که هر روزه چنین جنایاتی را به صورت سیستماتیک انجام میدهد محکوم به نابودی است.

در اینجا لازم است با افتخار بگویم که من از دوستان نزدیک و صمیمی این دو عزیز جانباخته بودم و اکنون نمیدانم چگونه درجه ی غم و اندوه خود را در این متن اعلام کنم؟ چگونه می توانم به خانواده هایی که عزیزانشان اینگونه به دست هارترین حکومت تاریخ به قتل رسیده اند بگویم که من را نیز در غم خود شریک بدانید؟ تا کی این حکومت باید از ما قربانی بگیرد؟ این وضعیت غیر قابل تحمل است. این نظم کثیف را باید از هم پاشاند. 
عزیزان! میدانم که خاطرتان هیچ وقت آرام نخواهد گرفت. غم از دست دادن فرزند بسیار سنگین تر از این است که به سادگی از بین برود و این کشتار بهترین جوانان ما هدیه ی جمهوری اسلامی به ماست.من را نیز در کنار خود بدانید که من نیز رفیقانم را از دست داده ام. عاملین این جنایات را فراموش نخواهیم کرد.
سیوان خدری
عضو کمیته کردستان حزب حکمتیست
۴ اسفند ۱۳۸۶ 
۲۳ فوریه ۲۰۰۸