“کارگر زندانی”
از: زهره مهرجو
۲۳ آگوست ۲۰۱۴

ای که درد مرا می دانی،
قصۀ تلخم را
نانوشته می خوانی،
در چشمان نافذت
هزار ستاره داری ..!
…
بنشسته بر لبانت
لبخندی بزرگ به مهر،
هم در آن دم
که نشانده اند تو را
بسته
در کنج سلول.
…

می آوری برای ما
دسته های رُز
بسته های نور
از سرزمینهای دور ..
می کِشی جوهر امید بر قلمت،
می زنی شور یکرنگی بر دلها.
…

ای که ناخوانده می دانی
داستان ما
بهتر زِ ما!
هر پیامت زیباتر از هزاران شعر.
بر شانه هایت
می کشی جور زمانه را،
می آفرینی
می آوری چراغ ستارگان
به زمین تاریک ما.
وجودت شفاف تر ز ژاله ها
پرنورتر از مهتاب!
…

دستانت پرتوان
گامت استوار ..
و کلامت پیوسته جاری باد!
چون بر زبان سرخت
هزار شرح ناگفته داری.
…

در بستر درخشان تاریخ
نامت می رود که جاودانه شود،
ای مبارز بزرگ
کوه پرشکوه …
کارگر زندانی ..!