ملاقات برخی از هنرمندان نام آشنای کشور با رئیس دولت ( حسن روحانی ) بحث های بسیاری را در فضای رسانه یی در میان موافقان و مخالفان این دیدار دامن زد.
اساسا هنر به جهت ارتباط با دنیای انسان و هنرمند به جهت تفسیری که از این ارتباط به دست می دهد در یاری رساندن به بهبود و یا سقوط ارزش های اجتماعی میتواند تاثیر جهت دهنده یی داشته باشد.در طی بیشتر از سه دهه از عمر سیاه رژیم ، کشورمان بحران های اجتماعی و سیاسی پیچیده یی وبسیاری را سپری نموده که میدان هنر نیز از این سیه روزی و تباهی مبرا نبوده …چه بسیار هنرمندان متعهد که در مسیر پاسداشت حرمت انسان و رویاویی با استبداد حاکم ، رنج فقر، تنهایی، شکنجه، زندان و تبعید را به جان خریدند تنها به این دلیل واضح که نمی خواستند به آرمان توده مردم خیانت کنند و بسیاری نیز در این مسیر از جان خود گذشتند .در جبهه مقابل نیز هنرمندانی بودند و هستند چه بسا با تخصص های شگرف که چشم بر همه سیه روزی ها گذاشتند تا دنیای خود را با نشستن بر سفره غارتگران و جلادان آباد کنند. ویرانه یی که امروز شاهد آنیم میوه همین مشروعیت بخشی و همزیستی مسالمت آمیز با غارتگران
. توده های مردم ست
بزرگی در جایی میگوید : وجود نویسندگان و هنرمندان اگر تنها یک علت داشته باشد، آن علت چیزی نخواهد بود جز سخن گفتن به جای همه کسانی که نمی توانند سخن بگویند. اگر این اصل را بپذیریم قاطعانه می توان گفت بسیاری از این هنرمندان در نادرموقعیتی چنین بوده اند . غالب آنها گام نهادن در مسیرهای آسان را که تامین کننده نام و نان آنها بوده را به قدم نهادن در راهی که آسان نبوده اما بازگو کننده آرمان توده مردم است ترجیح داده اند.
فعالیت ادبی و هنری که محصول این محافظه کاری و عافیت طلبی و همزیستی مسالمت آمیز با ستمگران و صاحبان قدرت باشد واضح است که تامین کننده منافع ستم دیدگان و غارت شوندگان نخواهد بود ، از طرفی نیز مافیای قدرت و غارت به هنرمندانی نیاز دارد که چهره بخش بوده و این که بتوانند بدون زور رهبری شوند. که شوربختانه غالب این هنرمندان چنین بوده اند
حال که جمعیتی از هنرمندان دعوت رئیس دولت را اجابت نموده اند به اعتقاد نگارنده این مطلب عمل دور از ذهنی انجام نداده اند. کارنامه این گروه از هنرمندان نیز چیزی جز همین اجابت مدام نبوده است . گردن نهادن به تیغ سانسور، قبول سفارش موضوعاتی که مشروعیت بخش چهره رسوا و بی آبروی رژیم بوده ، بی تفاوتی در برابر تحقیر و بی حرمت شدن هر روزه ی انسان ، چهره دادن به اصحاب قدرت به ویژه در تنگناها و همه ی اینها بازگو کننده جهت گیری این دسته از هنرمندان ست.
آخر کلام ، هنرمندی که نان از سفره ی چپاولگران و جلادان مردم برمیدارد ، هیچ همسویی با منافع مردم نخواهد داشت . محصول کار او اجابت د م به دم و بزک نمودن سیمای زشت چپاولگری ست.
محمود رضا کاظمی فر
ژانویه ۲۰۱۴
سوئد