“سی آی ای” وارد میشود و اقرار به کودتا علیه مصدق می کند… هر جنبنده ملی – مذهبی، هر چپ ناسیونالیست، هر توده ای – اکثریتی، هر سابقا سمپات دو خردادی، هر سینه چاک جامعه مدنی، همه و همه از دم دوباره فصل مشترک اجتماعی – طبقاتی و فرهنگی شان گل کرده؛ تلون و تنوع وسیع این نیروها در دفاع از مصدقیسم علیرغم خصومت و حتی رویارویی های خونین تاریخی شان با هم دیدنی است: !همه سر به سر تن به کشتن دهیم، زان به که مملکت به دست دشمن دهیم

این صفی است که “سوسیالیست” اش حول و حوش انقلاب ۵۷ از علی و حسین و کربلا می آموخت؛ امروز در مغاک جامعه مدنی و روحانی و اخیرا نوستالژی مصدق؛ دیروز در کنار دو خرداد و امروز در رکاب سیاست تعدیل هورا می کشد. صفی در کنار جلادان و شکنجه گران دیروز و سرکوبگران امروز. پایه های این صف یا جنبش بورژوایی خاص در ایران در زمان مصدق تا مقطع فروپاشی بلوک شرق، معجونی از تمایلات ضد استعماری اوائل و اواسط قرن بیستم بوده است؛ فرهنگ بیگانه گریزى و سنتی خرده بورژوازی، ترس از ورشکستگى و زوال رشته هاى تولید سنتى در برابر سرمایه هاى انحصارى خارجى و شعبات داخلى آنها، اعتراض به کوتاه بودن دستشان از قدرت سیاسى زیر فشار استبداد ارتشى – پلیسى طرفدار غرب و در یک کلام کشکمش براى تبدیل کردن شرقیت و اسلامیت و ملیت در ایران به تکیه گاهی براى ایجاد یک سرمایه داری بومى که حق استثمار کارگر و سود بری از منابع اقتصادى در ایران را براى خود محفوظ بدارد. بله! مبنای هویت اقتصادی این طیف و این جنبش چیزی نبود جز وعده تعدیل ثروت و ایده برپایی یک جامعه بر مبنای سازش طبقاتى و تمکین کارگران به بورژوازى خودى. “سرمایه دارى و بورژوازى ملى و مستقل، راه رشد غیر سرمایه دارى” مقولاتی اند که اهداف مشترک این صف را به تصویر می کشد. یک “سوسیالیسم” تماما ارتجاعی … .

دیری نپایید که سقوط بلوک شرق مبانى عقیدتى این صف را نیز دگرگون کرد. بازار آزاد، پست مدرنیسم، ایده نزدیکى و همزیستى با غرب و استفاده از الگوهاى ادارى غربى در اندیشه سیاسى اینها تقویت شد، اما آنچه بقوت خود باقی ماند چیزی نبود جز عنصر شرق زدگى در ابعاد فرهنگى، سیاسی و ایئولوژیکى؛ که قرار است رکن خودآگاهى انسان ایرانى در جامعه اینها و چسب درونى این نظام باشد. وگرنه بازار داخلى اینها و حق ویژه استثمار در این بازار چگونه در برابر سرمایه جهانى و بورژوازى پرو-غرب ایران محفوظ بماند؟ ساده لوحی محض است اگر کسی تصور کند این جنبش یک ائتلاف سیاسى موقت علیه “دیکتاتور” است؛ این یک جبهه سیاسى- طبقاتى سر و دم بریده اعلام شده براى دخالت در سرنوشت قدرت سیاسى، سهم خواهی در این قدرت و آینده کشور در یک چهارچوب تاریخى وسیع تر جهت ایمن تر کردن و همانا متعارف تر کردن بورژوازی در ایران است…

http://fuaad.net/?p=255
———
Fuad A
Web: http://fuaad.net