در ساعت ۲ بعد از ظهر ۲۸ اسفند ۶۶ مردم حلبچه خود را در در میان آتش مرگ نیروهای ایران و عراق یافتند. ۱۰ تا ۱۲ فروند جنگنده بمب افکن عراق ، با انداختن بمبهای شیمیائی ساکنین حلبچه را در دود و آتش گرفتار کردند و مردم یک شهر را در گام مرگ فرو بردند.
بیست و دو سال بیش در چنین روزی دنیا شاهد یک تراژدی هولناک بود. اما حاکمان جهان”دمکراسی و حقوق بشری” بنا به منافع و مصلحت خود چشم و گوش خود را در مقابل این جنایت بزرگ بستند. در یک چشم به هم زدن مردم بی‌دفاع، کودکان و سالمندان یک شهر خود را درزیر آتش و دود یافتند، از زمین و هوا بمباران شدند و در میان انبوه دود سفید و سیاه و زرد رنگ بمباران شیمائی و غرش توپها در تاریکی فرو رفتند. لحظاتی چند طول نکشید که کودکان در آغوش پدر و مادرشان، سالمندان تنها در بستر و جوانان در حال فرار در کوچه و اطراف شهر بر زمین افتادند. برای زندگی و زیستن داد زدند، کمک طلبیدن و فرار کردند. جان بیش از پنج هزار انسان بی دفاع را گرفتند و تعداد زیادی را هم معلول و مجروح کردند. حزب فاشیست بعث، صدام حسین جنایتکار و همکارانش این نسل کشی هولناک را به تاریخ سیاهِ پُر از وحشی‌گری نظامها و جریانات قوم‌پرست و جهان بی‌رحم سرمایه‌داری اضافه کردند.
از بین بردن مردم حلبچه در بطن یک جنگ هشت ساله ویرانگر، که حکومت اسلامی و بعث براه انداختند به وقوع پیوست. جنگی که جمهور اسلامی برای استحکام پایه‌های نظام خود با کشتار گسترده در خیابان و زندان استفاده کرد و هنوز هم ازِ آن بهره برداری می‌کند. صدام حسین و حکومت فاشیستی عراق نیز در این جنگ اعلام پیروزی کرد و بر بستر این جنایت راه را برای جنایت‌های دیگر خود هموارتر کرد. این جنایتکاران تاریخ، خون مردم حلبچه را نیز همانند بیش از یک میلیون قربانی دوره جنگ را در ازاء تحکیم موقعیت و منافع و اهداف پلید خود بکار گرفتند.
اگر چه حکومت بعث عامل اول کشتار و بمباران حلبچه بود، اما تنها جنایتکاری نبود که مردمان بی دفاع و بیگناه یک شهر را نابود کرد. جمهوری اسلامی در این کشتار و با توپ باران و حمله زمینی و با “عملیات والفجر ۱۰” در منطقه دستش به خون بیش از پنج هزار انسان در حلبچه آلوده است و مستقیما در خلق این جنایت سهیم بود.
بنا به اسناد منتشر شده، احزاب قومی کرد در کردستان عراق نیز، که در رکاب جمهوری اسلامی قرار داشتند، در یک طرح و توافق مشترک با سپاه پاسداران و برای مقابله با صدام در کشاندن جبهه جنگ به آن مناطق و همراهی نیروهای ایران به حلبچه و منطقه و سرانجام در به غارت بردن اموال باقی مانده مردم به خاک و خون کشیده شده حلبچه مستقیما سهیم بوده و مجرم هستند. این حقیقت تاریخی آن وقایع است. نباید اجازه داد تا جنایت علیه مردم حلبچه را وارونه جلوه دهند.
این مردم داغدار کماکان با مشقات و درد و رنج باقی مانده ناشی از کشتار بی رحمانه خود دست و پنجه نرم می‌کنند. بسیاری ازبازماندگان و معلولین و آسیب دیدگان هنوز هم بعداز بیست سال فاصله از آن روز هولناک با عدم رسیدگی به آنها و پاسخ ندادن به خواسته‌هایشان روبرو هستند. این در حالی است که هر روز و در هر سالگرد به مناسبت حلبچه شاهد کوهی از هیاهوی عوامفریبانه کردایتی، شعر و سروده ها هستیم، اما رسیدگی به خواست و نیاز واقعی آن مردم بی جواب مانده است.
بیست سال است که حلبچه آن کشتار هولناک و جنگ ایران و عراق و حاکمیت بعث و صدام را پشت سر می گذارد. در این بیست سال تعدادی در کردستان به ثروت‌اندوزی کلان دست یافته‌اند و مردم حلبچه همچنان حاشیه نشین، فقیر و گرفتار معلولیت و عواض ناشی از آن تراژدی، هستند. آیا محقیم بعداز این همه مدت همچنان انگشت اتهام و علل شانه خالی کردن از رسیدگی به خواستهای مردم و علت فقر و غیره را به سوی خارج از مرزهای “اقلیم” دراز کنیم؟! آیا شعر و سرود و باد رگ “غیرت کردایتی”! دردی از دردهای بیشمار تاکنونی مردم حلبچه و دیگر مناطق تهی دست کردستان کم کرده است؟
در بیست و دومین سالگرد جنایت بمباران شیمیائی حلبچه به وسیله حکومت جنایتکار بعث و در گرامی داشت یاد همه قربانیان این تراژدی هولناک زمان آن رسیده است که بدون درنگ همه آثار آن جنایت و همه نیازمندیهای مردم حلبچه و دیگر تهیدستان را در همین سرزمینی که کردستان نام دارد از حاکمان، صاحب ثروت و قدرت، طلب کنیم و خواهان زندگی مرفه و شایسته مردمانی باشیم که صدها برابر بیش از همه سرمایه داران و حاکمیت کنندگان بورژوا ناسیونالیست کرد درد کشیده‌اند و قربانی داده‌اند.
گرامی باد یاد قربانیان حلبچه!
ننگ بر جنگ قومی!
ننگ بر جنایتکاران بعثی و جمهوری اسلامی!
کمونیست هفتگی: این مقاله اولین بار در بیست و دومین سالگرد این فاجعه در “اکتبر”، نشریه کمیته کردستان حزب حکمتیست منتشر شده بود
http://hekmatist.org/index.php