اعتصاب کن رفیق در زندان ! اعتراض و حمایت کن رفیق، در خیابان
دست کشیدن از اعتصاب تا زمانیکە بە حداقل خواستەهایت نرسیدەاید، مثل این می ماند کە در میدان جنگ و نبرد، بدون هیچ دستآورد و نتیجەای اسلحە را زمین بگذارید و یا در اعتراضات مدنی و خیابانی از ترس دشمن برای همیشە بە خانە برگردی و تسلیم بشوید!
زندانی حق دارد برای کسب خواستە و حقوق خود از تنها راە و سلاح موثر خود کە اعتصاب است، استفادە کند!
در دنیای واقعی، برای گرفتن هر حق و خواست مشروع خود باید بە اشکال مختلف مبارزە بکنید و بجنگید! خواستار حقوق و مطالبات سیاسی&اجتماعی بودن، در نظام و کشورهای غیرە مدنی و ضد مردمی، از نوع ایران و ترکیە و افغانستان و غیرە بدون دادن هزینەهای سنگین تقریبا ناممکن است.
در تظاهرات و اعتراضات مدنی و خیابانی شرکت کنید، تو را بە گلولە می بنندند!
اسلحە بە دست بگیرید و بە نبرد و شورش نظامی و چریکی علیە ستمگران برخیزید، شناسنامەء تروریست برایت صادر می کنند و سپس با این مجوز از راەهای هوایی و دریایی و زمینی با ماشینهای مرگبار آتش و موادشیمیایی بر سرت می ریزند!
در زندان ساکت باشید، امنیتت را سلب میکنند و شکنجە و شوهای تلویزیونی و توابسازی در انتظارت است!
اعتصاب غذا می کنید، مانند عرصەهای دیگر مبارزە زندە ماندند یا مرگت برایشان بی اهمیت است!
اما باید بدانید کە نە در زندان و نە در بیرون آن، بدون جسارت و شجاعت و همبستگی بە ابتدایی ترین حقوق انسانی خود نمی رسید!
پس اعتصاب غدا یا هر اشکال دیگری از اعتصاب و مبارزە را باید تا رسیدن بە خواستەها و حقوق پایمال شدە ادامە داد! مرگ در هنگام اعتصاب همانند مرگ در سنگر و خیابان است! دست آورد هر سە شکل این مبارزات، یکی است! و هزینە و دست آورد آنها هر چە باشد، تجربە و سرمایە با ارزشی برای ادامە دهندەگان این روند و مبارزەء در آیندە خواهد بود!
مریضی و یا جانباختن هر کدام از شما زندانیان اعتصابی عزیز، غم بزرگ و یک تراژدای انسانی جبران ناپذیر خواهد بود، اما دست کشیدن از اعتصاب تا زمانیکە بە حداقلی از خواستەهایتان نرسیدەاید مثل این می ماند کە در میدان جنگ و شورش بدون دست آورد و نتیجە، اسلحە را زمین بگذارید و یا در اعتراضات مدنی و خیابانی از ترس دشمن برای همیشە بە خانە برگردی و تسلیم بشوید! محمد بوعزیز، جوان ٢۶ سالە تونسی با مشعل نمودن جان و جسم خود، شورش و انقلابی را دامن زد کە در نهایت کار رژیم فاسد و توتالیتار بن علی را یکسرە و ساقد نمود. متاسفانە باید در نبرد و جبهەهای مختلف مبارزە، جان عزیز بسیاری از حق طلبان و عدالتخواهان و برابری خواهان و ستمدیدەگان دنیا بە خطر بافتد تا دردی درمان شود و راهی هموار شود و حقی را کسب کرد. اعتصاب و در بدترین حالت جان باختن زندانی سیاسی وعدالت خواە بر اثر اعتصاب در راە آرمانهایش، خاموش و بی نتیجە نخواهد بود. می تواند این پیکار نفسگیر شورشی را بە پا کند، کە تخت و بخت زندانبانان زندان و کشور را در هم بکوبد. مبازرەء مدنی و غیرە مسلحانە در این کشورها اگر انتظار کسب حقوق خود را داشت باشیم، بدون هزینە و تلفاط جانی نخواهد بود. در مبارزەء مسلحانە و انقلاب تودەای باشید یا در زندان و خیابان، باید بجنگیم تا بار سنگین ستم و استثمار و بی عدالتی را از روی دوشمان بر می داریم. همە جا سنگر و میدان نبرد و شورش ماست، پس باید از مرگ و هزینە کردن در راە عدالت اجتماعی و آزادی و رهائی نهایی، نهراسید.!
متاسفانە این جبر و حقیقت تلخ مبارزە و پیکار برای کسب حق و خواستەهای انسانی در این نظم حاکم و زمانە است، در این کشورهای دیکتاتوریزە شد! کە هر وقت تصمیم بە مبارزە گرفتی، بە اجبار یا با اختیار با سر و سامان بە مصاف آن رفت.
اما وظیفەء ما بیرون از زندان چیست؟
وظیفەء ما، سازمان دادن و متشکل کردن یک مبارزەء همە جانبەء عظیم علیە حاکمان و جلب و کسب وسیع ترین حمایتها و همبستگی های منطقەای و انترناسیونالیستی برای حفظ سلامتی و خواستەهای برحق شما عزیزان است! این وظیفە همە ما انسانهای آزادە و عدالت خواە است.
“اعتصاب غذای زندانیان به طور همزمان در هفت زندان ترکیه با ۶۳ زندانی شروع شد که با پیوستن شمار دیگری از زندانیان، تعداد آنها هم اکنون به بیش از۷۰۰نفر رسیده است. زندانیان اعتصاب کننده درخواست کرده‌اند، عبدالله اوجالان از زندانی در یکی از جزیره‌های اطراف استانبول خارج شود و تحت بازداشت خانگی قرار گیرد.
زندانهای ترکیه از مخوف ترین زندانهای جهان هستند . در مورد خشونتهائی که در این زندانها نسبت به زندانیان اعمال میشود فیلمهای مستند و یا بازسازی شده متعددی ساخته شده و دهها جلد کتاب انتشار یافته است. اعتصاب کنونی یاد آور حرکت مشابهی است که در سال ۱۹۹۶ صور ت گرفت. در آن سال دولت وقت ترکیه به ندای اعتراضات جهانی گوش نداد و ۱۲ زندانی در جریان اعتصاب غذا جان خود را از دست دادند. در سال ۲۰۰۰ باز هم زندانیان دست به اعتصاب غذا زدند. اعتصاب آنها با خشونت پایان یافت که نتیجه آن ۳۲ کشته بود. در آن زمان زندانیان به ساخت زندان‌هایی با درجه امنیتی بسیار بالا اعتراض داشتند. در سال ۲۰۰۱ زندانیان سیاسی در اعتراض به انتقال آنان به سلولهای انفرادی دست به اعتصاب غذا زدند. در جریان این اعتصاب تعدادی از آنان جانشان را از دست دادند.” برگرفتە شدە از سخن روز تلویزیون کومەلە.
آریس زارعی
۴.نوامبر.٢٠١٢