تعدادی از به اصطلاح اپوزیسیون جمهوری اسلامی موجودات عجیبی هستند. اینها تا زمانی که در عرصه شعار باقی بمانند، حرف اپوزیسیون را هم می زنند و گاها در پیکتها و آکسیونهای اعتراضی هم شرکت می کنند. اما زمانی که پای منافع جمهوری اسلامی به میان آید و به خطر افتد، برای دفاع از آن و حمله به اپوزیسیون جمهوری اسلامی گوی سبقت را از همدیگر می ربایند. هیچ چیزی به اندازی تخته شدن بساط تروریسم اسلامی در کانادا پته اینها را روی آب نیانداخت. معلوم شد که چه کسانی هم خانواده هستند. ناگهان تصویر محفل کاغذی “مبارزه طبقاتی” (که بارها اعلام کرده است شاخه ای از حزب پارلمانی ان دی پی در کاناداست) و محمد فتاحی و بهمن شفیق را در کنار نیاز سلیمی، رئیس پیشین کنگره مسلمانان کانادا و رامین جهانبگلو دیدیم. همه شان به یک اندازه از بسته شدن مرکز ترور و جاسوسی اسلامی داغدارند! معلوم شد که همه شان به یک اندازه از مبارزه علیه اسلام سیاسی از حزب کمونیست کارگری دلخورند! معلوم شد که تمام حرافی‌هایی را که حول “سبز ارتجاعی است” دروغی بیش برای پوشاندن پرو احمدی نژاد بودنشان نبوده است. 
می گویند که هارپر محافظه کار است. این هیچگونه افشاگری از هارپر نیست. او نخست وزیر کانادا از حزب محافظه کار است. اما مگر محافظه کاری چیست؟ کسانی که از جمهوری اسلامی به عناوین مختلفی دفاع می کنند، محافظه کاری شان شانه به شانه اصولگرایان و محافظه کاران اسلامی، کسانی مثل مصباح یزدی و جنتی و عسگراولادی می ساید. جای هیچگونه افتخاری نیست که آدم آنقدر خودش را به آن راه و ندانی بزند که مجبور باشد سر از صف نامبارک گله حزب الله در آورد.
از همه اینها اما بهمن شفیق به جمهوری اسلامی نزدیکتر شده و آن را هم رسما اعلام کرده است. در نوشته ای که در سوگ بسته شدن سفارت رژیم اسلامی در کانادا نوشته شده است، آورده است: “و همۀ اینها نیز می دانند که در جهان واقعی اعلام بیطرفی در جنگی نابرابر عملا حمایت از طرف قوی تر جنگ است.” عدم اعلام بی طرفی و اعلام طرفداری از طرف ضعیف تر مبارکشان باد. ما این را خیلی وقت است که می دانستیم؛ اما خوب شد که ایشان خودشان آن را اعلام و اقرار کردند.
٢١ سپتامبر ٢٠١٢