یکصد و یکمین کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار از روز ۳۰ ماه مه آغاز و در ۱۵ ژوئن به پایان می رسد. رژیم جمهوری اسلامی امسال سه هئیت جداگانه به این کنفرانس اعزام می کند. هئیت هائی به نمایندگی از طرف دولت و کارفرمایان و هئیتی به نمایندگی از حانب تشکلهای زرد دولتی )خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار( اعضای هئیت نمایندگی خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار عبارتند از: اولیا علی بیگی رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار( سرپرست هئیت) محمودی، ابوی، احمدی، فیروز آبادی و یاراحمدیان دیگر اعضای هئیت می باشند. یکی از دستور جلسات کنفرانس امسال انطباق عملکرد دولتها و نهادهای کارگری کشورهای مختلف با کنوانسیونها و توصیه های سازمان جهانی کار در کشورهایشان می باشد.
با علم به این موضوع که یکی از دستور جلسات کنفرانس امسال سازمان جهانی کار، بررسی عملکرد دولتها با کنوانسیونهای سازمان جهانی کار می باشد، خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار فرصت طلبانه و در راستای پرده پوشی ماهیت ضد کارگری خود و همدستی با رژیم اسلامی در اجرای سیاستها و طرح های ضد کارگری آن؛ در کمپینی تبلیغاتی عدم انطباق سیاستهای دولت احمدی نژاد با مقاوله نامه های سازمان جهانی کار، در قلمرو سه جانبه گرائی و عدم رعایت کنوانسیونهای حقوق کودک را مورد انتقاد قرار داده؛ و بدین ترتیب درصدد تبرئه خود از همراهی سی ساله با سیاستهای ضد کارگری رژیم و دولتهای تاکنونی هستند.
اما با انتصاب “اولیا علی بیگی” بعنوان سرپرست هئیت و اعزام او به کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار پای شوراهای اسلامی کار در این اجلاس به میان میاید و بنابراین جا دارد به این مناسبت و با نگاه به برخی از بندهای اساسنامه شوراهای اسلامی کار و عملکرد این شوراها نه تنها این شارلاتانیسم مشترک خانه کارگر، سایت ایلنا و شوراهای اسلامی کار را خنثی کنیم، بلکه زمینه های محکومیت جمهوری اسلامی و خانه کارگر در این کنفرانس را فراهم آوریم.
ما بارها و به مناسبتهای مختلف مستند نشان داده ایم که شوراهای اسلامی کار نه تنها تشکل کارگران ایران نیستند، بلکه ابزاری در دست دولت و کارفرمایان علیه کارگران و اساسا” به این منظور ایجاد شدند. این واقعیت را کارگران ایران می دانند، و سران خانه کارگر و شوراهای اسلامی هم تردیدی ندارند که آینده آنها به سرنوشت جمهوری اسلامی گره خورده است.
اما برای جلب حمایت افکار عمومی و نهادهای کارگری در سطح بین المللی باید ثابت کرد که هئیت اعزامی خانه کارگر به کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار، نه تنها کارگران ایران را نمایندگی نمی کنند، بلکه تفکیک سه هئیت از جانب جمهوری اسلامی تحت عنوان هئیت های نمایندگی دولت و کارفرمایان و کارگران تنها به قصد فریب شرکت کنندگان در این نهاد صورت می گیرد، در حالیکه هر سه هئیت سرمایه داران دولتی و خصوصی در ایران را نمایندگی می کنند و کارگران ایران در این نشست فاقد هرگونه نماینده ائی هستند. خلاء عدم حضور نمایندگان کارگران در این کنفرانس ها را مدافعین جنبش کارگری در ایران با برگزاری متینگ ها ی اعتراضی در داخل و خارج از محل برگزاری این کنفرانس پر کرده و تلاش کرده اند پژواک صدای کارگران ایران باشند. و تنها این حرکتهاست که اصالت نمایندگی خواستها و مطالبات کارگران ایران را دارد.
اما باوجود این، همانطوریکه که اشاره شد، جا دارد به این مناسبت یکبار دیگر برخی از اهداف و عملکرد و ساختار تشکیلاتی شوراهای اسلامی کار را در جهت اثبات بیگانه بودنش با کارگران ایران را در پرتو روشنانی قرار دهیم.
شوراهای اسلامی کار تشکل کارگران ایران نیستند به این دلیل که در بند ۵ اساسنامه آن آمده است کسی که به عضویت این نهاد درمیاید باید: “به اسلام و لایت فقیه و قانون اساسی جمهوری اسلامی اعتقاد و التزام عملی داشته باشد” انگار برای پیوستن به نیروهای مسلح کادر استخدام می کنند.
آیا همین بند برای ضد کارگری بودن و فاکتوری برای جدائی کارگران بر اساس تعلقات دینی و مذهبی شان کافی نیست؟ آیا این بند نشان نمی دهد که این تشکلها یک تشکل ایدئولوژیک و اساسا” ابزاری در دست حاکمان سرمایه علیه کارگران غیرمعتقد به ولایت فقیه است؟ آیا تنها با تکیه بر این بند نمی توان تمام کارگرانی را که عضو این نهاد ضد کارگری نیستند، ضد نظام و محروم از کلیه حقوق اجتماعی و صنفی دانست؟
از این بند تفرقه افکنانه اگر صرفنظر می کنیم در بند ۴ همین اساسنامه آمده است: “کسانی می توانند به عضویت این شوراها در آیند که به احزاب و سازمانها و گروههای غیرقانونی و گروههای مخالف جمهوری اسلامی گرایش نداشته باشند” آیا این بند ثابت نمی کند که اعضای شوراهای اسلامی باید ابتداء حزب الهی باشند تا بتوانند به عضویت شوراهای اسلامی درآیند؟ آیا این بند ثابت نمی کند که این تشکلها در کنار وزارت اطلاعات و حراست محیط کار برای پاکسازی محیط کار از کارگران ناراضی و مخالف این نظام تشکیل شدند و طی ۳۰ سال گذشته در این راستا شمار زیادی از کارگران معترض و مبارز را به جوخه های اعدام سپردند؟ کارنامه شوراهای اسلامی مملو از جنایت علیه کارگران ایران است و بریدن زبان منصور اسانلو توسط حسن صادقی معاون دبیر کل خانه کارگر تنها صحنه ائی از آن بود.
در فصل اهداف شوراها آمده است: “شوراها برای دستیابی به میزان تولید پیش بینی شده در برنامه های تولیدی واحد همکاری و کوشش می کنند” سه دهه تمام است که این نهادهای ضد کارگری، کارگران ایران را برای دستیابی به میزان تولید مورد نظر سرمایه داران به قربانگاه سرمایه داران برده و هنوز هم ننگ این مزدوری را بر پیشانی دارند. اما هیچوقت برای افزایش دستمزد کارگران که امسال میزان آن ۴ مرتبه زیر خط فقر است تلاشی از خود بعمل نیاورده اند، و به تمام ستمکشی و استثمار کارگران رای مثبت داده اند. این تشکلها اهرمهای نظام و دولتهایش در اجرای ضدکارگری ترین طرحها و نامگذاریهای سالهای ضد کارگری بوده اند. بدون مزدوری آنها رژیم هرگز قادر به اجرای طرحهای مصیبت بار برای کارگران نمی شد. درهم شکستن شوراهای کارگری در دهه ۶۰، اعزام کارگران به جبهه های جنگ و تولید برای جنگ، دوره سازندگی رفسنجانی و اجرای طرح حذف یارانه ها، در سال جهاد اقتصادی و سال حمایت از کار و سرمایه ملی بدون حمایت عملی این نهاد ضد کارگری قابل اجراء نبود و نیست.
چنین تشکلها و هئیت های نمایندگی شان، نماینده کارگران نیستند و خوشبختانه این حقیقت را مبارزات کارگران در داخل و تلاش مدافعین جنبش کارگری در خارج از مرزهای ایران به ذهنیت تشکلهای کارگری در بعد جهانی تبدیل کرده است.
در همین راستا بود که روز سه شنبه ۲۲ ماه مه پنج تشکل سندیکائی فرانسوی ( کلکتیو سندیکائی) در نشستی مشترک اعتراض ایستاده ائی علیه رژیم اسلامی و تشکلها و هئیت های نمایندگی اش را برای روز ششم ژوئن، در حین برگزاری کنفرانس سالیانه سازمان جهانی کار فراخوان داده اند. یکی از خواستهای این حرکت اعتراضی این است که هئیت نمایندگی خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار نماینده کارگران ایران نیستند. این موفقیتی بزرگ برای کارگران در ایران است و جا دارد فعالین و مدافیعن جنبش کارگری ضمن حمایت از این خواست و آکسیون، همصدا با این حرکت در تمام کشورها دست به اعتراض زده و حضور نمایندگان جمهوری اسلامی تحت هر عنوانی در این کنفرانس را محکوم کنند.