تقدیم به تمام زندانیان عقیدتی
از رادیو شنیدم فردا
دریا طوفانیست
از غرش طوفان
و ازبهم خوردن تنها پنچره کلبه ساحلی
باترس دو باره
از کلبه بیرون آمدم.
آسمان تیره
دریا کف آلو
با موجهای بلند
بر ساحل می کوبید
و من درسایه روشن افق
لحظه ای قایقی را دیدیم
با بادبانی خاکستری
وبعد دیگر هیچ.
زنان و مردان انگشت شمار در ساحل
همه یک صدا
فریاد زدند
کمک کمک کمک
چند نفربه آب زدیم
اما موجها
ما را به ساحل پرتاب کرد
و بازبی اختیار
فریاد زدیم
کمک کمک کمک
قایق نجات
بر روی موجها
هم چو پر کاهی
بالاو پائین میرفت
و من خود را
در انفرادی ، تابوت ، قفس…….
در زندانهای اوین،رجائی، ابوغریب،گواتانو…………..
در تمام زندانهای جهان احساس کردم
آن طرف دیوار
یک نفر از درد به خود می پیچد
چند قدم
آنطرف کسی در تابوت
از فشارــ نبود هوا
در حال خفگی ست
بر بالای سرت
کسی مجاله درقفس
با بدنی
چاک چاک
تو ودیگران
سعی میکنید با همه دردهایتان
با مورث
با آنطرف دیوار
ارتباط برقرار کنید
او وخود را
لحظه ای از تنهای برهانید
شاید
لحظه ای دردهایتان را
به فراموشی سپارید
وقتی
در تابوت هستی
نوری باریک
از میان شکافی
بالای سرت
بطور یک خط مستقم
تورا
دو نیم میکند
نیمه تاریک تفکرت
لحظه ای
بر تو چیره میشود
با خود
میگوئی تا کی؟
باید تحمل کنم
در آن سکوت مرگبار
که زمان ایستاده است
هراز گاهی
صدای قدم های نگهبان
سکوت را میشکند
و تو بخود میائی کجائی
وبا خود
زمزمه میکنی
اینجا پایان
خط نیست.
وقتی
تن بی هوشت را
مچاله
درقفس میگذارند
تو
دیگرهیچ اختیاری
بر اعضای بد نت را نداری
فقط
لبهایت باز وبسته میشوند
بدون اینکه
صدای بیرون بیاید
ساعتها
دربی هوشی میمانی
تا دو باره
با سطلی از آب
به این دنیا باز گردی
وباز
از نو شلاق وشکنجه……
اما وقتی صدای
هر چند ضعیف
شعری را زمزمه میکند
تو میفهمی تنها نیستی
هنوز هستند کسانی
که مقاومت میکند
به خود نهیب میزنی
بیدار کن اعضای بد نت را
افکارت را جمع کن
وتو
با صدای ضعیف اما استوار
با او
میخوانی شعر مقاومت را
تاریخ تکرار میشود
وباز هم زندانها در تمام جهان
با انواع شکنجه ها
نمیتواند انسانها رابشکند
از هر انفرادی ،تابوت، قفسها…..
با همه فشار هاـ زخمها
سنفونی مقاومت
در تمام زندانهای جهان بگوش میرسد.
۰٫۹٫۶٫۲۰۱۰
اکبر یگانه