حملات گسترده و جنسیتی روزنامه های نزدیک به بیت رهبری از جمله “جوان”؛ “رجانیوز”؛ “یالثارت الحسین”؛ “تسنیم” و غیره به معصومه ابتکار و شهیندخت مولاوردی زنان کابینه حسن روحانی و “سلیطه” و “خانم رئیس” خواندن آنها، بحث های گسترده ای را در محافل دولتی و حکومتی دامن زده است. روشن است به کارگیری این ادبیات مشمئزکننده و شرم آور در باره زنان دولت، از خشم و نگرانی سکانداران قدرت از نقش و وزن زنان در آستانۀ انتخابات پیش رو خبر می دهد. می توان این ادبیات سخیف را به حساب جنگ های جناحی درون حاکمیت گذاشت که با حمله به زنان، تلاش می کنند نیروهای طرف مقابل را فلج کرده و دایره حملات خود را گسترده تر سازند. آنها نیک می دانند مردان جناح مقابل هم تصور بهتری از زنان ، حتی زنان همسو به جناح خود، در فکر و ذهن خود ندارند. بکارگیری این ادبیات زشت و کثیف، سرمایه گذاری روی بخشی از عقب مانده ترین مردان جامعه نیز هست که از زن تصوری بشدت مردسالارانه ، تبعیض آمیز و “کالای جنسی” دارند و لحن و کلام شان در باره زن، تفاوتی با لحن و ادبیات ستون نویس های روزنامه ها، مجله ها و رسانه های نزدیک به بیت ندارد. ادامه‌ی خواندن→

حسن روحانی در بیست‌ونهمین کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی در ششم دی ماه در تهران گفته است: «باید جلوی خشونت فکری و گفتمانی بیایستیم و تصویر منفی اسلام را در فضای مجازی و حقیقی بگیریم.» این سخنان رئیس جمهور کشوری است که بر پایه اصل ولایت فقیه و حاکمیت دین بر دولت اداره می شود. او در همین کنفرانس گفته است:« آیا این برای دنیای اسلام شرم نیست که مسلمان‌ها و بچه‌های کوچک از میان آب سرد، رودخانه، دریاچه و دریا به پناه یک کشور غیر اسلامی بروند و آن کشور غیر اسلامی هم آنها را پشت دروازه نگاه دارد؟ و آیا اگر پیامبر (ص) امروز در میان ما حضور داشتند این فاجعه بزرگ را تحمل می‌کردند؟». سخنان حسن روحانی در این کنفرانس، قاعدتآ انتقادی بود به تفکر واهبیون، سلفی ها و تکفیری هائی که کشورهای همسایه را به خاک وخون کشیده اند. اما سئوال محوری این است که آیا بنیاد تفکر گروه های سلفی و حاکمان دولت اسلامی (داعش)، چیزی جز بنیادهای فکری جمهوری اسلامی است که از سی و هشت سال پیش بر ایران حاکم است؟ آیا در میان پناهجویانی که به دریا زده اند تا از خشونت دین سالاران شمشیر بدست و مستبدان همطرازشان در خاورمیانۀ آتش گرفته فرار کنند، گروه گروه ایرانیانی نیستند که از بی حقی مطلق در “کشور امام زمان” می گریزند؟ فراموش نکنیم که هم اکنون نزدیک به پنج میلیون ایرانی به عنوان صورت تبعیدی، پناهجو یا مهاجر در خارج از کشور زندگی می کنند. ادامه‌ی خواندن→

با حکم جدید شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی و مختومه شدن پروندۀ ابعاد نظامی برنامه هسته ای جمهوری اسلامی، راه برای اجرای برجام و لغو تحریم های اقتصادی هموار شده است. دولت روحانی و طرفدارانش چنین وانمود می کنند که با لغو تحریم ها، بحران اقتصادی ایران حل خواهد شد. در این حقیقتی نهفته است که با لغو تحریم ها، فضای تنفسی اقتصاد ایران گسترده تر شده و امکانات جدیدی برای کاهش فشار بر مردم فراهم خواهد آمد. اما تصور این که با لغو تحریم ها، چرخ های اقتصاد ایران به حرکت درآید و بحران کنونی اقتصاد کشور که بحرانی ساختاری است، حل و فصل شود، تصوری عبث خواهد بود. توجه داشته باشیم که هم اکنون بیش از نیمی از کارخانه ها و واحدهای تولیدی کشور تعطیل هستند، در حالی که طبق آمار دولتی ۸۵۰ هزار میلیارد تومان نقدینگی در کشور وجود دارد که می تواند تورم را گسترده تر از حد کنونی بالا ببرد. در چنین شرایطی خطر رکود تورمی، بر نگرانی دست اندرکاران افزوده است. ادامه‌ی خواندن→

به انتخابات خبرگان در اسفندماه امسال نزدیک می شویم. این روزها بحث کاندیداتوری برای شرکت در انتخابات مجلس خبرگان در میان رژیمی ها، داغ است. یک روز از کاندیداتوری هاشمی رفسنجانی سخن به میان می آید و روز دیگر از کاندیداتوری حسن خمینی یا محقق داماد. مصاحبه با هاشمی رفسنجانی و گریز به خاطرات او در مجلس خبرگان پس از مرگ خمینی نیز زینت بخش روزنامه های طرفدار او یا فحاشی های مخالفانش است. ادامه‌ی خواندن→

بی پناهی بیمار در حکومت امام زمان
ادامه‌ی خواندن→

زمانی که در شام غریبان بیت رهبری رژیم، عده ای از حواریون رهبر هنگام ورود علی لاریجانی و حسن روحانی شعارهای «خواص بی‌بصیرت؛ مایه ننگ ملت»، «امان نامه برجام؛ تلاش بی‌سرانجام»، «مرگ بر منافق» و «هیهات من‌الذله» سر دادند، این سئوال مطرح شد که با کودتا در بیت روبرو هستیم یا کودتای بیت» ؟ اما حالا با سخنرانی های مدام رهبر رژیم و بویژه سخنرانی اش در جمع دانش آموزان و دانشجویان به مناسبت سیزده آبان که گفت «هرچه فریاد دارید سر آمریکا بکشید.» و مبارزه با به اصطلاح “نفوذ” آمریکا را در دستور قرار داد، روشن شد که نه با کودتا در بیت که با کودتای بیت روبرو هستیم. ادامه‌ی خواندن→

در روز هفتم آبان ماه ۱۳۹۴ صدها نفر از جوانان و مردم در پاسارگارد جمع شدند و با شعارهای تاسف بار «ما آریائی هستیم، عرب نمی پرستیم» به اصطلاح زادروز کورش ساسانی را گرامی داشتند. آنها حتی اگر به “لوح کوروش” وفادار مانده بودند، نمی توانستند نفرت قومی را فریاد بزنند. تاسف بارتر آن که بخشی از رهبران احزاب سیاسی همچون رهبران احزاب پان ایرانیست، جبهه ملی، جبهه دموکراتیک ایران و حزب ملت ایران نیز در تجمعی این روز را جشن گرفتند. این که چنین روزی، کی و کجا به عنوان روز جهانی کوروش نامیده شده ، بر نگارنده روشن نیست. زیاد هم مهم نیست که چنین نام گذاریی صورت گرفته شده باشد یا نه. مهم آن است که در کشور چند ملیتی ما تاکید بر آریائی بودن ایرانیان و جشن گرفتن روز کوروش و سردادن شعارهای ناسیونالیستی و پاشیدن تخم کینه و نفرت علیه دیگر ملیت ها زمینه فروپاشی ایران به عنوان یک کشور و یک ملت را فراهم می آورد. ایران یک ملت مدنی است. نه به عنوان ملت یک قوم، آن هم قوم آریائی، بلکه ملت قوم های گوناگون که در آن فارس، کرد، ترک، ترکمن، عرب و بلوچ ، قرن ها در کنار هم و بصورت مسالمت آمیز زندگی می کنند. ایران منطقه مردمان صاحبان حق برابر است که یک کشور و یک ملت امروزی و مدنی را با هم ساخته و می سازند. در اینجا مردم عرب(نه عرب زبان) کشورما همانقدر ایرانی هستند که مردم بلوچ ما. آذری های ما همانقدر ایرانی هستند که فارس ها و ترکمن ها. در اینجا قومیت مردمان تشکیل دهنده مهم نیست بلکه شهروندی برابر همه ما در ملت مدنی ایرن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ادامه‌ی خواندن→

بیست و دو سال پس از امضای قرارداد صلح اسلو در ۱۹۹۳ توسط یاسر عرفات رهبر سازمان آزادیبخش فلسطین و اسحاق رابین و شیمون پرز رهبران وقت دولت اسرائیل، محمود عباس رئیس دولت خودگردان فلسطین در نشست امسال مجمع عمومی سازمان ملل، مرگ این قرارداد را اعلام کرد. محمود عباس مرگ قطعی قراردادی را اعلام کرد که از زمان انعقادش، به دلیل شرایط بسیار سخت و خفت آوری که بر رهبری فلسطین تحمیل کرده بود، تنها می توانست بر نفرت میان فلسطین و اسرائیل بیافزاید و چنین نیز شد. ادامه‌ی خواندن→

گل های با ریشه فرودگاه شیراز در دست بی ریشه گان حکومتی
فرهنگ منحط مقامات حکومتی شایستۀ مردم ایران نیست ! ادامه‌ی خواندن→

نسبم شاید برسد
به گیاهی در هند، به سفالینه ای از خاک سیلک
نسبم شاید، به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد
(سهراب سپهری ) ادامه‌ی خواندن→