اجلاس داووس، نقشه راه امپریالیستی

شباهنگ راد
January 26, 2019

شباهنگ راد : هر ساله تنی چند از صاحبان شرکت‏ها، کمپانی‏ها، دولت‏مداران و سیاست‏مداران بزرگ و آنهم به بهانۀ بهبود وضعیت جهان، گرد هم می‏آیند تا سیاستِ یک‏سالۀ خود را به میلیاردها انسان

دردمند و محروم حقنه کنند.

پیداست که تحت تأثیر چنین اجلاس و مجامعی است‏که تصویر جهان، در هم ریخته تر و شیرازۀ زندگی میلیاردها کارگر و زحمت‏کش و کودک پاشیده تر می‏شود. در حقیقت برگزاری مجامع و اجلاس سرمایه داران به قصدِ پوششِ بهبودی جهان و ایجاد اشتغال، پوچ و بدنباله تعرض بیش از پیش به معیشت سازندگان اصلی جوامع بشری است. طبعاً اجلاسِ سالانۀ داووس یکی از آنهاستُ، توهمی نیست که پویایی و بالندگی زیربنای جامعه، از درونِ داووس، بیرون نخواهد آمد. به این دلیل که در قد و قوارۀ عناصر و دولت‏های بزرگِ گردآمده در داووس نیست. گردانندگان داووس دُور هم جمع می‏شوند تا نقشۀ شوم و تازه تری را بمنظور غارت بیشترِ مردم سازمان دهند؛ جمع می‏شوند تا راهِ آسانتر اندوختن سرمایه را بی‏یابند و زندگی را بر میلیاردها انسانِ رنجدیده تنگ تر کنند. رایزنی‏ها و گفتمان‏های پشت جلسۀ داووس پیرامونِ تعرض نظامی دیگر به گوشه ای از جهان ناامن، تقلاء و تلاش برای جلوگیری از بُحران اقتصادی دست‏ساز دولت‏مداران بزرگ جهان، در دستور کار قرار دادن جایگزینی دولت‏های وابسته و راست و ریز کردن برگزاری جلساتی هم‏چون ورشو لهستان و هم‏چنین کاهش مالیات شرکت‏ها و کمپانی‏های بزرگ و غیره، از جمله درونمایۀ امسال اجلاس داووس را تشکیل می‏داد.

 

دنیا، بدلیل زیاده خواهی‏های استثمارگران و سرمایه داران به منجلاب کشیده شده است و در همانحال مسببین اصلی، بدنبال سر و سامان دادن آنند. از یک‏سو جنگ‏های ارتجاعی و خانه خراب‏کن براه می‏اندازند و از سوی‏دیگر بفکر خاتمه و فیصله دادن آنند؛ به نیتِ، سودآوری بیشتر، درِ کارخانه ها و میادین تولیدی را پلمپ می‏کنند و در همانحال بفکر ایجاد اشتغال اند؛ سیاست ریاضت کشی را به میلیاردها انسان تحمیل می‏کنند و در همان احوال، ادعای نابودی فقر و نداری در درون جامعه را دارند؛ بر مالیات قربانیان نظام‏های امپریالیستی می‏افزایند و هم‏زمان، بر میزانِ پرداخت مالیاتِ سرمایه داران می‏کاهند. همین چند روز قبل بود که آکسفام طی گزارشی اعلام کرده است: ".... نرخ مالیات برای شرکت‏ها و ثروت‏مندان در دهه های اخیر کاهش یافته است و هم‏زمان دولت‏ها در جهان، بار مالیاتی را از طریق مالیات بر مصرف به سمت جمعیت فقیرتر هدایت کرده اند ...".

 

به طور قطع این‏ها گوشه های هر چند کوچک، از سیاستِ جنایت‏بار اجلاسی هم‏چون داووس است. به عبارت روشن تر باید گفت که داووس مکانِ حل و فصل و مکان راه‏جوئی‏های دنیای سرمایه، برای چرخش بهتر استثمار در میادین تولیدی و جامعه است؛ مکان سرازیر نمودن هر چه بیشتر بار مشکلات به دوش سازندگان اصلی جوامع بشری است. عده ای اندک و آنهم با برخورداری از بالاترین امکانات و تدابیر شدید امنیتی و نظامی، گرد هم می‏آیند تا فاصله ها و شکاف طبقاتی درونِ جهانِ پُر از ثروت را بیشتر کنند. در دستور کار قرار دادن صورت مسله ای هم‏چون، "ایجاد فرصت شغلی برای مردم سراسر جهان" و یا "جهانی سازی برای همه و نه برای عده ای محدود"، پوچ، بی‏مصرف و در ادامه چیزی جز فریب‏کاری و حیله گری نیست. هر ساله سرمایۀ، سرمایه ‏داران و صاحبان کمپانی‏های بزرگ، بیشتر و بیشتر می‏شود و در عوض، فقر و نداری میلیاردها انسان گسترده تر و ابعادِ دهشتناک‏تری بخود می‏گیرد. متأسفانه و بنابه دلائل خاصی، گردش این روند ناایستا شده است و بطور نمونه آکسفام در گزارش خود می‏نویسد که: "در سال گذشته و در گردهم‏آیی سالانه مجمع اقتصاد جهانی (داووس)، ثروت‏مندان ثروت‏مندتر و فقرا فقیر شده اند".

 

آری، اجلاس داووس در این راستا و با چنین انگیزه ای بطور سالانه برگزار می‏شود و نتایج و ثمرۀ آن، برابر با شکاف طبقاتی هر چه بیشتر بین بالائی‏ها با پائینی‏ها و به تبع آن سودآوری بیش از پیش سرمایه داران است. ثروت بشریت در دست برگزارکنندگان و حامیان اجلاس داووس غضب شده است و کمتر از یک درصد دارد بر بیش از نود و نه درصد جامعه حکمرانی می‏کند. به یُمن زور و سرکوب، سوار بر ثروت دنیای بشریت شده اند و دارند بر سرمایه های خود می‏افزایند. بی دلیل نیست که ببست و شش سرمایه دار، سرمایۀ بیش از نیمی از جمعیت جهان را در دستان خود قبضه نموده اند. در واقع اوج نابرابری و جنایت را می‏توان در افکار و در منش مدافعین و حامیان اجلاس داووس دید.

 

مسلم است‏که منشاء نابرابری‏ها و ایجاد شکاف درون جامعه، از آنِ سیاست‏های سرمایه داران است؛ مسلم است‏که سیاست امپریالیستی منشاء و مولد بی‏خانمانی و تلف شدن میلیون‏ها کودک در جهان پِر از ثروت است؛ مسلم است‏که دلیل باز ماندن میلیون‏ها کودک از فراگیری علم و دانش، به عهدۀ حاکمان زورگو و منفعت طلب است. نبود آموزش و پرورش، بهداشت و درمانِ مکفی و هم‏چنین مسئولیت مرگ زود هنگامِ میلیون‏ها کودک و غیره، بر گردنِ گردانندگان جلساتی هم‏چون داووس است. می‏چاپند و از پرداخت مالیات‏ها سر باز می‏زنند تا دنیای ننگ و نفرت خود را بسازند. براستی دو سیستمِ زندگی و دو سیستمِ مالیاتی در دنیای سرمایه داری حکمفرماست. سیستمی که زمینه ساز زندگی بهتر و فرارِ از پرداخت مالیات  از جانب سرمایه داران است و دیگری سیستمی که مسلط بر زندگیِ بخور و نمیر و درآمد ناچیر حقوق بگیران ثابت و کارگران است. به عبارت روشن تر این سرمایه داران و صاحبان کمپانی‏های بزرگ اند که میزان و حد و حدود پرداخت مالیات‏های‏شانرا تعیین می‏کنند. بلندیِ بی‏عدالتی را می‏توان در تمامی عرصه ها و آن‏هم در زیر سایۀ مناسبات سرمایه داری جهان دید. ثروت را در دستان عناصری استثمارگر و جانی تلنبار نموده اند و در عوض میلیاردها انسان برای چندر غاز مجبورند شبانه روز جان بکنند. مردم روز به روز فقیرتر می‏شوند و در مقابل بر ثروت ثروت‏مندان افزوده تر می‏شود. بنابه گزارش خودِ دم و دستگاه های تبلیغاتی سرمایه، فقط در سال گذشته، صد و دوازده میلیارد دلار، بر ثروت «جف بزوس» مدیر شرکت آمازون افزوده شده است؛ ثروتی که پرداخت مالیات یک درصدی آن، برابر با بودجۀ صد و پنج میلیونی کشور اتپوپی است. معین است‏که تلنبار شدن چنین ثروت عظیمی در دست یک‏نفر، برابر با فقر و نداری میلیون‏ها انسان، و برابر با تولیدِ هزاران مصائب اجتماعی در جهان کنونی‏ست؛ معین است‏که منشاء فلاکت بشر و وضعیت فعلی، سرمایه داران و ثروت‏مندانی هم‏چون «جف بزوس» و آن‏هم به همراه سیاست‏مداران و دولت‏مداران بزرگ جهانی اند. این جهانِ و اجلاسِ، میلیاردها انسان دردمند و محرومِ جامعه نیست. جهان و اجلاسی است که بدرد یک درصدی جامعه می‏خُورد و باید ریشۀ آن سوزانده شود. اجلاسی که ماندگاری یک روزۀ آن، هم‏معنا با هُل دادن بیش از پیش کودکان به بیرون از میادین آموزشی، هم‏معنا با تباهی زندگی میلیون‏ها کارگر، هم‏معنا با افزایش اعتیاد و جنگ و ویرانی است.

در حقیقت ساختن جهانِ انسانی بر عهدۀ گردانندگان اجلاس داووس نیست، به این علت که ماهیت این‏دست اجلاس و مجامع، با ماهیتِ اجلاس و مجامع کارگری و توده ای از زمین تا آسمان است. مجامع و اجلاس (داووس)، مجامع و اجلاس تخریبِ زیر ساخت‏های جامعۀ بشری و هم‏چنین سمت و سو دادن سرمایه های مملکت به جیب عدۀ محدودی هم‏چون «جف بزوس» مدیر شرکت آمازون استُ، امّا مجامع و اجلاس کارگری و مردمی، متضمن حقوق انسان‏ها و تقسیم ثروت جامعه به سازندگان اصلی آن است. تنها در پرتو چنین اجلاس و مجامعی (کارگری و توده ای)، است که دنیا از فقر و نداری، از جنگ‏های مصبیت‏بار و خانمانسور رها خواهد خواهد یافت؛ تنها در پرتو برقراری جامعۀ کمونیستی است که تفاوت طبقاتی و ستم انسان بر انسان از بین خواهد رفت و دیگر خبری از بی‏عدالتی و نابرابری نخواهد بود.

 

26 ژانویه 2019

6 بهمن 1397