برخی از دوستانداران کارگران، زحمتکشان و به حاشیه رانده شدگان ! از خاموشی گرفتن شعله های آتش خشم و نفرت کارگران و زحمتکشان و... بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی . صحبت میکنند، باید گفت که این درکی خرده بوژوامآبانه، بغایت تقلیل گرایانه و خطرناک است که دشمن اساسی و اصلی یعنی جامعه طبقاتی سرمایه داری ادغام شده در سرمایه داری جهانی، طبقه سرمایه دار بیرحم را نادیده میگیرد و در نهایت به چیزی می اندیشد که ما در ۲۲ بهمن۱۳۵۷ انجام دادیم و نتیجه آنرا با 41 سال خفقان، کشتار، ویرانی محیط زیست و استثمار افزایش یابنده، 6 میلیون حاشیه رانده را به 20 میلیون تبدیل شده، آلونک نشین را به گور خواب تبدیل کرده و تبعیضات چندین برابر جنسیتی، قومی، حتی مذهبی و مخصوصا قتل عام زندانیان سیاسی می بینیم و اگر ایران را هم تافته جدا بافته درک کنیم که نیست، خود منطقه خاورمیانه و بویژه با جنبشی که بهار عربی نامیده شد، تبدیل شیلی پینوشه به شیلی دموکراتیک، آفریقای جنوبی نژاد پرستان سفید پوست به آفریقای جنوبی نلسون ماندلائی و قتل عام کارگران معدن ماریکانا و 10 برابر شدن فقر در آن جامعه و... همان چیزی است که امروزه آرزوی کارگر دوستان! و سرنگونی خواهان می باشد.

زیرا که این نظام اجتماعی سرمایه داری است که باید واژگون شود و نه سردمداران دولت سرمایه داران جابجا شوند، درست مثل انتخابات در جامعه با دموکراسی کنونی که کارش جابجائی و تعویض سرکوبگران طبقه کارگر است و نه چیز دیگری!

بنا بر این، من اولا امیدوارم که شعله های آتش شعله ورتر شوند و دوما دوستان را، اگر واقعا منافع طبقاتی در این گفته هایشان ندارند، فراخوان می دهم که در پیرامون واقعیات موجود و این گفته ی کارل مارکس و انگلس بیشتر تفحص نموده و واقعیات را آنطور که هستند دیده و بیان نمایند، تا مصداق این گفته ی برشت نگردیم : " آنکس که حقیقت را نمیداند، بیشعور است، ولی آنکس که حقیقت را میداند و آنرا دروغ میپندارد، تبکار - جنایت کار است."

و اما ، مطلب مارکس و انگلس ، پایان بخش مانیفست حزب کمونیست که واقعا ضرورت و لزومینت چنین حزبی امروزه صد چندان شده است : « کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، ( یعنی بکارگیری قهر، یعنی با استفاده از قدرت کارگران مسلح و... حمید قربانی) وصول به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد.

پرولتارهای سراسر جهان، متحد شوید ! »، پایان مانیفست سال ۱۸۴۸.

پس باید در اندیشه شعله ورتر نمودن آتش خشم و نفرت توده های کارگر و زحمتکش از نظام اجتماعی موجود با هیمه از جانمان باشیم و انقلابی را به پیروزی رسانیم که دولت سرمایه داران را درهم میشکند و داغا میکند، انقلابی که دولت برخاسته از آن جز دیکتاتوری پرولتاریای مسلح نیست که دولت تبدیل کننده ی جامعه بشری از سرمایه داری به کمونیسم است! جز این گل زدن به دروازه ی خودمان است و نه دروازه ی حریف قدر و حیله گر و تا بن دندان مسلح!

کارگران و زحمتکشان آماده باشید که جنگی به وسعت جهان در انتظار است! این جنگ جنگ نهائی، جنگ طبقاتی است که باید با پیروزی شما به پایان رسد و اگر نه، عاقبت نابودی همگانی است!

حمید قربانی ۲۲ فوریه ۲۰۹۳ سال اسپارتاکوسی