مصطفی تاجزاده اخیرا در یک برنامه تلویزیونی اعلام کرده است که «به این جمهوری اسلامی اعتقادی ندارم، اما گزینه بهتری هم از این نظام سراغ ندارم»! «حاج آقا» مجتبی ذوالنوری هم به همراه تعداد دیگری از نمایندگان مجلس خواستار «عزل و مجازات شدید» حسن روحانی شده‌اند. این تکان‌ها در بالای نظام، رعد و برق در آسمان بی‌ابر نیست. گزارش اخیر مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی در خصوص افزایش نرخ فقر و شکاف طبقاتی پس از شیوع کرونا، ابعاد اجتماعی طغیان دوباره مردم علیه حاکمیت را گوشزد کرده است و شورش‌های اجتماعی را پیش‌بینی می‌کند!

از این نقطه نظر، تاجزاده به‌حق نگران است؛ نگران سرنوشت نظام و آتیه سیاسی آن است؛ تلاش می‌کند خود را در افکار عمومی، اپوزسیون و منتقد نظام جا بزند، با دستی نظام را بزند و با دست دیگر زیر بغلش را بگیرد. هرگاه کشتی جمهوری اسلامی در طول حیاتش به صخره سقوط نزدیک شده است صف رنگارنگی از این بازندگان «اپوزیسیون» درون‌حکومتی، رگ «شجاعت»شان باد می‌کند و پلیدی‌ها و زشتی‌های نظام‌شان را به مصاف طلبیده‌اند.

تاجزاده یکی از این پهلوان پنبه‌های «خدمت‌گذار» نظام است که تا دیروز معاون وزیر ارشاد در دولت موسوی و معاون پیشین دولت خاتمی بوده است و علیرغم میل باطنی‌اش، بعد از دودشدن مفتضحانه «اصلاح‌طلبان» در عرصه سیاست ایران، ظاهرا امروز از سنگر دشمنی با مردم پا به فرار گذاشته است. با یک تیر دو نشان می‌زند: هم به امام دخیل می‌بندد و هم نیروی اپوزسیون را به رخ مقامات می‌کشد. مسئولین را پند و اندرز می‌دهد که بهتر است به برخی «خطاها و اشتباهات» گذشته اقرار کنند. تا بالاخره شرایطی مهیا شود که در آن همه اعضاء خانواده سر سفره حاکمیت شرفیاب شوند.

به هر اندازه این عناصر «خائن» به نظام در بنیان‌گذاری خونین جمهوری اسلامی سهم بیشتری به عهده گرفته‌اند، به همان میزان هم امروز در رهبری این «اپوزسیون حکومتی» برای خودشان کسی شده‌اند. هرچه میزان دخالت‌شان در سازماندهی به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی و در حاکمیت‌ماندن آن که به بهای یک نسل‌کشی تاریخی شکل گرفت، بیشتر بوده باشد، به همان مقدار هم مقام‌شان در رهبری این شبکه از ناراضیان نظام، بالاتر است. اینها عمری در حکومت‌داری و مهندسی اختناق و استبداد، «تجربه» کسب کرده‌اند و در واقع نسخه بروزشده دیروز جمهوری اسلامی‌ اند؛ قوانین و حاکمیت و ابزار سرکوب «جدیدی» نیاز دارند که بتوان با تکیه بر آن توقعات امروز نسل پرشور و انقلابی که تحت حاکمیت ارتجاع اسلامی آقایان، از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی انسانی محروم شده را بکوبند. نمی‌توان و نباید مقام و منزلت شامخ این تفاله‌های دور ریخته‌شده جمهوری اسلامی را در این «اپوزسیون» ندیده گرفت.

تاجزاده نگران است؛ اقرار کرده است که اساسا دیر شده است؛ از زبانه‌کشیدن دوباره جنبشی نگران است که از دیماه ۹۶ حکم به سرنگونی کامل نظام داده است و با عروج طبقه کارگر از هفت‌تپه تا فولاد و شرکت نفت، پرچم سیاسی خود را به اهتزاز درآورده است.

تاجزاده نگران است؛ در این جنبش، جایگاهی ندارد؛ نسلی که زیر قوانین منحوس اسلامی و ماشین حکومتی اینها بزرگ شده است، طبقه کارگری که امروز می‌رود که متحد و یکپارچه شود و در فریاد اعتراضش به فقر و بیکاری، پاشنه آشیل نظام آقایان و اپوزیسیون واقعی جمهوری اسلامی شود را نمی‌توان با مقام امثال تاجزاده‌ها و مشتریان ناراضی نظام یکی دانست.

تاجزاده به صورت خود خنج می‌کشد؛ خیال می‌کند می‌توان جامعه را از حرکت انداخت؛ مردم را به خفت و رضایت به وضع موجود کشاند؛ «به این جمهوری اسلامی اعتقادی ندارم اما گزینه بهتری هم از این نظام سراغ ندارم»، حرف نشد! این شعبده‌بازی‌ها آشنا است؛ تف سربالا است! جمهوری اسلامی «گزینه» نیست، بلکه یک دستگاه تا بیخ دندان مسلح و سرکوبگر است!

گزینه واقعی نزد ماست؛ نزد ما و میلیون‌ها انسانی که در تدارک نقشه بزیر کشیدن این نظام در یک انقلاب کارگری و سوسیالیستی هستیم. گزینه رهایی و برابری نزد جنبشی است که به کمتر از جارو کردن این طبقه سیاسی حاکم و جناح‌های فاسد آن رضایت نمی‌دهد؛ چشم اسفندیار نظام تاجزاده‌ها، در اعتصابات قدرتمند کارگری است؛ در امید و امیال میلیون‌ها زنی است که برای آتش زدن قوانین اسلامی و آپارتاید جنسی، لحظه شماری می‌کنند.

ایران امروز، صحنه میدان‌داری ارتجاع اسلامی دهه ۶۰ نیست؛ صحنه «اصلاح‌طلبی»گری این و آن جناح نیست؛ آن دوران گذشت. جامعه امروز با پرچم «اصلاح نظام» به میدان نیامده است. مقهور تبلیغات «زنده باد» ناتو و ترامپ و تحریم اقتصادی نشده است. با پرچم «رضاشاه روحت شاد» به حرکت در نیامده است.

محتوای سرنگونی جمهوری اسلامی برای مردم چیزی جز رفاه، آزادی و امنیت، محیط زیست سالم و تحکیم حقوق جهانشمول انسان، لغو قانون اعدام و مبارزه با فساد و اختلاس، زن آزاری و کودک آزاری، زندان و مستندسازی و … نیست. این واقعیت را امروز به روشنی می‌توان در هر دم و بازدم مبارزاتی جامعه دید. عروج این انتخاب از پایین و ریزش در صفوف مقامات در بالا، مهمترین شاخص اوضاع امروز در جامعه ایران است.

تاجزاده به چه زبانی اعلام کند که نگران سرنگونی به شیوه یک انقلاب‌کارگری و تسخیر قدرت توسط کمونیست‌ها است.

۲۲ اکتبر ۲۰۲۰