توسعه اعتصابات کارگری در ایران بخشی از جنبش سرنگونی انقلابی است

توسعه اعتصابات کارگری در ایران بخشی از جنبش سرنگونی انقلابی است

مقدمه:

اعتصاب پرشکوه کارگران نیشکر هفت تپه در خوزستان بعد تقریبا دوماه در شرایط بسیار سخت و پایداری این عزیزان توانست به جرقه ای برای شعله ور شدن اعتصابات سراسری در صنایع کلیدی تیدیل شود.تا همینجا گزارشها حاکی است که نزدیک به ۴۰ واحد بزرگ صنعتی در استانهای مختلف کشور به این اعتصابات پیوسته اند(*). در سطحی خواستها اقتصادی است. برسر معیشت و امنیت شغلی، نفی شرکتهای پیمانی و قراردادهای برده وار و علیه فقراست.برای پرداخت حقوق و گرفتن دفترچه بیمه.ظاهرا خواستها “صنفی” است.همانطور که در اعتصابات کارگری سال ۵۷ ، حداقل در مراحل اول اینطور نشان می داد. خیلی ها انزمان هم مدعی بودند که خواستهای کارگران صنایع نفت “سیاسی نیست” .خوب زمان نشان داد خصوصا در مقابل حکومت دیکتاتوری جداسزی خواست صنفی و سیاسی توهم است.و نفس دیکتاتوری این جداسازی را غیر ممکن می کند.

این اعتصابات از دید دنیا هم پوشیده نمانده و تا همینجا هشتاد اتحادیه و سندیکادر دنیا به حمایت از جنبش کارگری ایران پرداخته اند(۳).جنبش کارگری ایران دارد نشان می دهد که نه کورونا و نه حکومت جانی اسلامی هیچکدام نتوانسته اند جلوی خواستهای به حق کارگران بایستند و انها را سرکوب و بی زبان کنند.

هر انسان ازاده و برابری طلب این روزها در کنار این مبارزات می ایستد منجمله پزشک شریفی بنام یاسر پرستاران سرمشق خود قرار دهند. اعتصاب یک شکل مهم بیان اعتراض برای تغییر جامعه است.تنها ابزار انها که جز فروش نیروی کارشان ندارند و لذا دست از کار کشیدن ابزار مهم پیشبرد خواستهای انهاست.

از این زاویه لحظات بسیار پرشوری در ایران می گذرد.گفته می شود دامنه و عمق این اعتراضات در تاریخ معاصر جنبش کارگری ایران بی نظیر است.تا همینجا باید دستهای همه دست اندرکاران و سازماندهان این اعتصابات را که در شرایط پلیسی این امر را ممکن کرده اند بوسید و فشرد.

طبقه کارگر ایران بعنوان ستون اصلی جنبش انقلابی سرنگونی در حال عرض اندام است.در حال تمرین انقلاب است.انقلابی که نه تنها این حکومت بلکه کلیت نظام سرمایه را نشانه گرفته و راه را برای حکومت کارگران و زحمتکشان هموار خواهد کرد.

نکته کلیدی در این نقطه توسعه این اعتصابات است به سایر بخشها و تلاش برای سازماندهی سیاسی حول هسته های کمونیستی .تلاش برای توسعه تشکلهای کارگری که بتوانند پل بین جنبش اعتراضی کنونی شوند به جنبش سرنگونی انقلابی.

اما ببینیم زوایای این تحولات اخیر چیست و راست و چپ سیاسی چگونه در مقابل این اعتراضات دارند صف بندی می کنند؟

(۱)تلاشهای راست در حکومت و “اپوزسیون” برای خاک پاشیدن بر اعتصابات و تقویت ضد کمونیزم:

الف: حکومتیان مخالف روحانی و توده ایستها:

بخشی از حکومت که طبیعتا مستقیم سرکوب کرده و اماده سرکوب کردنست را به کنار بگذاریم، می زسیم به یخش توسری خورده که نماینده خود را به منطقه می فرستد و مخالفت خود را با “نئولیبرالیزم” حکومت روحانی اعلام می کند! مدعی می شوند که سیاستهای حکومت روحانی مقصر است و تلاش می کنند کارگران را در سطح اعتراضی “صنفی” نگه دارندو دلخوش که این کارفرما برود اون یکی بنام کارفرمای دولتی بیاید! .می خواهند دعوا را در سطح مخالفت با بخش خصوصی تنزل دهد!

توده ایستها هم در میان جنبش کارگری همین خط را دنبال می کنند.اینها هم د ر میان کارگران تبلیغ می کنند که مسئله کارفرمای خصوصی است.مسئله صنفی است.قرار نیست کارگر حکومت کند قرار است توی صف بایستد پیاله اش بدست داشته باشد تکه ای نان برایش پرت کنند و دعا گو باشد.”هنوز موقع حکومت کارگری نیست”! “تضاد چیز دیگریست!”

ب: راستهای “اپوزسیون” و رشد شعارهای ضد کمونیستی

هم حکومت اسلامی بعنوان حکومت سرمایه داران و هم اپوزسیون راست خارج کشوری می دانند که جنبش کارگری در ذات خود پتانسیل انقلابی دارد و هر قدر سیاسی تر شود فضا برای گرایشات چپ و کمونیزم بیشتر فراهم می شود.

بسیار مشکل است جنبش کارگری را به ابزار برگرداندن تاج و تخت و لچک مجاهد تبدیل کرد! نمی شود کارگر هفت تپه را متقاعد کرد که مبارزه کند تا سرمایه داری دیگری او را استثمار کند.نمی شود کارگر هفت تپه را به استان بوسی ترامپ فرستاد! اینها نمی شود!

لذا تنها راه راستها اینست که طبقه کارگر را از کمونیستها که خوهان پایان سرمایه داری هستند جدا کنند.اینست که شعارهای ضد کمونیستی دوباره مد می شود.

توسعه شعارهای ضد کمونیستی توسط حکومتها و اپوزسیون راست علامت اینست که اینها خطر انقلاب را حس کرده اند و طبیعی هم هست که با رشد مبارزات طبقه کارگر عربده اینها بلند شود! کاملا طبیعی است!

(۲)اعتصاب عمومی و توسعه مداوم انهادر بستر قیام سرنگونی انقلابی

اعتصابات وسیع کنونی را می شود با تعبیر های متفاوتی تحلیل کرد.به نسبت جایگاهی که ایستاده ایم.برخ این اعتصابات را نارضایتی از سیاستهای روحانی قلمداد می کنند و نتیجه این یا اون سیاست رژیم.در میان خود فعالین کارگری هم همین گرایشات هست. نوعی نزدیک بینی که کانتکس اصلی را نمی بیند. لذا درون جنبش کارگری هم نبردهای فکری رشد می کند.نبرد بین رفرمیزم و انقلابی گری.

دیدگاهی که کارگر را از قدرت گیری منع می کند و مثل منصور اسانلو برایش سهمی در قدرت قائل نیست.در بزنگاه رشد اعتراضات کارگری علاوه بر نفوذیهای اطلاعاتی ما شاهد رقاصی این برداشتها هم بوده ایم و خواهیم بود.

از دید من و انها که افق انقلابی را دنبال می کنند اما بستر اعتصابات سراسری را باید در همان مسیر قیام سرنگونی دید.همانطور که در مقالات متعددی توضیح دادم(۲) اعتصابات عمومی شرط اصلی به زیر کشیدن رژیم اسلامی است و باید از واحدهای صنعتی به واحدهای خدماتی و ترابری و اموزشی و بهداشتی توسعه پیدا کند و رژیم را فلج کند وگرنه سرکوب خواهد شد.راز تداوم اعتصابات حتی توسعه انهاست.

اعتصابات به محض اغاز شدن در مقابل یک پارادوکس قرار می گیرند.این پارادوکس در فضای کنونی اقتصاد سیاسی ایران اینست که یا توسغه یابند یا سرکوب شوند. یا سیاسی شوند یا سرکوب شوند.

اعتصابات نباید این یا اون جناح حکومتی را نشانه بگیرند.روحانی هدف نیست کلیت نظام است و نه فقط شکل سیاسی ان بلکه محتوای اقتصاد سرمایه داری.

اعتصاب باید جلوه گر خواست نیروی کار برای بدست گیری قدرت باشد و به خواستهای چزئی قانع نشود.این مسیر طبیعتا کوتاه نیست و هموار نیست.اما مسیر این است.

اعتصابات در عین حال هم توسط سازماندهان رهبری می شوند هم باید نهادهای رهبری خود را توسعه دهند و تمرین کنند که در شرایط مخفی به تلفیق کار علنی و مخفی بپردازند.هسته های سازمانده اعتصابات در اینده هسته های رهبری جامعه خواهند بود.

وظیفه دیگر اعتصابات عمومی سازماندهی برای اعتراضات خیابانی و سازماندهی هسته های نبرد مسلحانه توده ای است.تشکلهای کارگری و هزاران هزار از این تشکلها باید امکان سازماندهی نظامی مردم بر علیه دستگاه سرکوب رژیم را بالا ببرند.نبرد نهائی عبارتست از تسخیر ماشین سرکوب و پلیسی رژیم.راه دیگری نیست.

(۳)توسعه اعتصابات کارگری ، امید برای زندگی بهتر:

رژیم اسلامی و اعدامهایش دستگیریهایش و بدادگاه کشانیدن رهبران کارگری کنار کورونا نتوانستند شعله مبارزات مردم را خاموش کنند.

تا همینجا اعتصابات کارگری در ایران این حقیقت را اعلام می کند.اما رژیم و عواملش هم بیکار نیستند.مشاورین این رژیم در حکومتهای دنیا از چین و روسیه تا اروپا و امریکا هم ارام نیستند.اینها قطعا دارند نظارات می کنند و نقشه می چینند.

اعتصابات کارگری ایران از یکسو ازادیخواهان را به شوق اورده و از سوئی نگرانی را در قلبهای حاکمان و راست سیاسی شعله ور کرده.این اعتصابات لبه نبرد طبقاتی هستند که راست همواره انکارش کرده و سرکوبش کرده.

این اعتصابات در بستر قیام ابانماه است در بستر بحران حکومت در ایرانست و در بستر بحران جهانی سرمایه داری.دنیای وارونه ما نیاز دارد به این اعتصابات که علامت امید به اینده هستند و راهگشا برای ساختن دنیای بهتر بر ویرانه این نظم کثیف و ضد بشری.

از همه فعالین اعتصابات کارگری از اسماعیل بخشیها از سپیده قلیانها باید تشکر کنیم که شادی دیدن این روزها و روزهای زیباتر را امکان پذیر کرده اند و می کنند.

زنده باد اعتصاب مدرسه انقلاب!

منابع دیگر:

(*)لیست یک سری از مراکز کارگری در حال اعتصاب

نیشکر هفت تپه

هپکو در اراک

پالایشگاه پارسیان

شرکت آسفالت طوس

کارگران پیمانکاری فولاد سنگان

پالایشگاه اصفهان

میدان نفتی آزادگان شمالی در هویزه

رانندگان ٣۵٠ ناوگان اتوبوسرانی ارومیه

پتروشیمی لامرد فارس