در جواب نقد رحمان حسین زاده نسبت به قطعنامه اول ماه می چند تشکل کارگری.
رحمان حسین زاده نسبت به قطعنامه اول ماه می که توسط انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نقاشان البرز، کانون انجمن های ساختمانی کردستان و گروهی از کارگران و فعالین کارگری سقز منتشر شده است، با مطلبی تحت عنوان “تحریم اقتصادی را توجیه نکنید”، واکنش نشان داده است .
به زعم ایشان این قطعنامه ایرادات زیادی داری ولی بیشتر بر دو محور آن نقد جدی و اساسی دارد. اول تقلیل عامل فقر و فلاکت مردم از نفس سیستم سرمایه داری که اساسش استثمار و کسب سود است، به وجود باندها و دستجات مافیایی و دزدی های سازمانیافته و دوم دفاع از تحریم ایران از طرف آمریکا توسط امضاء کنندگان قطعنامه است!
رحمان حسین زاده طبق ویژگی عجولانه و بی دقتی معمول در نقدهایش به هر موضوع و دیدگاه و سیاستی، اینبار هم دچار بی دقتی و شتابزدگی شده است.
در ابتدای قطعنامه همانطور که خود ایشان هم قبول دارند، کل سیستم سرمایه داری در جهان زیر ضرب گرفته شده است که ایران هم جزئی از آن کل است. به دنبال نقد سرمایه داری جهانی، قطعنامه به شرایط ویژه نظام حاکم بر ایران پرداخته است.
اما اشکال رحمان حسین زاده فقط به عجولی و دستپاچگی ختم نشده، بلکه به خاطر اینکه بتواند به امضاء کنندگان قطعنامه توجیهی داشته باشد، عامدانه و البته کاملا ناشیانه متن اصلی را برش و دستکاری کرده است. طوری متن را مطابق میل خود غیر واقعسازی کرده که بتواند مخاطبین بی اطلاع را اغفال کند و اینگونه القا کند که گویا قطعنامه، سیستم حاکم بر ایران را سرمایه داری نمی داند و فلاکت مردم را بدون در نظر گرفتن اساس سرمایه دارانه سیستم حاکم، فقط به وجود دزدیها و غارتگریهای باندها مرتبط کرده است.
اما از بخت بد این تیپ افراد، میدیای اجتماعی که امروز امانتدار هر گفته و نوشته ای هستند، اجازه به هیچ فرصت طلبی برای جعل و قلب وقایع را نمی دهند. به خوانندگان توصیه می کنم برای پی بردن به واقعیت، قطعنامه مشترک انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نقاشان البرز، کانون انجمن های ساختمانی کردستان و گروهی از کارگران و فعالین کارگری سقز که خوشبختانه در بسیاری از سایت ها و رسانه های اجتماعی از قبیل تلگرام و فیسبوک منتشر شده است، را مطالعه نمایند.
ایشان قسمتی از ابتدای پارگراف مربوط به شرایط ویژه ایران در قطعنامه را که علاوه بر دارا بودن ویژگی سرمایه داری جهانی است، توضیح می دهد، حذف می کند تا محتوا و معنا و مفهومی از آن که برای حمله هیستریک خود نیاز دارد، به دست آورد.
توجه کنید به برش پارگراف مربوطه توسط رحمان حسین زاده :
“ قطعنامه مورد اشاره مینویسد: “در مدت چهل و یک سال گذشته مردم ایران به خاطر وجود باندهای مافیائی، رانت خواری و دزدیهای سازمانیافته، ثروت و اموال اجتماعی غارت و چپاول گردیده است. پولهای سرسام آوری هزینه بنیادها و مؤسسات زائد، هزینه آخوند پروری هم برای داخل و هم برای کشورهای منطقه و آسیای شرقی و آفریقا شده است”.
و حالا به ابتدای پارگراف در متن اصلی قطعنامه توجه کنید:
” اما در ایران شرایط زندگی برای مردم محروم و کارگران به عنوان اکثریت آن، طی چهل و یک سال گذشته به طور وحشتناکی بدتر بوده است. کرونا آخرین بلائی است که تا به امروز توسط سیستم حاکم بر سر مردم آوار شده است. در مدت چهل و یک سال گذشته مردم ایران به خاطر وجود باندهای مافیائی، رانت خواری و دزدیهای سازمانیافته،… “
مشکل اساسی رحمان حسین زاده آن است که از درک کارکرد متفاوت سیستمهای سرمایه داری در زمانها و مکانها و شرایط متفاوت ناتوان است. از نظر او در ایران یک سیستم متعارف از نوع بقیه سیستمهای استثمار گر در جهان حاکم است و فقط باید در آن چهارچوب مورد نقد و بررسیش قرار داد. آنطور که پیداست از نظر وی نظام سرمایه داری کشور اروپایی ای که او در آن زندگی می کند با نظام حاکم بر ایران به یک نوع استثمار می کنند، به یک نوع سرکوب می کنند، به یک نوع جامعه را به فلاکت می کشانند و ده ها نوع برخورد مشابه هم با جامعه دارند.
من از رحمان حسین زاده می پرسم که اگر وضعیت فلاکتبار امروز مردم ایران فقط به خاطر حاکمیت نظام سرمایه داری است، پس چرا در کشوری که شما زندگی می کنید، مردمش مانند مردم ایران تحت فشار گرسنگی نیستند، یا حداقل کمتر هستند؟ چرا دولت و سیستم حاکم بر کشوری که خود شما در آن پناهنده هستید، برخوردش مانند برخورد نظام حاکم بر ایران با کارگران افغانستانی در ایران نیست؟
چرا آنجا بیمه بیکاری و بیمه های اجتماعی و درمانی و غیره هست، اما اینجا خبری از آنها نیست؟ چرا آنجا حقوق و دسمزد کارگر را سر موقع می دهند، اما اینجا ماهها و سالها به کارگر حقوق نمی دهند و در صورت اعتراض، کارگر را با باتوم می زنند و بازداشت و زندانی می کنند؟ چرا اینجا کارخانه ها را با یک درصد قیمت به خودیها می دهند و بعدش اعلام ورشکستگی می کنند و کارگران را اخراج می کنند، اما در آنجا حداقل طی سی چهل سال گذشته چنین اتفاقی سابقه نداشته است؟
آیا همین مقایسه وضعیت خود شما و مردم در یک کشور اروپایی با وضعیت یک کارگر افغانستانی در ایران و مردم خود ایران برایتان کافی نیست تا درک کنید همه چیز را نمی شود مطابق داده های مفروض دید؟
تصور شما از سرمایه داری، یک خمیر پر و پیمان ریخته شده در یک قالب است که حجمش نه باید کمتر و نه باید بیشتر از آن باشد. و همین باعث عدم توانایی شما در درک شرایط متفاوت و تشخیص انواع متفاوت حکومت های سرمایه داری شود.
بخش دیگر نقد رحمان حسین زاده به قطعنامه، که به قول خود او نقد اصلی ترش است و عاجزانه از کارگران آگاه تقاضا دارد که آن را تکرار نکنند، در مورد لغو تحریم است.
باز هم به پارگراف زیر که در قطعنامه نوشته شده است توجه کنید:
“هدایت و گسترش عامدانه ویروس کرونا در جامعه، مردم را با خطر مرگ مواجه کرده است. این بلای کشنده، طبق اظهارات سران دولت و حکومت قرار است به فرصتی برای وادار نمودن دولت آمریکا به لغو تحریم ها، نه برای هزینه معیشت مردم، بلکه برای مقاصد خود تبدیل کنند….. .”
و اما به همین پارگراف که توسط رحمان حسین زاده به میل خود و بدون رعایت هیچ پرنسیپی آن را برش زده و به یک برش دیگر وصل کرده تا محتوا و معنای دلخواهش را از آن بسازد، توجه کنید:
” قطعنامه در این رابطه نوشته است.”به خاطر ماجراجوئی های سران، تحریم اقتصادی بر کشور تحمیل گردیده و به همین خاطر برای مردم جامعه امکان برخورداری از یک زندگی حداقلی و حتی بخور و نمیر باقی نمانده است. طبق اظهارات سران دولت و حکومت قرار است به فرصتی برای وادار نمودن دولت آمریکا به لغو تحریم ها، نه برای هزینه معیشت مردم، بلکه برای مقاصد خود تبدیل کنند.”
رحمان حسین زاده واقعا دست هر شارلاتانی را از پشت بسته است!
قطعنامه که به صراحت بر نقش حکومت و دولت در هدایت و گسترش ویروس کرونا به داخل ایران تاکید دارد و می گوید که جان مردم جامعه را گروگان گرفته اند تا برای لغو تحریم، آمریکا را تحت فشار قرار دهند، اینگونه دستکاری و وارونه نگاری می کند!
مردم ایران که امروز جانشان در خطر است، از نظر رحمان حسین زاده که انسان‌گرایی اش زیادی پر نمک شده، باید دولت و حکومت را رها کنند و با او به جنگ با آمریکا بخاطر اعمال تحریمهایش بروند.
جهت اطلاع رحمان حسین زاده، وزیر کار ایران چند وقت پیش با قلبی ظاهرا به درد آمده و چهره اندوهگین از شرایط بغرنج معیشتی مردم اظهار داشت، کاش تحریمها نبود و ما می توانستیم به مردم در این شرایط کرونایی کمکی بکنیم!
حالا رحمان هم از فرط انسان دوستی و از آنجا که همه بدبختی های مردم را زیر سر آمریکای جهانخوار می بیند، کنار وزیر کار و روحانی و دیگر سران دولت و حکومت قرار گرفته است و به مردم می گوید برای حل مشکلاتشان به جنگ با آمریکا بروند.
حتما رحمان حسین زاده در جواب هر کسی که بپرسد چرا باید تحریم ها لغو شود؟ خواهد گفت: ایران دولت و حکومت دارد و آنها هستند که باید تصمیم بگیرند چطوری و کجا خرج کنند!
ایشان چون قسم خورده اند که از لغو تحریم دفاع کنند، نمی خواهند به فریاد کارگران، معلمان، بازنشستگان، بیکاران و بقیه مردم محروم گوش کنند که در تجمعاتشات شعار می دهند “دشمن ما همینجاست، دروغ میگن آمریکاست”.
روی گوش های خودش را گرفته تا صدای کارگران معترض به پایین بودن و نپرداختن حقوق هایشان که می گویند، حقوق ما را بدهید، تحریم را بهانه نکنبد و شما خود عامل تحریم هستید را نشنود.
لطفا از مردم کوچه و خیابان، از کارگران ، از معلمان و پرستاران بپرسید که نظرشان در مورد تحریم و لغو تحریم چی هست، تا جواب واقعی را به شما بدهند. مطمئن باشید در مقابل شما که خواهان لغو تحریم با هر شرایطی هستید، خواهند گفت: لطفا کتابی صحبت نکنید. واقعیت زندگی ما طی چهل و یک سال گذشته با ذهنیات ایدئولوژیک و مندرج در کتابها آسمان تا زمین فرق می کند. به شما خواهند گفت چه در زمان تحریم و چه در زمان غیر تحریم، زندگیشان توأم با فقر و فلاکت بوده است.
حتما به شما یادآوری خواهند کرد که چطور پول دارند که دو، سه روز بعد از کشته شدن قاسم سلیمانی، ۲۰۰ میلیون یورو را فقط برای دو ماه آخر سال گذشته به بودجه معمول سپاه قدس اضافه کنند، اما برای نجات جان مردم از مهلکه کرونا پول ندارند و می گویند تحریم هستیم، نمی توانیم معیشت و درمان مردم را تامین کنیم؟
آقای حسین زاده، ما خواهان تحریم اقتصادی نبوده و نیستیم. اما خواهان رفع تحریمی که قرار است پول ها را فقط به جیب حاکمان و هم پیمانانشان بریزد، با آن تسلیحات و گلوگله خریداری شود تا بر سر و سینه مردم معترض بزنند، نیستیم. اما لطفا شما که اینقدر انسانگرا و نگران زندگی مردم هستید و فکر می کنید امروز باید برای رفع تحریم تلاش کرد، می شود بفرمائید ۱۲۰ میلیارد دلاری که در زمان برجام آزاد شد، کجا رفت و صرف چی شد؟ آیا یک دلارش برای رفاهو رفع مشکلات مردم هزینه شد؟
شما همچنان خواهان رفع تحریم برای سرازیر شدن به جیب سران و مقامات و هم پیمانانشان باشید.
اما ما با افتخار اعلام می کنیم که خواهان رفع تحریمها برای هزینه شدن در چنین مسیرهایی نیستیم. ما قاطعانه خواهان لغو تحریم های اقتصادی و هزینه شدن آن برای رفاه جامعه تحت نظر سازمانهای بین المللی و مدافع حقوق انسانی هستیم.
جوانمیر مرادی
۱۳/۲/۱۳۹۹
@anjomanbfk