تا کی طبقه ی کارگر فرانسه رهبری رفرمیست اتحادیه های کارگری و جاده صاف کنان رژیم سرمایه را تحمل خواهد کرد؟

 حدودن شش هفته است که طبقه ی کارگر و مزدبگیران فرانسه با اعتصاب عمومی و اعتراضات سیاسی اقتصادی در برابر دولت مکرون  به خیابان ها آمده اند ومقاومت می کنند بعضی روزها  یک میلیون تظاهر کننده وارد خیابان ها می شد و بخش های دیگری از شرکت ها به اعتصاب کنندگان می پیوستند و اتحادیه های کارگری سعی در جلوگیر از رادیکالیزه شدن جنبش کارگری را دارند و تا می توانند این اعتصابات را آنقدر کش می دهند تا به سازش برسانند. امروز روز سه شنبه ۲۱٫۰۱٫ ۲۰٫۲۰ بخشی از شرکت های حمل و نقل پاریس(RATP   ) که از ۵ دسامبراعتصاب نا محدود را  تا بدست آوردن مطالباتشان ادامه دهند،  اما امروزبه اعتصاب خود بدون نتیجه ی مثبتی، پایان دادند. دلیل پایان دادند اعتصاب این بوده ، که کارگران آینده ی روشنی را برای ادامه ی اعتصاب نمی دیدند، زیرا اتحادیه های کارگری پالایشگاها ، کشتیرانی و صنایع اتوبان حاضر به  اعتصاب نا محدود  نبودند ومعتقد به اعتصاب محدود بوده اند. در واقع رهبران  اتحادیه ها ی رفرمیستی که زندگیشان بدون وجود قوانین سرمایه داری نخواهد تامین شد، توانستند به هدفشان برسند و کارگران را در ادامه ی اعتصاب نا امید کنند. بر بستر این سازش، از تعداد شرکت کنندگان در اعتصاب کارگران راه آهن  سراسر فرانسه (SNCF) هم کاسته شده است. با وجود نا امیدی، اعتصاب کارگران  متروی ۵ و ۱۳ و قطار های سریع  کما کان ادامه دارد. هم چنین اعتراضات در خیابان ها هم  هنوز قطع نشده وادامه دارد.  یکی دیگر از تاثرات منفی بر ادامه ی اعتصابات این بوده است، که در تاریخ ۱۷ ژانویه ۲۰۲۰ اتحدیه کارگری(CFDT) کهرابطه ی خوبی  با مکرون و دولت فرانسه دارد مبارزات رادیکال کارگران  در کارخانه ها و خیابان ها  تند روی دانسته ومحکوم کرد و با این عمل اختلاف بین کارگران انداخت وکارگران را به صلح دوست و خشن تقسیم کرد. اما از سویی، اتحادیه های کارگری دیگر این تفرقه پراکنی ها را محکوم نکردند. لازم به اشاره است که روز جمعه یگذشته ۱۷٫۰۱٫۲۰۲۰ اعضای اتحادیه های  SNCF و   RATPد دفتر هماهنگی اتحادیه کارگری CFDT را بعنوان اعتراض به سران اتحادیه و حمایت از بخشی از اعضا ی این اتحادیه که خواهان ادامه ی نامحدود اعتصاب بودند.

اما منبع اعتصابات و اعتراضات با خود مدیرتی و تصمیم  جلیقه زردها  و بدون  اطلاع  اتحادیه های کارگری  در اواخر سال ۲۰۱۸ شروع شد که چند ماه در برابر دولت مکرون مقاومت کردند. باید یاد آوری کنم، که  جنبش  جلیقه زرد ها از سوی بخشی از اتحادیه های کارگری و دولت فرانسه با سرزش ها وتبلیغات غیر انسانی مختلفی روبرو شد و تبلیغات  غیر واقعی تا آنجا پیش رفت که به بخش از طرفداران جلیقه زردها تهمت  ضد یهود زدند، که تبلیغات و تهمت زدن ها بی تاثیر نبود وهرچند  توانست کمی از وسعت و تعداد تظاهر کنندگان بکاهد  اما نتوانست این جنبش را خاموش کنند.  هر چند جنبش جلیقه زرد ها توانست در مورد مواد سوخت و حداقل دست مزد تاثیر گزار باشند اما در آن دوره لازم می آمد که اعتصاب  کارگران به کمک جلیقه زردها می شتافتند. جنبش جلیقه زردها کمی  ضعیف شد تا اینکه اواخر تابستان کارگران حمل و نقل پاریس و حومه  بر ضد طرح  “رفرم بازنشستگی” دولت مکرون اعلام یک روز اعتصاب  کردند. و با اعتصاب عمومی در اوایل دسامبر بر ضد “رفرم بازنشستگی” هدف اعتصاب کنندگان مشخص تر شد. در بزرگترین روز اعتصاب عمومی ۵ دسامبر  ۲۰۱۹  حدود۱،۵ میلیون  در تظاهرات و اکسیون ها شرکت داشتند. لازم به توضیح است که اکثر اتحادیه ها فقط اعتصاب سراری یک روزه اعلام  کردند ونه اعتصاب نا محدود. در این روز اتحادی های   SNCF و   RATPاعلام اعتصاب نامحدود کردند. در اکثر شهر های بزرگ کارگران با تظاهراتهای عظیم وارد خیابان ها شدند: در پاریس  ۲۵۰٫۰۰۰ نفر در مارسه ۱٫۵۰۰۰ نفر ، درتولوز ۱۰۰٫۰۰۰ نفر و در برودو هم بیش از ۱۰٫۰۰۰ نف. خیلی از نظر سنجه ها چنین تجزیه تحلیل می کنند که خیلی از کارگران که معتقد به اعتصاب نامحدود بودند، جلیقه زرد ها را مثال می آوردند و در عوض سران اتحادیه های ث- ژ- ت ودیگر اتحادیه را مقصر سازش با دولت مکرون می دانستند.  سالها ست که  سندیکا ها و اتحادیهای کارگری و احزاب سوسیال دموکرات مظهر سازش وتن دادن به قوانین سرمایه داری می باشند.در نتیجه:

رهایی ما کارگران فقط بدست خودمان ممکن است،رهایی ما زمانی امکان پذیر است  که کارمزدی از میانبرداشته شود

۲۲٫۰۱٫۲۰۲۰

علی برومند