وقتی  سود سرمایه داران و مرتجعین در رقابت و سهم بری به خطر می افتد، همدیگر را می درند و ترور می کنند؟

فکر کنم  توضیح این سؤال ما کارگران را در مبارزه ی مان برعلیه سیستم سرمایه داری و سرمایه داران یاری کند.

تئوریسین های سرمایه داران در مورد رقابت آزاد و نئو لیبرالیسم، به دروغ، دنیای شکوفا  و پر شانسی  را برای انسان ها تبلیغ و ترویج می کنند، در صورتیکه بی حقوقی، بی خانمانی و فقر در جهان بیداد می کند، در آمریکا از تناقض و تضاد بین ۹۹ درصدی ها  یعنی کارگران و مزدبگیران، و از سویی یک درصد ی ها یعنی استثمار کنندگان و میلیاردرها،  در اروپا بخصوص کشور های یونان، اسپانیا، ایتالیا و اروپای شرقی  با بیش از ۲۵ در صد بیکاری، هروزه فقر وتنگدستی بیشتر و بیشتر می شود. آینده  نا روشن و بیکاری بش از ۳۰ درصد جوانان در ایران و همچنین بیکاری فقر و تنگدستی بین کارگران و مزدبگیران به معضلات حل نشدی در ایران تبدیل شده است، ریرا  رژیم سرمایه داری اسلامی نا توان در حل معضلات نامبرده است. به هر رو وضعیت موجود  نشان می دهد که معضلات نام برده بدلیل تمرکز سرمایه  جهانی در دست اقلیت محدودی که به ۱۰ درصد هم نمی رسد،  و تقسیم فقر و بیکاری و بی خانمانی بین بیش از ۹۰ در صد از مردم دنیا  یعنی کارگران ومزد بگیران را شامل می شود. ۹۹ درصد کار گران و مزد بگیران  بدون سرمایه و ابزارو وسائل تولید اند و مجبورند با  دست مزد های  ناکافی نیروی کارشان را بفروشند.

اما ما کارگران می دانیم که سرمایه داری جهانی برای تسلط بر آسیا و خاور میانه ، بن لادن ها  و القاعده را آوردند ودیدند که بن لادن گوش شنوا ندارد، او را کشتند و به دریا انداختند، داعش را به رهبری ابوبکرالبغدادی آوردند و لی چون تاریخ مصرفش تمام شده بود او را هم با راه انداختن تبلیغات و جنجال   ترور کردند و کشتند و در چند روز قبل ژنرال جمهوری مرتجع اسلامی را که تا دیروز دستشان در یک کاسه بود و جنبش های آزادیخواه را  متحدانه سرکوب می کردند و به اصطلااح در جبهه ی مشترک بر علیه داعش می جنگیدند را بی مصرف دانستند و تررور و به قتل رساندند. البته سرمایه ی جهانی که سرمایه داری جمهوری اسلامی  و دولت سرمایه داری آمریکا جزئی از آن است، توانست با  اعمال فریبکارانه ی خود، جنبش های ضد سرمایه داری و آزادی خواهانه ی ایران و عراق را موقتن تحت شعاع قرار دهد و این جنبش ها را گیج و دچار وقفه کند، هر چند طولی نخواهد کشید که این جنبش ها دوباره وارد خیابان ها خواهند شد . حتمن جنبش کارگران و مزدبگیران ایران و جنبش رهایی بخش عراق بر این موضوع آگاه خواهند شد، که دولت های ارتجاعی آمریکا و ایران اختلالفشان فقط  بر سر سهم بری  بیشتر وتوسعه طلبی  از وضعیت کنونی عراق است نه چیز دیگری. سرمایه داران چه از جنس اسلامی ایرانی و چه از جنس آمریکایی آن، وقتی مسئله بر سر به خطر افتادن سود و یا بقایشان باشد، حاضر اند هر مانعی را  به هر قیمتی که شده با زور اسلحه و یا از راه های دیگر مثل سربه نیست کردن، تسادفات ساختگی بوجود آوردن، اعدام کردن، بمب باران کردن، کودتا کردن، اتحادیه ی کارگری زرد ایجاد کردن و درکل  به هرجنایتی که لازم باشد، دست خواهد زد، حال این مانع و یا موانع، اعتراضات کارگران و مزدبگیران باشد، جنبش های آزادی بخش، یا حتی رژیم های مرتجعی که خارج از کفته ها و خواسته های آنها عمل کنند. هر سرمایه دار برای بقائ خود و بردن سود بیشتر حاضر است انسان ها، جنبش ها، رژیم ها و حتی سرمایه داران از جنس خود را از دور خارج  کند و وقتی کارد به استخوانش برسد و میدان رقابت و رهبری از آن گرفته شود، حاضر است  به ترور، قتل وسرکبوب خونین افراد و جنبش های انقلابی متوصل شود. تاریخ شاهد ماست و داغ ما تازه است، ما هنوز سرکوب جنبش ضد سرمایه داری ۱۳۹۶ را از یاد نبرده ایم، ما هنوز داغمان تازه است و سرکوب خونین ۱۳۹۸ را از یاد نبرده ایم، ما سرکوب خونین اعتراضات شیلی را از یاد نبرده ایم، ما و جنبش جلیقه زردهای فرانسه فراموش نکرده ایم که دولت ” لیبرال و دموکرات”  فرانسه انسان های معترض را با سلاح سرد یا گرم سرکوب می کند و  جمهوری اسلامی کارگران را به گلوله می بندد و …. بر این بستر برای ما کارگران جهان روشن است،  که سرمایه داری چه از جنس اسلامی اش باشد و چه از جنس لیبرل و نئولیبرال آن، استثمارگران ماهستند، خون ما را مثل زالو مکیده اند ودارند می مکند و برای بقایشان ما را سرکوب و به گلوله می بندد.

اما ترفند های  سرمایه داری اسلامی وسرمایه داری آمریکا در منطقه بعنوان بخشی از سرمایه جهانی و دشمن طبقاتی ما، نقشی بجزمنحرف کردن مبارزات ما کارگران ومزدبگیران را ندارند.

پس اگر با نکات فوق توافق داشته باشیم، خودمان را از میدان تبلیغاتی دو رژیم ارتجاعی دولت آمریکا و حاکمیت ارتجاعی جمهوری اسلامی خارج کنیم و به مطالبات و خواسته های چند هفته  پیش بپردازیم و قتل قاسم سلیمانی را به زد وبند دو رژیم ارتجاعی بسپاریم و با مطالبات خودمان به خیابان آییم.

هم کاران عزیز دنیای که بوسیله ی سیستم سرمایه داری ما را احاطه کرده است ، دنیایی است که به بربریت نزدیک می شود، دنیایی است که آدم کشی و ترور را قانونی کرده است، دنیایی است که فقرو تنگد ستی و استثمار را برای طبقه کارگر و مزدبگیران قانونی کرده است، کارمزدی  را قانونی کرده است.

فراموش نکنیم که ما به عنوان اکثریت مطلق جامعه  بسیار قدرت مندیم. به یاد آریم که شورش قدرتمند دی ماه ۱۳۹۶ و خیزش عظیم آبان ماه سال ۱۳۹۸ را، که زبان اعتراف سران رژیم را به نا توانیشان در حل مسائل ما باز کرد و حکومت را متزلزل ونا توان و دچار وحشت کرد. مطالبات و خواسته هایمان یادمان نرود. گذشته ی ما  بخصوص از سال ۱۳۹۶ به بعد درخشان و درخشان تر و آینده ای با موفقیت خواهد بود،  گذشته ی رژیم ارتجاع سرمایه داری اسلامی پر از تشتت و عقب نشینی، ترفند و دوز و کلک است و آینده ای که مصادف با نابودیش است.

ما کارگران و مزد بگیران ضد سرمایه برای آزادی خود از بند سرمایه و کار مزدی می باید برعلیه دنیای موجود بپا خیزیم.

رهایی ما فقط و فقط بدست خودمان امکان پذیر است.

رهایی ما فقط با ایجاد شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری کارگران و مزدبگیران ممکن است.

همکاران به خود تکیه کنیم

زنده باد شوراهای ضد سرمایه داری کارگران و مزدبگیران ضد سرمایه علیه ترفند های دو دولت ارتجاعی آمریکا و دولت و حکمیت ارتجاعی  اسلامی

نابود باد سیستم سرمایه داری در ایران و جهان

۲۰ دی ۱۳۹۸

علی برومند