تلاش ارتجاعی برای “صنفی و ضد امپریالیستی” کردن مبارازت کارگران
مقدمه: مردم ایران درآخرین روزهای آبان ماه امسال دراقصاء نقاط ایران بخیابان آمدند و با شعار مرگ بر جمهوری اسلامی یکبار دیگر حماسه آفریدند. یکبار دیگر رژیم در آسانه سقوط قرارگرفت. رژیم وحشت زده از این همه خشم و نفرت مردم اینترنت را بست، هزاران نفر را مجروح کرده و یا به زندان انداخت. بیش از سیصد نفر را کشت. این قیا م شکومند مردم البته امتداد خیزش شکوهمند دی ماه ۹۶ و درامتداد مبارزات کارگران هفت تپه و فولاد اهواز بود. شعار ‘مرگ بر جمهوری اسلامی’ ۹۸ درادامه شعار ‘ اصلاح طلب، اصولگرا دیگه تمامه ماجرای’ سال ۹۶ و در ادامه شعار معروف ‘دروغ میگن آمریکاست، دشمن ما همین جاست’ بود.
اما دراین میان ‘فعال کارگری’ نظیر آقای حسین اکبری وحشت زده از این همه جسارت و دلاوری کارگران و مردمی که به خیابان آمده تا تکلیف رژیم را یکسره کنند درنوشته ای تحت عنوان ” سویه اصلی مطالبات کارگری فی نفسه علیه نئولیبرالیسم است’ یکباره فیلی هوا میکند که ‘مبارزات صنفی – طبقاتی کارگران ضد امپریالیستی است!’ اکبری ‘سیاست‌هایی’ را بما یادآوری میکند که ‘بنا به تجویز نهادهای امپریالیستی و مدافعین بازار آزاد و سیاست های نئولیبرالیستی در ایران رواج داده شد’. سیاست هایی که متضمن برقراری قواعد نوشته و نانوشته ‘بازار آزاد’ بوده و به اشکال و در موقعیت های گوناگون به ‘نظام سیاسی ایران ارائه دادند. البته از نظر حسین اکبری این سیاست های نئولیبرالیستی اززمان هاشمی رفسنجانی شروع شد: ‘دیدگاه پذیرنده‌ی این قواعد پس از جنگ، دیدگاه هاشمی رفسنجانی بود.’
این دیدگاه توده ایستی ‘فعالین کارگری ای’ نظیرحسین اکبری که همواره سعی میکنند مبارزات کارگران ایران را در چهارچوب مبارزات صنفی به اسارت بکشند، و درهمین چهارچوب هم همواره چشم امید به بازگشت به دوران ‘میثاق ملی’ و اجرای قانون اساسی جهموری را دارند، چیز تازه ای نیست. آنچه که دراین میان تازگی دارد این است که این بار درست هنگامی که هنوز یکماه از خیزش با شکوه آبان ماه نگذشته است و تشکلات کارگری و فعالین کارگری و اجتماعی خود را برای حمایت از خانواده های جانباختاگان برای روز ۵ دی ماه آماده میکنند، یکباره جناب اکبری به یاد دشمن خارجی یعنی امپریالیست ها می افتد. امپریالیست هایی که به گفته وی اقتصاد مولد و پویای قبل از جنگ ایران وعراق را داغون کرده و روابط و مقرارت بازار آزاد ونئولیبرالیستی را به نظام سیاسی ایران ‘ارائه’ دادند. وشاید هم سران احمق جمهوری اسلامی هم گول خوردند و این روابط را پذیرفتند!
من در مه سال ۲۰۱۷ درنوشته دیگری تحت عنوان ‘برون رفت آرام ولی مداوم ازوابستگی به سوی استقلال’ این نظرات توده ایستی و خط امامی اکبری را مورد نقد و بررسی قرار داده ام. اگرچه بیش از دوسال ازنوشتن این مقاله میگذرد ولی اکبری با نوشته جدیدش یک بار دیگر ثابت کرد که او کماکان بهمان خط مشی توده ایستی و’ضد امپریالستی” وفا دار است. در آن نوشته از جمله نوشتم: “اکبری را تعدادی از فعالین و رهبران کارگری میشناسند. منتهی برای دوستانی که با او آشنایی ندارند شاید نقل قولی از خود او تا حد زیادی نشان دهد که او چه نوع فعال کارگری است. اکبری از جمله ‘فعالین کارگری’ است که بعد از نزدیک چهل سال که از حکومت ضد انسانی و بالطبع ضد کارگری حکومت سرمایه داری جمهوری اسلامی میگذرد هنوز گله مند است که این حکومت به ‘میثاق ملی’ که بنظر او همان پای بندی به ‘قانون اساسی’ است عمل نکرده است و در نتیجه طی یک پروسه اقتصاد غیر مولد جای تولید ملی و مولد را گرفته است — اقتصاد غیر مولدی که بنظر او منشا تمام بدبختی های کارگران است! او مینویسد: ‘با بازنگری در اصولی از میثاق ملی (قانون اساسی) و جهت دادن به فعالیت های اقتصادی، مسیر ها و راههایی گشوده شد که نتیجه عبور از این مسیر به رشد نامتوازن اقتصادی و فربه شدن بخش هایی از سرمایه به زیان اقتصادی پویا و مولد منجر شد”
بد نیست در همین راستا به تز ‘اقتصاد پویا’ و ‘مولد’ طیفی از توده ای-اکثریتی، خط امامی و سوسیال دموکراتهایی نظیر آقای محمد مالجو نیز اشاره کنیم. تزی که از نظر اقتصادی معتقد است که ‘نقش پیشگام در انقلاب تولیدی را باید به بورژوازی مولد سپرد.’ در ماه مارس سال ۲۰۱۷ و دریک نوشته دیگری تحت عنوان “راه حل های ‘ توماس پیکتی های ایرانی’ برای برون رفت از ‘بحران کنترل ناپذیر’ اقتصاد ایران” من نظرات مالجو یکی دیگر از نظریه پردازان همین خط را مورد نقد و بررسی قراردادم که فرازهایی ازآن مقاله را دراینجا می آورم: “برای بررسی نقط نظرات مالجو و دیگر سوسیال دموکراتهای هم نظر او جا دارد نگاهی داشته باشیم به مقاله:” مناسبات طبقاتی سرمایه دارانه بدون تولید سرمایه دارانه”. درآنجا مالجو مینویسد “… امروز سپردن نقش پیشگام به بورژوازی برای بازکردن گره تولید در اقتصاد ایران هم اصلیترین پروژه ی اقتصاد سیاسی دولت یازدهم و هم، البته از مسیری دیگر، رکن رکین پروژه اقتصاد سیاسی منتقدان سوسیال دموکرات و نهادگرای سیاستهای اقتصادی دولت یازدهم است”. مالجو سپس استدلال میکند که پروژه اقتصادی روحانی بخاطر ‘ضعف بورژوازی در تحمیل اراده اش به هسته های پرنفوذ طبقه ی سیاسی حاکم’ محکوم به شکست است. او هم چنین معتقد است که طبقه کارگر هم نمیتواند رسالت این یپشگامی را داشته باشد برای اینکه ” ‘طبقه’ ی کارگر در سطح کنش جمعی در ایران امروز چندان قادر نیست در نقش’طبقه’ ظاهر شود و توان طبقاتی ندارد. مالجو درجایی دیگر میگوید: “این نیروها از بورژوازی مولد نیز حمایت میکنند و معتقدند نقش پیشگام در انقلاب تولیدی را باید به بورژوازی مولد سپرد. این نیروها همان هدفی را در دستور کار قرار میدهند که مد نظر نئولیبرالها نیز قرار دارد اما مسیری که برای نیل به این هدف پیشنهاد میکنند مسیری متفاوت با مسیر نئولیبرالها است.”
دریک کلام تز نقش پیشگامی بورژوازی مولد که همان حمایت از ‘بورژازی ملی’ درمقابل بورژوازی امپریالیستی است پایه های تئوریک شعار ارتجاعی ‘مبارزات صنفی – طبقاتی کارگران ضد امپریالیستی است’ را تشکیل میدهد که درنتیجه آن بجای مبارزه سیاسی با رژیم سرمایه داری اسلامی به شعار مبارزه با نئولیرالیسم/امپریالیسم میرسد.
درخاتمه: درشرایطی که جمهوری اسلامی درآستانه سقوط قرارگرفته، درشرایطی که نظام اقتصادی دزد سالار اسلامی درمرز فروپاشگی قرارفته است; درشرایطی که کارگران با شعار’ نان، کار، آزادی، اداره شورایی’ به مصاف رژیم اسلامی آماده اند، درشرایطی که هرمبارزه برای بهبود وضع کارگران با سرکوب، زندان مزدورن رژیم مواجه میشود; در این شرایط شعار ‘مبارزات صنفی – طبقاتی کارگران ضد امپریالیستی است’ شعاری بغایت ارتجاعی و منحرف کردن مبارزات مردم از ‘دشمن ما همین جاست’ به دشمن خارجی و یک دروغ آشکار است. هم چنین در شرایطی که کارگران دراقصا نقاط دنیا نه تنها در خاورمیانه و کشورهای آمریکای لاتین بلکه درکشورهایی نظیر فرانسه و آمریکا از نظام سرمایه داری بستوده آمده اند ارائه آلترنایتو حمایت از تولید مولد و بورژوازی مولد بعنوان بیرون رفت از مشکلات اقتصادی مردم ایران یک کلاهبرداری وشارلاتانیسم محض است.
محمد کاظمی دسامبر ۲۰۱۹