آیا زمان آن نرسیده است که زنگ پر صدای شوراهای ضد سرمایه داری را در سطح جامعه به صدا درآوریم؟

آیا صدای پای انقلاب را می شنوید؟ جنبش کارگران و مزد بگیران جنگ فرسایشمان را بشکل اعتصاب وتظاهرات علیه سیستم سرمایه دار به حاکمیت جمهوری اسلامی را در سال های گذشته بخصوص از سال ۱۳۹۶  تا هم اکنون شروع کرده اند و این وضعیت تا تغییر اساسی و انقلابی  این سیستم در جهت برابری  سیاسی و اقتصادی کارگران ومزدبگیران ادامه خواهد داشت. امروز جوانان و در کل مردم معترض و بخشی از طبقه ی کارگر در شهرهای مختلف علیه گرانی، و بخصوص گرانی بنزین وارد خیابان ها شده اند. به باور من بدون  ورود کل جنبش طبقه ی کارگر و مزدبگیران ضد سرمایه به عرصه ی مبارزه ی طبقاتی سرنگونی سیستم سرمایه داری ایران امکان پذیرنیست، تنها جنبش طبقه کارگر ومزد بگیران است، که با ایجاد شوراهای انقلابی ضد سرمایه داری درکارخانه ها، مؤسسات دولتی و غیر دولتی توانایی  تغیر اساسی  سیستم سرمایه داری را داراست.

از این رو حاکمان  ضد انقلابی خود  می دانند، که با گران کردن بنزین، سبد مطالباتی مزدبگیران سرریز شده و دست به اعتراض وتظاهرات خیابانی زده اند. سرمایه داران  چه از جنس دولتی و چه از جنس غیر دولتی پله به پله ودر عرض چهل سال مزدبگیران  را فقیر و فقیرتر کرده است. امروزه  دیگر کسی نمی توان  به درهم شکستن این سیستم  و رژیم ارتجاعی نیندیشد و به نابودیش بی تفاوت باشد. کارگران ومزد بگیران ضد سرمایه  در روند مبارزات خود، مداوم در اعتصابات و تظاهرات های خیابانی زنگ نزدیک شدن صدای پای انقلاب را پر صدا تر کرده است وتوانسته آوای خطر انقلاب و نابودی سیستم را پر صدا تر به گوش سران رژیم  برساند، اگرما  فقط از مبارزات دوسال گذشته  مزدبگیران نام ببریم، کارگران هپکو وآذرآب ، کارگران هفت تپه، گروه صنعتی فولاد،عسلویه، راه آهن، معلمین، کارگران ومزدبگیران بیمارستان ها ، باز نشستگان و هزاران کارگر کارخانه ها ومؤسسات دیگر به نوبت یک پایشان در اعتصاب و پای دیگرشان در تظاهرات های  خیابای بوده است و چنانکه با خبر هستید، کارگران هفت تپه هنوز در اعتصاب می باشند. اما لازم به یاد آوری است ، که اعتراضات  ویا حتی اعتصاب عمومی، بدون حرکت عملی شورا های انقلابی کارگران و مزد بگیران ضد سرمایه  که هدفش هدایت سیاسی و اقتصادی جامعه و کارخانه ها و مؤسسات دولتی و غیر دولتی است، پیروز نخواهد شد. لازم است که ما از همان قدم اول مبارزه خود، با تشکیل شورا های انقلابی تصمیم به بیرون ریختن سرمایه داران خصوصی و دولتی از کارخانه ها کرده و ابزار و وسایل تولید را از زیر فرمان آنها خارج نموده و شوراهای انقلابی،  هدایت سیاسی و اقتصادی نحوه ی تولید را به نفع جامعه بعهده بگیرند.  با هدف خود مدیریتی در کل جامعه،  با تصمیم گیری جمعی، هدایت سیاسی و اقتصادی تولیدات و محصول کار یدی و فکری خود را به عهده بگیریم. ما کارگران ومزدبگیران بدون حاکمیت جمعی خود در جامعه نمی توانیم آزاد باشیم . تاریخ مبارزه کارگران ومزدبگیران نشان داد ه است، که رهای ما کارگران ومزد بگیران فقط و فقط بدست خودمان امکان پذیر است و رهایی ما زمانی امکان پذیر است که کار مزدی ملغی شود.

همکاران و مبارزان انقلابی! کارگران ومزد بگیران ضد سرمایه!

 شعار ما ایجاد شوراهای انقلابی در کارخانه ها، مؤسسات دولتی و غیر دولتی، بیمارستان ها،دانشگاه ها،  مدارس و محلات ودر کل، ایجاد شورای سراسری درکشور به منظور بدست گرفتن هدایت سیاسی و اقتصادی در جامعه است.

اما تجربه ی انقلابات کارگری به ما می آموزد، که ما بدون خارج کردن ابزارو وسایل تولیدی از زیر فرمان  سرمایه داران دولتی و خصوصی، نمی توانیم  خود را از ستثمار و سود دهی به سرمایه داران رها کنیم.

زنده باد حاکمیت سیاسی و اقتصادی  شورا های انقلابی کارگران و مزدبگیران ضد سرمایه

علی برومند

آبان ۱۳۹۸

۲۱ نوامبر ۲۰۱۹