کمونیست صورتی قهرمان کنفرانس برلین دوم

عباس گویا

۱۶ سپتامبر ۱۹

مراسمی که دولت آلمان به ابتکار موسسه انتشاراتی اکسل اسپرینگر ـ امتداد بازوی دولت آلمان – با عنوان “بیلد ۱۰۰” در محل پارلمان آلمان در برلین برگزار کرد تا در آن “قهرمانان آزادی”یش را در کشورهای بلوک مخالف خود لانسه کند، حکم “کنفرانس برلین  دوم” را برای حزب کمونیست کارگری ایران (حککا) داشت. همان کنفرانسی که قصد فروش یا لانسه کردن استحاله طلبان را در سال ۲۰۰۰ در برلین داشت و مینا احدی از طرف حککا تریبون مخالفت با آن را بدست گرفته بود اینبار برای لانسه کردن میناها تشکیل شد. با گذشت نزدیک به دو دهه مینا احدی در کنفرانس برلین دوم از اینسوی میز به آنسوی میز نقل مکان کرده، پای حککا را نیز به کاخهای دول غربی باز کرد. این قطعا نقطه عطفی برای حککا است. مگر هدفشان همین نبود؟ سیاست های راست روانه حککا نهایتا به بار نشست. همانطور که عبداله مهتدی طی یک دوره گردش به راست توانست بعنوان ابزار دول غربی پایش را به کاخ سفید باز کند، حککا نیز ابزار هر چند موقت غرب شد. ابزار شدن حککا ناشی از نفوذ اجتماعی یا تبدیل شدن این حزب به وزنه قابل توجهی در معادلات سیاسی ایران نیست. خیر، نه حککا و نه مشخصا مینا احدی چنین جایگاهی پیدا نکرده اند. پیش از حککا نیز علت بکارگیری ابزار مجاهد و عبداله مهتدی توسط غرب ناشی از نفوذ اجتماعی آن جریانات نبود. ارزش مصرف حککا در فونکسیونی است که این حزب در رابطۀ دولتهای غربی با ایران پیدا کرده است. به این برمیگردم. غرب پراگماتیست است، با کلید اصلاح طلبان ۷۹ به سراغ قفلِ مهار تحولات سال ۹۸ در ایران نمیرود. به “کمونیسم صورتی” نیاز دارد. کمونیست صورتی وصف میبدی از مینا در مصاحبه اش با او بود. ابزار واکنش غرب به جست و خیزهای اخیر جمهوری اسلامی، نه حمله نظامی بلکه همین کمونیسم صورتی است. میبدی از طرف اپوزیسیون پرو غرب این نقش را به جناح چپ نیروهای پرو غرب، کمونیسم صورتی، تبریک گفت و به مینا قول داد که اگر جمهوری اسلامی به آلمان بخاطر برجسته کردن مینا اخطار دهد، خود او جواب جمهوری اسلامی را میدهد! این جایگاه مینا از عواقب دست در گردن انداختن سفیر آمریکا با او است. پست کردن آن عکس در توئیترریچارد گرنل با تاکید بر اینکه مینا از همان سال ۱۹۷۹ (سال انقلاب ۵۷) برای “حقوق بشر” مبارزه کرده است، پیغامی دیپلماتیک به جمهوری اسلامی در متن شرایط سیاسی امروز ایران است. گفتگوی وزرای خارجه و دفاع آلمان با مینا و عکس یادگاری گرفتن آنها با مینا و انتشار آنها در رسانه های آلمانی پیام دیپلماتیک حساب شده ای از طرف دولت آلمان، به نیابت غرب، به جمهوری اسلامی ارسال کرد.

چه پیامی؟

در متن اعتراضات کارگری که از دیماه ۹۶ آغاز شده بود، جمهوری اسلامی در عکس العمل به فشار تحریمهای آمریکا، “لولوی” کمونیسم را از طریق “اعترافات” اسماعیل بخشی و سایر فعالین کارگری نیشکر هفت تپه به غرب نشان داد. پیام شان به غرب این بود که جمهوری اسلامی همچنان ابزار مناسبی برای سرکوب کارگران و کمونیستهاست. که غرب باید حواسش باشد. که در صورت تضعیف جمهوری اسلامی کمونیستها ممکن است بقدرت برسند. از طرف دیگر همین جمهوری اسلامی علیرغم خواست اروپا و خصوصا آلمان در رعایت برجام، زیر برجام زده است، با سرعت نور پروژه ساخت بمب اتم را از سر گرفته و مگس غرب در خلیج فارس نیز شده است. پاتک غرب به این ورجه وورجه های جمهوری اسلامی این است که با برخ کشیدن مهره کمونیستهای صورتی به جمهوری اسلامی پیام متقابلی بفرستند که نه تنها از لولوی کمونیست صورتی نمیترسد، که آنها را حمایت هم میکند. به این ترتیب حککا فونکسیون خاصی در رابطۀ غرب با جمهوری اسلامی پیدا کرد و رسما ابزار غرب برای فشار به جمهوری اسلامی در متن اوضاع جاری سیاسی ایران شد.

این اولین بار نیست که غرب از یک نیروی اپوزیسیون ضد رژیمی علیه جمهوری اسلامی استفاده میکند. غرب مدتهاست از ابزار مجاهدین در رابطه اش با جمهوری اسلامی استفاده کرده است: هنگامی که رابطه اش با جمهوری اسلامی کدر میشود لولوی جانشین کردن آنها را به رخ جمهوری اسلامی میکشد. روزی که رابطه اش با جمهوری اسلامی گرم میشود یا رو به بهبود میرود مجاهد را بحاشیه میراند و یا آنرا در لیست تروریست ها قرار میدهد. برای غرب مجاهد، حککا و عبداله مهتدی ابزار موقت فشار به جمهوری اسلامی هستند. غرب بهمان سرعتی که این ابزار را در تقابلش با جمهوری اسلامی برجسته میکند، هنگامی که ارزش مصرفشان به پایان رسید، آنها را به لجن میکشد. تفاوت اما در اینست که غرب هنگام تصویه حساب با حککا تنها کمونیسم صورتی را به لجن نمیکشد، کمونیسم کارگری را هم به لجن میکشد. در افشا و تقابل با این پدیده است که به سیاق منصور حکمت باید گفت دروازه دولت و قدرت سیاسى در ایران به روى این حزب صورتی و سازشکار باز نیست. خیرى از آنها به مردم نخواهد رسید اما مانند همه جریانات مشابه در دنیاى جنگ سرد نوین، کمونیسم صورتی میتواند عامل بازدارنده در پیروزی کمونیسم کارگری باشد. براى کسى که کمى به سوسیالیسم کارگری اهمیت دهد، نمایش امروز اینها ابدا بامزه نیست.

***