کارگران! تخفیف مجازات توی سر جمهوری اسلامی بخورد

جمهوری اسلامی عدد و رقم مجازات و محاکمه حالیش نیست، تک تک فعالین کارگری را هر سال حول و حوش اول ماه مه یا هر موقع که میلشان کشید با یا بدون بهانه دستگیر میکنند. مگر اسماعیل بخشی و سپیده قلیان را بهمین شکل، بدون هیچ دلیلی برای بار دوم دستگیر نکردند؟ از کارگران وثیقه سنگین میگیرند، رقمی بالغ بر ۵۰ تا ۱۱۰ سال حداقل دستمزد. آنها را تا مدتها پس از ختم احکام جزائی که خودشان صادر کرده اند در زندان نگه میدارند، شکنجه شان میکنند، به اعتراف تلویزیونی وادارشان میکنند، مجبورشان میکنند نامه “التماسی” بنویسند، خودکشی شان میدهند و … جمهوری اسلامی شاید فعالین کارگری را تیرباران نکند اما آنها را بمعنای واقعی کلمه زجر کش میکند، بماند که برخی از آنها را نیز رسما در زندان میکشند. چرند تخفیف مجازات توی سر جمهوری اسلامی بخورد، چنین چیزی وجود ندارد. صورتمسئله اساسا قضائی نیست که حال مجازاتی را الزامی کرده باشد. آخر چه جرمی، چه خلافی، چه مجازاتی؟ مسئله در اصل و اساسش سرکوب کارگر است و جمهوری اسلامی هیچ مرزی برای سرکوب قائل نیست.

در این راستا، کارکرد انتشار نامه منتسب به سه فعال کارگری خاک پاشیدن به چشم ما بود. ما پس از انتشار آن نامه بجای محاکمه جمهوری اسلامی مشغول محاکمه رهبران کارگری شدیم! نباید تدافعی برخورد کنیم که برعکس لازم است خواستهائی نظیر این را مطرح کرد:

۱) فعالین جنبش کارگری بویژه فعالین هفت تپه باید بلافاصله و بدون قید و شرط آزاد شوند.

۲) جمهوری اسلامی باید رسما و علنا و وسیعا از تک تک زندانیان عذرخواهی کند.

۳) جمهوری اسلامی موظف است بابت هر روز زندانی کردن فعالین کارگری مبلغ دویست و چهل میلیون تومان خسارت به هر زندانی پرداخت کند.

۴) جمهوری اسلامی باید با به وثیقه گذاشتن در آمد یکدهه نفت، که تنها توسط شورای کارگران قابل نقد شدن باشد، تضمین کند که از این پس فعالین کارگری آزاد شده را تحت هیچ شرایطی بخاطر فعالیتهای شان تحت تعقیب قرار ندهد.

***