گفتگوی نشریه”سوسیالیسم امروز” با جوانمیر مرادی، فعال کارگری
در باره: زندانیان سیاسی، جنبش شورائی
و شعار “جنگ افروزی را رها کن، فکری به حال ما کن”
سوسیالیسم امروز: متاسفانه هنوز تعدادی از بازداشت شدگان روز جهانی کارگر و اعتراضات هفت تپه و دیگر نقاط در زندان بسر میبرند، آخرین خبر شما از سر نوشت زندانیان چیست و چه تلاشهای برای آزادی آنها و تحت فشار قرار دادن حاکمیت در جریان است؟
جوانمیر مرادی: بازداشت شدگان روز جهانی کارگر و همچنین هفت تپه همچنان تحت فشار وزارت اطلاعات هستند. با گذشت بیش از دو ماه از برگزاری مراسم با شکوه روز جهانی کارگر مقابل مجلس که بیش از ۵٠ نفر از کارگران، معلمان، دانشجویان، جوانان، نویسندگان و روزنامه‌نگاران در آن بازداشت شدند، گرچه اکثرا به طور موقت و با تودیع وثیقه و کفالت آزاد شده اند و هر آن ممکن است احضار، بازجویی و دوباره بازداشت شوند، چهار نفر به اسامی مرضیه امیری، عاطفه رنگریز، ندا ناجی و آنیشا اسداللهی هنوز در بازداشت و زیر فشار و بازجویی هستند.
اسماعیل بخشی، سپیده قلیان، ساناز اللهیاری، امیر امیر قلی و امیر حسین محمدی فرد از بازداشت شدگان هفت‌تپه نیز با گذشت هفت ماه از اعتصاب کارگران هفت تپه همچنان تحت فشار برای اعتراف گیری و به اصطلاح ساختن طرح سوخته دیگری هستند.
با وجود اینکه تعدادی از بازداشت شدگان از جمله مرضیه امیری بیمار است و ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فرد به دلیل اعتصاب غذا در شرایط ناگوار جسمی به سر می برند، اما دستگاه های سرکوب نهایت فشار و شکنجه و اذیت و آزار خود را بر آنها وارد می کنند تا شاید به خواست ضد انسانی دستگاههای اطلاعاتی و قضائی تن بدهند، اما بازداشت شدگان مصممانه دارند مقابله می کنند و در زندان و بازداشت هم دست از مبارزه بر نمیدارند. نمونه های این مبارزات، اعتصاب غذای ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فرد و تحصن سپیده قلیان در مقابل دفتر رییس زندان در اعتراض به اعمال ذکر شده هستند.
در بیرون از زندان نیز مبارزات و اعتراضات سراسری و وسیعی در حمایت از نه تنها بازداشت شدگان روز جهانی کارگر و هفت تپه، بلکه در حمایت از فعالین بازداشتی در عرصه زنان هم در جریان است و طومارهایی در گردش هستند که تا کنون هزاران نفر آنها را امضاء کرده و ضمن اعتراض شدید به سرکوبگریها و بازداشت فعالین توسط ارگان های سرکوبگر، خواهان آزادی همه بازداشت شدگان و مختومه شدن کلیه پرونده های امنیتی علیه فعالین و معترضین شده اند.
سوسیالیسم امروز: گفتمان ایجاد شوراهای کارگری و یا شوراهای عمومی از نظر عملی چه گامهای در جهت ایجاد آن و گرد هم آوردن کارگران در مراکز کارگری برداشته شده است.، آیا در مناتق مسکونی ومحلات شهر و روستاها جنبشی دراین رابطه در جریان هست یا هنوز در سطح ایده و طرح میباشد؟
جوانمیر مرادی:ایجاد شوراها امروز دیگر یک ایده نیست. شوراها حداقل در دوره بیش از صد ساله اخیر بارها در مقاطع مختلف توسط کارگران و مردم برای دفاع از منافع و زندگی خود و همچنین اعمال اراده مستقیم بر اداره امور جامعه در کشورهای مختلف و از جمله در جریان انقلاب ۵٧ نمود واقعی پیدا کرده و تاثیرات تعیین کننده ای هم در دوران حیاتشان بر زندگی اکثریت مردم و دخالتگری توده ای بر سرنوشتشان داشته اند. در نتیجه امروز باید از ضرورت ایجاد شوراها در پیشبرد مبارزات کارگران و دیگر بخش های معترض و حق طلب جامعه صحبت کرد.
طی بخصوص نزدیک به دو دهه گذشته، کارگران ایران در جریان هر اعتراض و اعتصابی به طور غیر رسمی و شاید بی آنکه خود آگاه بوده باشند، شوراهای مقطعی ایجاد کرده اند.
بنا به شرایط اختناق و سرکوب و نبود آزادی ایجاد هر نوع تشکل مستقل و واقعی کارگری و عدم وجود نرم هایی که در کشورهای با نظام های متعارف سرمایه داری که مسیر کم خطر چانه زنی بر سر تامین حداقل هایی از حقوق کارگران با نمایندگان اتحادیه ها و سندیکاها در پیش گرفته اند، کارگران در ایران ناچار هستند برای رسیدن به هر میزان اندکی از خواستهایشان به شیوه دستجمعی و رو در رو به مصاف کارفرما بروند. در نتیجه قبل از شروع هر اعتصاب و اعتراضی، دور هم جمع می شوند و در مورد چگونگی پیشبرد اعتراض و اعتصابشان و تعیین نمایندگان خود هم نظری و اتخاذ تصمیم مشترک می کنند. این نوع نشست های جمعی که همان مجامع عمومی هستند در جریان اعتصابات هم برگزار می شوند که این خود رکن اصلی شورا است. اما اشکال کار آن جاست که بعد از پایان اعتصاب و اعتراض، مجامع عمومی نیز به فراموشی سپرده می شوند و برگزار نمی گردند.
بنابراین می بینیم که برگزاری مجامع عمومی اقدامی کاملا آسان و شدنی برای کارگران و هر بخش معترض دیگر است و از آنجا که رکن اساسی شورا مجمع عمومی است، در نتیجه با اطمینان می شود ادعا کرد که شورا آسان ترین نوع تشکلیابی کارگری و توده ای است. کافیست که همان نشست های جمعی یا مجامع عمومی را در کارخانجات و مراکز کارگری و محلات ادامه دار و منظم کرد تا رسما بشود نام شورا را بر آن گذاشت و اعلامش کرد.
به این اعتبار می شود گفت که شوراها سال‌هاست که به شیوه غیر رسمی و اعلام نشده و مقطعی در همه عرصه های مبارزاتی کارگری کاربرد داشته‌اند، اما امروز باید بر ضرورت ادامه کاری و توسعه آنها تاکید کرد.
سوسیالیسم امروز: اخیرا شعار «جنگ افروزی را رها کن، فکری به حال ما کن» در تجمع اخیر بازنشستگان
توجه ها را به خود جلب نمود. منظور وهدف از دادن چنین شعاری چیست؟
جوانمیر مرادی: شعار «جنگ افروزی را رها کن، فکری به حال ما کن» پیام روشنی دارد. این شعار بازنشستگان، تنها بازتاب اعتراض و نفرت از جنگ افروزی و وجود فضای جنگی بازنشستگان نیست، بلکه انعکاس اعتراض سراسری کارگران، معلمان، دانشجویان، جوانان، بیکاران و اکثریت مردمی است که زندگیشان به قهر فلاکت کشانیده شده است و چهل سال است که بهای کشمکش ها و سهم خواهی های حاکمیت ایران با حکومت های منطقه و جهان را با فقر، بیکاری، گرانی و کمبودهای فراوان دیگر می دهند و امروز با بر طبل جنگ کوبیدن توسط طرف های متخاصم نه تنها بر گرفتاری های معیشتی تاکنونی افزوده، بلکه جانشان هم در معرض خطر جدی قرار گرفته و بعلاوه وقوع جنگ آوارگی، خانه خرابی و از هم پاشیدن شیرازه جامعه را آماج خود قرار خواهد داد.
روی دیگر پیام این شعار این است که مردم حاضر نیستند گوشت دم توپ جنگی بشوند که هیچ ربطی به منافع و امنیتشان ندارد. جوانان و اکثریت مردم کارگر و زحمتکش دیگر حاضر نیستند خود را فدای امنیت کسانی کنند که با آرامش چپاول، غارتگری و اختلاس کنند، حقوق های نجومی بگیرند و در مقابل، سهم خودشان گرسنگی، فقر، بیکاری، زباله گردی، کارتن خوابی، اعتیاد، تن فروشی، کلیه فروشی و غیره باشد.
منبع: شماره ١٠۵ نشریه سوسیالیسم امروز
١ تیر ١٣٩٨
٢٣ جولای ٢٠١٩