یک حرامزاده سرخ در میان بیکاران!

(نگاهی به روش کار شوراهای بیکاران در امریکا)

“یک کارگر سرخ  آن حرامزاده ای است که در مقابل ۲۵ سنت پیشنهادی  کارفرمایان، سی سنت را برای دستمزد خود طلب میکند.” (جان اشتنبک – رمان “خوشه های خشم”)

وقتی رهبران کارگری سخن از کارگران گرسنه در سال ۱۹۳۰ را پیش میکشیدند، هیچ اغراقی در کار نبود. در همین سال مطابق گزارش رسمی ادارات تعداد ۹۵ نفر بر اثر گرسنگی جان خود را از کف داده اند. این آمار فقط مربوط به شهر نیویورک است و به هیچ وجه کامل نیست. به ازاء هر نفر از این آمار، تعداد خیلی بیشتری از فرط گرسنگی در راه مرگ بوده و برای تعداد بیشتری مصائب سختی را بدنبال داشته است.

جلسه مقدماتی کنفرانس  سراسری کارگران بیکار امریکا در روزهای پایانی مارس ۱۹۳۰ در شهر نیویورک برگزار گردید. جان اشمیت، کارگر اتوموبیل ساز و عضو واحد دیترویت حزب کمونیست، ریاست جلسه را بعهده داشت. هدف اجلاس پایه گذاری یک سازمان سراسری برای مبارزه کارگران بیکار بود. تعداد ۲۱۵ نماینده از ۴۹ شهر از هجده ایالت، بخشا به نمایندگی اتحادیه های چپ کارگری و بخشا به نمایندگی کمیته همکاری همسایگان بیکار  در محلات، در  جلسه حضور بهم رساندند. دوازده نماینده  را زنان تشکیل میدادند، سی و دونفر از میان جوانان و بیست درصد افریقای-امریکایی. از میان فراخوان دهندگان کنفرانس، سه نفر اصلی، یعنی ویلیام فاستر، اسراییل آمتر و رابرت مینور بجرم رهبری تظاهرات بیکاران سه روز قبل تر در زندان بسر میبردند. از شوراهای فعلا موجود میتوان از دوازده شورای شیکاگو با هریک شامل هزار عضو نام برد.

ارگانهای محلی و پایه مبارزه بیکاران یا همان شوراهای بیکاران در برخی از محلات فعال بوده و بطرق مختلف همکاری هایی نیز میان آنها شکل گرفته بود. این همکاری ها میتوانست برای جلوگیری از بیرون کردن یک مستاجر بدلیل عدم توانایی در پرداخت اجاره بوده باشد و یا یک همکاری برای همیاری به یک خانواده در حال گرسنگی زمینه آنرا فراهم آورده باشد. خانم هوسه هودسون از شرکت کندگان در کنفرانس تصویر روشنی از یک فعال شوراهای بیکاران بدست میدهد:

ما در شورای بیکاران آدمهای سرشلوغی هستیم. ما منتظر نمیمانیم تا همسایگان و اهالی محل در پی مشکل در تامین غذا و یا جواب سر بالای اداره اعانات دولتی درب شورا را به صدا در آورند. این خود ما هستیم که میخواهیم سر از اوضاع همسایگان در آوریم.

ببینید، اگر کسی محتاج نان شب باشد و یا دو سه بار مراجعه به اداره کمک های دولتی درد وی را چاره نکرده باشد، طبعا همسایگان درباره اش میدانند و در مورد آن حرف میزند. ما دنبال این همسایگان و مشکل پیش آمده میافتیم. خیلی طبیعی است که هدف و نقش ما اظهار همدردی و یا بیان مخالفت خود با عاملین این مرارتها نیست. ابدا. ما فعالانه و با اشتیاق دنبال تماس با این همسایگان را میگیریم، و در صورتیکه مایل باشند، دستتشان را در دست واحدهای مربوطه در شورای بیکاران قرار میدهیم تا با اتفاق یکدیگر راه چاره ای بیابند. ما ابن الوقت  با راه حل از پیشی وسط ماجرا ظاهر نمیشویم. راه حل و اقدام حاصل مشورت و همفکری خود همسایگان و فعالین شورا است. بطور مثال بعد از بحث ای مقدماتی فعالین شورا میگویند: اگر شما مایل باشید، هنوز مایل به آزمایش مراجعه به اداره کمک ها هستید، میتوانید با چند نفر از فعالین شورا در کمیته مربوط به اداره کمکها همراه شوید… بعد از بازگشت از همیشه کنجکاوی هست که چگونه کارها پیش رفته است. ما دوره نمیافتیم بلکه با فراخواندن یک جلسه، بیست – سی نفر را گرد میآوریم. محل جلسه نباید در راهرو و یا سر پایی باشد. ما جلسه را با دقت و با حفظ مراقبت برگزار میکنیم، جلسه باید از دست مزاحمت ها و از دست پلیس در امان باشد. جلسه در تشابه جلسات یک بنگاه جدی اقتصادی اداره میشود. یک رئیس انتخاب میگردد، گزارشات و صورت جلسه بجای خود است و بعد نوبت به شرکت کندگان میرسد که همه بتواند نظر خود را ابراز دارند. در طی جلسه و در پایان کارها بصورتی پیش میرود که جمع بصورت یک سازمان ادامه کار درآید. و در پایان مجال عضو گیری برای سازمان  باز میشود. برای اعضای تازه کارت همیشه آماده است و حق  عضویت در میان نیست.

در همان ابتدا کنفرانس اصل برابری اعضا فارغ از جنسیت، نژاد، ملیت و مذهب و هر گونه تبعض نژادی را مورد تاکید قرار داد و ارگانها و اعضای سازمان را موظف  نمد که مطابق نقشه و آگاهانه کارگران از میان اقلیت ها را به سازمان جلب نمایند.

کنفرانس یک برنامه مشترک را برای فعالیت سراسری حول دو خواست تصویب کرد: اول بیمه بیکاری و دوم کاهش ساعات کار با حفظ دستمزدها. روز بعد کنفرانس به طرح سایر فعالیتها از جمله ایجاد آشپزخانه های عمومی در محلات اختصاص یافت که به مصوبه عمومی منتهی نگردید. در ادامه مباحث امکان ایجاد شوراهای بیکاران بر اساس واحدهای کار ( و نه الزاما بر اساس محیط زیست) و ایجاد واحدهای فعالیتهای میلیتانت در شوراها مورد تصویب قرار گرفت. در کنفران چارت سازمانی برای شوراهای سراسری منتخب از میان به ترتیب نمایندگان شوراهای محلی و شهری و ایالتی و سراسری  مقرر گردید. شورای مرکزی موظف گردید با انتشار یک نشریه بنام Southern Worker  فعالیت شوراها را هدایت و هماهنگ نماید. در رابطه با نشریه تاکید گردید که توزیع آن باید دست به دست صورت گیرد تا به این ترتیب کانالی برای ایجاد ارتباطات و جمع آوری کمکهای مالی برقرار گردد. این روش برای خنثی کردن تشبثات پلیس برای گمراهی کارگران بیکار و اعضای تازه میتوانست موثر واقع شود.

شوراهای بیکاران روی سه  محور دست به  فعالیت گسترده ای زدند.

اولا،  این شوراها با بسیج دائمی افکار عمومی، به دلایل مختلف از جمله رفتارهای خشن پلیس و دستگیری کارگران و یا مورد بیکارسازیها با برگزاری اجتماعات اعتراضی در اماکن عمومی و در نقاط مرکزی در مقابل ادارات  با شعار واحد و سراسری “بیمه بیکاری” فشار فزاینده ای را بر دولت تحمیل کرده و با اتکا به سنبه پر زور جمع معترض روحیه مبارزاتی بالایی را فراهم میاورد.

ثانیا، ایجاد پاتوقهای بیکاران در مراکز شهری و محلات که با فعالیتهای مثبت و موثر از جمله آشپزخانه عمومی، سطوح متنوع از تعاونیها و یا خدمات متقابل میان شرکت کندگان  توجیه و تقویت میگردید.

ثالثا،  شوراها خود را بعنوان فعالین عملی میلیتانت (Action group) و نه با ادعا و موضع گیری صرف خود را میشناساندند. معروف ترین این نوع فعالیت گروههای باریکارد و درگیری با پلیس و ممانعت از بیرون کردن مستاجران از محله بود.

شوراهای بیکاران در سال ۱۹۳۳، در اوج فعالیت و محبوبیت خود تا ۱۵۰ هزار عضو را در خود متحد ساخته بود. کل جنبش علیه بیکاری امریکا از جمله با تحمیل بیمه بیکاری دستاورد و تجربه بزرگی را از خود بجا گذاشت. در مورد شوراها میتوان به این قضاوت قناعت کرد در هر محله آسودگی و شادی و سطح خدمات اجتماعی نسبت مستقیمی با اندازه  شورای بیکاران محل را با خود داشته است.

نباید از قلم انداخت شوراهای بیکاران پروژه حزب کمونیست امریکا بود و هدایت نقشه مند آن با حیات این حزب گره میخورد. کارگران سرخ یک اصطلاح میان پلیس برای شناسایی اعضای حزب در میان شوراهای بیکاران  بود.

مصطفی اسدپور

ترجمه آزاد از یک فصل از کتاب

Impatient Armies of the Poor

The story of collective action by the unemployed (1808 – ۱۹۴۲)

به نقل از شماره ۳۷ نشریه علیه بیکاری

 عکس تجمع اعتراضی در مقابل یک اداره کمک های دولتی  که توسط شورای بیکاران محل سازمان یافته است. شعار روی پلاکادها:

• شیر برای کودکان خاواده بیکاران
• گاز و برق مجانی برای بیکاران
• آزادی کودکان از زندانها