اول ماه مه روز نمایش فرقە گرایی و بازار گرمی احزاب رفرمیسم چپ نیست

در آستانه طلوع سپیده دمان اول ماه مه روز همبستگی جهانی طبقه کارگر هستیم. اول ماه مه روز کیفر خواست جهانی طبقه کارگر علیه نظام بشر ستیز سرمایه، روز به اهتزاز در آوردن پرچم لغو بردگی مزدی است. روز نواختن با صلابت سرود انترناسیونال،  روز شیپور ستیز طبقه کارگر علیه حاکمان شرور سرمایه است. طبقه کارگر جهانی در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رود که جنبش این طبقه همه جا در استیصال و فروماندگی غوطە ور شدە است. چندین دهه است که مراسمهای اول ماه مه نه تنها میعاد گاه  همرزمی ، همدلی و همبستگی توده های ملیونی طبقه کارگر نیستند، بلکه عملأ میادین شهرهای مهد تمدن بشریت، همان جاهایی که زمانی نه چندان دور میدان اعلام جنگ و ستیز و صلابت پر غرور رادیکالیسم جنبش ضد سرمایه داری این طبقه بود، همین میادین به مکانهای بیعت ننگین و شرمسار رفرمیسم راست و چپی که بر توده های طبقه ما هژمونی و تسلط دارند با دولتهای هار و جنایتکار بورژوازی بدل شدە اند. در شرایطی که شکاف عمیق طبقاتی محرومیت اکثریت ساکنان جهان را از آنچه که به دست خویش خلق می کنند به همراه داشتە است، در شرایطی که ملیاردها انسان قادر به سیر کردن شکم خویش نیستند و فقر، جنگ . عدم امنیت، آورگی، خطر نابودی محیط زیست و بیشمار بلاهائی که زادە این نظام بشر ستیز هستند. در چنین شرایطی احزاب رفرمیسم چپ و اتحادیه های مزدور سرمایه سالار میدان دار برگزاری مراسم های اول ماه مه می شوند. در این روز سران مزدور اتحادیه های کارگری پشت تریبون قرار می گیرند و پیام بیعت ننگین  و سرسپردگی خویش را به حاکمان سرمایه و نظام توحش و بربریسم آنان صادر می کنند. جیره خواران و نوکر منشان سرمایه در لباس دفاع از کارگر بسیار فریبکارانه و گمراهانه و برای خالی نبود عریضە، تنها به  دفاع از رفاهیاتی که دهه های پیشین جنبش رادیکال کارگری توانسته بود به حاکمان سرمایه تحمیل کند بسندە می کنند. در این سخنرانیها  آنچه شنیده نمی شود اعلام رسالت تاریخی طبقه کارگر که همانا نابودی نظام بردگی مزدی و پایان استثمار انسان  به دست انسان است. سران خائن اتحادیه های کارگری در روز اول ماه مه ابدی و ازلی بودن نظم و سیستم سرمایه داری را بی مهبا به رخ توده های طبقه کارگر می کشند. همه جا احزاب رفرمیسم چپ، اتحادیه های سرمایه سالار، فرقه های چپ سوسیال خلقی اول ماه مه را مصادره کرده اند و این روز تاریخی را ازمحتوای رادیکالیسم  کمونیسم مارکس تهی کرده اند. برای خروج از این شرایط اسفبار طبقه کارگر جهانی چارە ای جز رجوع مجدد به مارکس و کمونیسم لغو کار مزدی او ندارد. در طول سال گذشتە در ایران زیر سلطه یکی از هارترین و شرورترین دولتهای دوران معاصر، توده های طبقه کارگر صدها نمونه از پیکار و ستیز علیه  صاحبان سرمایه و دولت هار آنان را تومار کردند. کارگران در هفت تپە و فولاد اهواز با عبور از جنبش سندیکالیستی ، راه کار شورایی متشکل شدن را در پیش گرفتند و چند ماه جلوه های حضور پر شور و غرور آمیزی را در میادین  رزم و ستیز طبقاتی به نمایش گذاشتند. بی شک رخداد هفت تپه و فولاد اهواز طلوع بارقه امید بخشی بود که جنبش طبقه کارگر این دیار را وارد فاز نوینی کرد. رویکرد مستقل شورایی کارگران به سرعت در جامعه  انعکاس یافت و مورد حمایت مردم شهرهای شوش، اهواز و دانشجویان در دانشگاه های بزرگ کشور قرار گرفت.  احزاب و فرقه های چپ که تا قبل از آن در شیپور ساختن سندیکا  می دمیدند و کارگران را همه جا به ساختن سندیکاهای رفرمیستی تشویق می کردند و از راه دور برای  آنان نسخه می پیچیدند، بسیار فرصت طلبانه همگی یک شبه مدافع شورا شدند و برای تصاحب رویکرد  مستقل شورایی به اقدامات بی حاصل دست زدند. بی شک حرکت شور انگیز کارگران هفت تپە و فولاد اهواز در پیکار آتی  آنان و بخش های دیگر جنبش کارگری تأثیرات به سزایی خواهد داشت. اول ماه مه امسال می تواند فرصتی باشد برای تحمیل خواست ایجاد شوراهای مستقل کارگری بر دولت وکارفرمایان. خواست تشکیل شوراهای ضد سرمایه داری می تواند به سرلوحە قطعنامه های کارگران در اول ماه مه امسال قرار گیرد. برگزاری مراسمهای مستقل اول ماه مه در میادین  اصلی شهرها امری ضروری و حیاتی است. فعالان جنبش کارگری می توانند به دور از هرگونه فرقه گرایی  آحاد هر چه بیشتری از توده های کارگر را برای شرکت دراین مراسمها تشویق کنند. دوران برگزاری مراسم های اول ماه مه در کوه ها و بیرون از شهر به سر آمده است. قدرت طبقاتی را می توان در قلب شهر ها به رخ صاحبان سرمایه و دولت آنان کشید. ایجاد توازن قوای طبقاتی با رفتن به کوه و برگزاری مراسم در جمع های کوچک حاصل نمی شود. برگزاری مراسمهای مستقل کارگری به دور از هژمونی فرقه های رفرمیسم چپ و با شرکت هر چه  وسیعتر کارگران امری شدنی است. به این امید که در اول ماه مه امسال همه جا شاهد طلوع بارقه های سرخ کمونیسم لغو کار مزدی باشیم

ملک  پیرخضری  اردیبهشت ١٣٩٨