چندی پیش به گزارشی از “آن کریتندن Ann Crittenden” که نزدیک به چهل سال پیش در روز چهارشنبه ۱۰ ژانویه ۱۹۷۹ (۲۰ دی‌ماه ۱۳۵۷) در روزنامه نیویورک تایمز درج شده بود برخوردم که لینک آن در زیر درج شده است :
این گزارش زمانی منتشر شده است که هنوز پایه‌های رژیم شاهنشاهی پهلوی به دست توده‌های ایران برچیده نشده بود و هنوز شش روز به تاریخ فرار محمدرضا پهلوی و بخش بزرگی از خانواده‌اش (در ۲۶ دی‌ماه ۱۳۵۷) باقی بود. در نتیجه خواننده باید توجه کند که گزارش فعلی تنها در بر گیرنده بخشی از ثروت تا به آن روز ربوده شده و از کشور خارج‌شده توسط محمد رضا پهلوی و اعضای خانواده وی می باشد.
در این گزارش به بخشی از سرقتی که تا به آنروز انجام شده بود و نمونه‌ای از آن بود که در روزهای آتی به سرقت برده شد، اشاره شده است. با توجه به اینکه این‌روزها در همه‌جا از دزدیهای سران جمهوری وابسته به سرمایه‌داری جهانی اسلامی و وابستگان به آنان خبر داده می شود، و سلطنت طلبان با تکیه بر این واقعیت در تلاش اند که چنین جلوه دهند که در زمان در قدرت بودن آنها نه از دزدی و اختلاس خبری بوده و نه از شکنجه و
سرکوب ، بد نیست نگاهی دوباره به این گزارش کرده و از یاد نبریم که سران رژیم ضدخلقی سلطنت پهلوی نیز مانند وارثان خلفشان ، سارقین ثروت های توده‌های ما بودند.
همچنین در مطالعه این گزارش باید توجه داشته باشیم که نویسنده این گزارش مدعی نبوده که به همه اسنادی که از دزدی های خانواده پهلوی وجود داشته ، دسترسی داشته است. بنابراین او فقط به گوشه ای از ثروت انبوهی که خانواده پهلوی تا آنروز از کشور خارج کرده و در بانکهای سوئیس و کشورهای دیگر سپرده بودند اشاره نموده است. برای نمونه آنچه اشرف پهلوی خواهر دو قلوی شاه خائن و بقیه اعضای خانواده پهلوی پیش و پس از این گزارش از کشور خارج کرده‌اند، موضوع این گزارش نبوده اند. با این وجود ارقام درج شده در این گزارش نشان می‌دهد که حداقل دزدی خانواده پهلوی تا آنروز چیزی حدود ۴ میلیارد دلار (با توجه به ارزش بالاتر دلار در آنروزها نسبت به امروز یعنی نزدیک به ۴۰ سال پس از آن) بوده است! جالب اینجاست که بودجه کشور در سال ۱۳۵۵ دلالت بر آن دارد که سهم خاندان سلطنت از بودجه سالانه کشور چیزی حدود ۴۳ میلیون دلار یعنی حدود یک صدم ثروت رسمی انتقالی آنها می‌باشد!
“آن کریتندن” گزارش خود را با این جمله آغاز کرده است:
محمدرضا پهلوی ممکن است در ایران یک پادشاهی را از دست بدهد، و این امر برایش دردناک باشد، اما اگر و وقتی که می‌آید، صاحب یکی از بزرگترین ثروت‌های خصوصی در جهان است.
آری “درد و رنجی” که وابستگان به رژیم شاهنشاهی تحمل می‌کردند و می‌کنند با “درد و رنجی” که بسیاری از تبعیدیان تحمل می‌کردند و می‌کنند تفاوتی پایه‌ای دارد؛ آنان تا آن اندازه ربودند که سالهاست بدون کار کردن در ناز و نعمت مادی زندگی می‌کنند و هنوز که هنوز است ثروت باد آورده شان پایانی ندارد.
گزارش نیویورک تایمز دلالت بر آن دارد که یکی از شیوه‌هایی که خاندان پهلوی برای خارج کردن ثروت توده‌های ایران از کشور به کار می‌بردند ، استفاده از “بنیاد پهلوی” بود. بنیادی که کاملاً در اختیار خود آنان بود و در سال ۱۹۵۸ (۱۳۳۷ شمسی) تاسیس شده بود. به موجب تصمیمی که دولت ایران به دستور محمد رضا شاه در همان سالها اتخاذ کرده بود، هر ساله ۲،۵ درصد از درآمد ناخالص ملی کشور به حساب این بنیاد واریز می‌شد. جالب آنجاست که محمدرضا پهلوی در روزهای ابتدایی ۱۹۷۹، روزهایی که تازه “صدای انقلاب” توده‌های ایران را شنیده بود ، از خانواده خود می‌خواهد که بخشی از سپرده‌های مادی خود را به حسابهای بانکی “بنیاد پهلوی” منتقل کنند تا آسانتر بتوانند آنها را از کشور خارج نمایند.
این گزارش که مطالعه آنرا به همگان پیشنهاد می کنم دلالت بر سرمایه‌گذاریهای خصوصی خاندان پهلوی در آن سالها در بانکها، شرکتهای بیمه و تولیدی گوناگون و از جمله “جنرال موتورز” ایالات متحده آمریکا و شرکتهای فولاد “کنیپ” و شرکت تولیدی “کروپ” در آلمان غربی، خرید خانه‌های لوکس در نیویورک و لندن و داشتن حسابهای سپرده در بانکهای گوناگون سوئیس دارد.
آبان ۹۷