شاپور اسحانی راد مقصر نیست

شاپور احسانی راد در نوشته ای در مورد نامه اخیر اسماعیل بخشی مبنی بر شکنجه در زندان و اعلام آمادگی برای مناظره با جناب وزیر، نکاتی را طرح کرد که خیلی ها را بدرست از خود رنجاند! شاپور در مقابل آن تصمیم بزرگ اسماعیل بخشی، مسایل حاشیه ای هم چون برخورد به شورای اسلامی دلقکی هفت تپه را طرح کرد و دست اسماعیل بخشی را میکشید، که الان تو را چه به این کارها ؟!

اینکه چرا شاپور این نکات بسیار مهم مانند شکنجه و مناظره با وزیر را نگرفت، دلیلش این نیست که شاپور زندان ندیده ، آزار و تحقیر نچشیده و خانواده و دوستانش در دلواپسی و تگنا قرار نگرفته باشند. یا … بلکه شاپور برای این موضعگیری دقیقا به خودش و آرشیوش مراجعه میکند و سیاستی که منطقا دنبال کرده است را ادامه میدهد!

دلیل این مساله در سیاستی است که شاپور احسانی راد دارد و مرتبط بودن این سیاست به اتفاقات را باید متوجه بود. قبلا شاپور احسانی راد و دوستانش، در تقابل بسیار جدی و تعیین کننده کارگران مبارز در سندیکای واحد در تهران با طرفداران “مجمع عمومی کذایی” همسویی کردند که ادامه آن به این نوع موضع گیری در رابطه با نامه اخیر اسماعیل بخشی کشید. اگر در این مورد دلیلی برای این نوع موضعگیری شاپور وجود داشته باشد باید این رابطه منطقی و مرتبط بهم باشد، چه سیاستی دنبال شده است؟ از اتفاقات سندیکای واحد برای شکل دادن به “مجمع عمومی” آن تا مبارزات هفت تپه و تقلای رژیم برای در هم شکستن این مبارزات فاصله زیادی نیست.

اینکه چه کسی و چگونه رهبر میشود، بر خلاف این نوع ذهنیات، نمیتواند ساخته و پرداخته ذهن و تصمیم ما در جلسه محفل و گروه و هیات مدیره و یا تصمیمات تشکیلاتی باشد. کارگرانی مثل اسماعیل بخشی و یا محمود صالحی، یا اسانلو (ببخشید!) یا رخشان (باز هم! چون اینها الان سنگر جنبش کارگری را تغییر داده اند) یا … وقتی در میان هم کاران و هم طبقه ای ها و جامعه در این موقعیت پذیرفته میشوند که در زمان و مکان مناسب درد طبقه و حتی یکی از درد های کوچک! (در اینجا شکنجه) طبقه کارگر و یا کل جامعه ناراضی و مبارز را اینگونه فریاد بزنند. تبدیل شدن به رهبر این قابلیت و شجاعت و پیشرو شدن را در این مبارزات میطلبد.

این بار در مقایسه با کشمکش های آن زمان سندیکای واحد، ابعاد کمتری از “تلفات” در میان این طیف دیده شد.

اسد گلچینی

۱۷ دی ماه ۱۳۹۷