انقلاب سرخ، چرا؟
به نظر من و با توجه به واقعیات موجود اجتماعی که فقر و فاقه بیش از حد طبقه کارگر و خیل وسیع زحمتکشان را در منگنه گذاشته و کارگران مجبور به مبارزه هستند و دولت به عنوان دستگاه سرکوب طبقه ی سرمایه دار، تصمیم خود را گرفته است و در جهت سرکوب وحشیانه هر نوع حرکتی از جانب کارگران و زحمتکشان حتی صلح آمیز ترین که خواسته های روزمره و جزیی را طرح می نماید، حرکت می کند، فقط یک مبارزه ی همبسته سراسری از طرف طبقه ی کارگر و با استفاده از همه اشکال مبارزه طبقاتی و نه تنها مسالمت آمیز و با هدف درهم شکستن دولت سرمایه داران و ایجاد دولت کارگران قادر است، دولت دیکتاتور وزورگو را به عقب نشینی وادارد.
برای اینکه چنین شود در مرحله نخست و باید فورا کارگران آگاه و انقلابی در هر محل کار دست به ایجاد کمیته های مخفی به زنند و کوشش کنند که این کمیته ها اولا با یکدیگر و از طروق مشخص مخفی تماس حاصل کرده و دوم اینکه در محل زندگی شان این کمیته ها را سازمان دهند. این کمیته ها هستند که باید سعی کنند که رهبری تظاهرات و نبرد خیابانی و همچنین اعتصابات و تعیین شعارها که می باید سراسری باشند، البته می توان شرایط محل را در نظر گرفت، در دست گیرند و توده های زحمتکش را به پشتیبانی از مبارزات موجود کارگران و زحمتکشان یعنی کارگران صنعتی و خدماتی مانند معلمان و پرستاران فراخوان داده و برایشان توضیح دهند که راهی جز پذیرش یک مبارزه ی همه جانبه طبقاتی بر علیه طبقه ی سرمایه دار و دولتش باقی نمانده است.
ولی نقش اساسی این کمیته ها، چنین است. ۱- در مرحله نخست و در نبود سازمان سیاسی کارگران، بهم پیوسته و با دادن یک بیانیه ی نسبتا تحلیلی و توضیحی و با هدف، حزب سیاسی خودشان – حزب مخفی را موجودیت دهند تا قادر گردند که همه نیروی خود را متمرکز کرده و مبارزات را از حالت پراکنده و بی خبر از یکدیگر به مبارزات سراسری و همبسته تبدیل نمایند و از حالت دفاع به حالت تعرض هم در شعار و هم در پراکتیک تبدیل نمایند. با توجه به نارضایت های به حق از وضعیت بس ناسامان و هر روز نابسامان تر شده ی کارگران و زحمتکشان نشأت می گیرد که اقتصاد تعیین کننده شده است، زمینه تعرض طبقاتی و حمله را به ضدحمله تبدیل کردن و ارتقاء مبارزات جاری تا سر حد یک جنگ طبقاتی فراهم است. نباید دچار توهم شد که مبارزات محلی هر چند فداکارانه و از جان گذشته و نیز سازمان های محلی مثل شوراهای علنی می توانند کارآ باشند. باید نخست تکلیف دولت را در کلیت خود روشن کرد یعنی آنرا سرکوب و درهم شکست و یا حداقل این قدر ضعیف کرد که نتواند حمله نماید، یعنی شرایط دو فاکتو – هم دولت موجود و هم دولت کارگران- را بوجود آورد تا زمینه واقعی شوراها و عملکرد انقلابی آنها مهیا شود و گرنه، ناآگاهانه یا آگاهانه فقط یک عده کارگر را آگاه و انقلابی را به کشتن و یا زندان و شکنجه کشاندن و در نهایت ناامید کردن کل طبقه و توده های زحمتکش از مبارزه را، در نهایت نصیب کارگران می کند.
۲- این کمیته ها که در کوران مبارزات جاری و مبارزات تند و انقلابی آینده آب دیده می شوند و مغز و روانش در آب روان انقلاب تمیز از گرد و غبار هزران ساله جامعه طبقاتی و سنن و عادات خرافی مانند مذهب و ملی گرایی و همه باهم تمیز می شود، در فردای پیروزی اتفاقا، مهمترین ذخیره شوراهای انقلابی یعنی دولت کارگران مسلح- دیکتاتوری طبقاتی کارگران می توانند باشند.
رفقای کارگر و مخصوصا رفقای کارگر آگاه،
روی آوری شما به حزب لنینی و نه کلیشه برداری، یعنی حزبی مخفی و با پرنسیپ های انسانی و انقلابی و متشکل از خود شما و فرزندان شما، اساسا، یعنی می تواند از طبقات و اقشار دیگر هم عضو داشته باشد، ولی همواره باید توجه داشت که اولا تعداد آنها از یک حد نگذرد (در هر کمیته حزبی از ۱۰ نفر دو نفر روشنفکر و ۸ نفر کارگر- لنین) و دوما ارکان حزب را بدست نگیرند که آنها در وقت خود به قول گرامشی کمونیست انقلابی ایتالیایی “به آخور طبقاتی شان بر می گردند”، که هدف خود را بسیج و آماده کردن طبقه ی کارگر و متحدین آن برای پیروزی انقلاب اجتماعی – انقلاب سرخ و زیر رو کننده اوضاع موجود اجتماعی- انقلاب قهری کمونیستی – قراردهد، می تواند هم مبارزات جاری شما را مرحله به مرحله به خواسته هایش برساند و هم هدف اساسی تان یعنی محو شرایط موجود اجتماعی و ایجاد یک جامعه ی نوین کاملا دگرگونه که در آن به جای تناقضات و تضادهای موجود، شرایط برای رشد و شکوفا شدن استعدادهای بشری همه ساکنین جامعه فراهم آید را، بر آورده کند.
بدانید که رسیدن به چنین جامعه ای که اکنون رویایی به نظر می رسد، بر روی همین زمین سخت ممکن و امکان پذیر است و اتفاقا تنها، آلترناتیو واقعی که جامعه انسانی را از نابود شدن، حفظ می کند، همین انقلاب شماست. اما باید، فعالیت آگاهانه و سازمان یافته داشت و تاکتیک و استراتژی مناسب را برگزید و دانست که سیاست انقلابی و درست پرولتاریا یعنی شما یک سیاست تعرضی است و نه دفاعی! این را هم مبارزات کنونی و جهانی و کشوری شما نشان می دهد و هم آموزگاران ما، یعنی کسانی مثل کارل مارکس، انگلس، لنین و… نوشته اند و به یادگار گذاشته اند و همچنین امیر پرویز پویان یکی از تئوریسین ها و بنیاد گذاران سازمان چریک های فدایی خلق و نه ایران که از آرم آن هم مشخص است، این را به روشنی نوشته است.
باز دیگر تأکید می کنم که: تنها و فقط، انقلاب، انقلاب قهری هم ممکن و هم وسیله ی رسیدن شما به آرزوهای انسانی تان می باشد! فقط، بدانید که طبقه ی سرمایه دار جهانی – امپریالیست- در کلیت خود به یک طبقه ی مرتجع، عقب اندیش، کشتارگر، جنگ طلب، فاشیست و نابود کننده ی هر موجود زنده تبدیل شده است و نباید به هیچ دولت سرمایه و جناحی از سرمایه داران و مجیز گویانش، باور داشت. باید درک کرد که طبقه ی کارگر در شرایط کنونی، هیچ چیز ندارد و اما، می تواند و باید صاحب همه چیز شود که نجات بشر در همین است!
+++
انقلاب سرخ هم ممکن است و هم تنها راه ممکن برای رسیدن به رهایی است!
ایجاد حزب مخفی – حزب کارگران آگاه و به پیروزی رساندن انقلاب سرخ کارگران، تنها مسیری است که باید طی گردد تا رهایی حاصل گردد و نه مسیرهای دیگر! جنگ طبقاتی سراسری نزدیک است! کارگران آگاه شرایط را در یابید!
رفقای کارگر و فرزندان دانشجوی کارگران سازمان یابید، مسلح شوید، جنگ طبقاتی را به پیروزی رسانید تا رها گردید، هیچ راه دیگری برای رها شدن از ظلم و ستم، استثمار و شکنجه و زندان و مرگ توسط دولت سرمایه داران نیست نیست! رفقا! پیروزی ممکن است، اما دادنی نیست و باید آنرا به چنگ آورد! همدیگر را آگاه کنید و چه گونگی کار برد سلاح و راه بدست آوردن که جز در انبارها و پادگان ها ی نظامی نیست را، جستجو کنید. به هیچ دولت سرمایه داری و سازمان شان نباید، هیچگونه باوری داشت. سلاح در دست، سازمان یافته، متحد و یک صدا سرود انترناسیونال بر لب، پیروزی دست یافتنی است!