راهپیمایی کارگران هفت تپه،
شکست سیاست اعتصاب شکن ها
یک:
استثمار افسار گسیخته ، فاصله طبقاتی غیر قابل توصیف ، بی حقوقی ها ، سرکوب وحشیانه ، زندان و شلاق زدن کارگران معترض وهمچنین استمرار اعتصاب و اعتراضات (غیر قابل شمارش) کارگران ، نشان میدهد که تضاد کار و سرمایه در ایران به اوج خود رسیده است. در سال ۱۳۹۶ ما شاهد اعتراضات و اعتصاب های کارگری بیشماری بودیم. از کارگران شهرداری و کارگران سدسازی تا کارگران حمل و نقل، از کارگران پارس جنوبی و پالایشگاه ستاره خلیج تا کارگران پتروشیمی بوعلی سینا، از کارگران لاستیک سازی پارس ساوه تا کارگران کارخانه ایران پوپلین رشت، از اعتصاب کارگران آذرآب و هپکو تا کارگران نیشکر هفت تپه، ازاعتصاب کارگران فولاد ارومیه، کارگران شرکت صدر فولاد خرم‌آباد، فولاد خراسان و … تنها بخش از این مبارزات جاری کارگران در ایران بوده است .
اما در این میان، کارگران هفت تپه در ماه های پایانی سال ۱۳۹۶ بیشترین اعتصاب های کارگری را تجربه کرده اند. در این ارتباط تعدای زیادی از کارگران و نمایندگان کارگری از طرف بیدادگاه های اسلامی احضار و مورد بازجویی قرار گرفتند و کارگرانی همچون اسماعیل بخشی با قمه و چماق حامیان سرمایه مورد ضرب و شتم واقع شدند.
در کنار سرکوب دولتی، کارفرمای هفت تپه توانست چند نفر از کارگران را تطمیع کند. هدف کارفرمای هفت تپه این بود که بتوانداز اعتصاب کارگران جلوگیری کرده و با ایجاد توهم، به کارگران تفهیم کنند که تنها راه برای کسب مطالبات، گفتگو و اعتماد به کارفرما می باشد.
این افراد تمام تلاش خود را بکار بستند تا به هر شیوه ممکن به کارگران بگویند که اعتصاب حرام است و برای بدست آوردن مطالبات هیچ ضرورتی به اعتراض و اعتصاب نیست. آنها گفتند با اندک صبر و تحمل و آرامش و گفتگو، تمامی مسائل فی مابین ( کارگر و کارفرما ) حل شدنی است!؟.
عوامل کارفرما در نیشکر هفت تپه به این بسنده نکرده و برای اثبات وفاداری خود به نظام استثمارگر سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران، گفتند:
کسانی که در هفت تپه اعتصاب را سازماندهی می کنند از عوامل اجنبی و خارج نشین هستند.
این افراد گفتند که کارگران اعتصابی در نیشکر هفت تپه، بنا به دستور احزاب خارج نشین اینگونه در کارخانه دست به آشوب میزنند و گرنه کارگران نیشکر هفت تپه هیچ مشکلی ندارند!. گفتند و نوشتندکه احزاب چپ و کمونیست می خواهند از کارگران برا ی رسیدن به مقاصد خود سوء استفاده کنند؟! درست به مانند رهبرشان علی خامنه ای که گفته است:
“بارها این را در سخنرانی‌ها، خطاب به کارگران عزیزمان گفته‌ام که ضدانقلابِ کشور از اول چشمش به کارگرها بود بلکه بتواند جامعه‌ی کارگری را به‌نحوی علیه جمهوری اسلامی تحریک کند.”
بله آنچه گفتند تنها بر علیه چپ ها و کمونیست ها بوده است ؛ اما آنها نگفتند که پان ایرانیست ها ، رضا پهلوی ها و مرکز آمریکایی سولیداریتی سنتر در کجای این معادلات قرار دارند؟!
دو :
پایان نقش اعتصاب شکن ها در جنبش کارگری ایران
راهپیمایی کارگران هفت تپه در روز هفتم فروردین ماه ۹۷ نشان داد که سرکوب دولتی ، اخراج از کار، احضار، زندان ، شلاق ، اعدام و تطمیع شدگان مدافع سرمایه داری، توانایی مهار جنبش کارگری ایران را ندارند.به قول کارگران گروه ملی فولاد” نه زندان، نه تهدید، دیه فایده نداره”. شاید با سرکوب ، تفرقه و توهم برای چند روزی اعتراض و اعتصاب های کارگری را بتوانند به تعویق بیاندازند اما در دراز مدت نه رژیم داعشی ایران، توانایی مهار خیزش کارگران گرسنه را خواهد داشت نه کارفرما و عوامل فریب خورده او توانایی سرکوب و به انحراف کشیدن روند مبارزات کارگران را خواهند داشت. دلیل بسیار روشن است؛ به خاطر تناقضات درونی و عدم کنترل بحران های نظام سرمایه داری و تعمیق فاصله طبقاتی. به قول بزرگان علم رهایی بشریت ، بورژوازی با رشد خود گورکنان خود را پرورش می دهد.
بله ، واقعیت این است که نظام سرمایه داری در ایران از رمق افتاده است و به این اعتبار نقش اعتصاب شکن ها نمی تواند زیاد موثر واقع شود چرا که شکم کارگران گرسنه هفت تپه، با وعده های بیشرمانه ، پوچ و حقیرانه نظام سرمایه داری، سیر نخواهد شد.
۱۳۹۷/۱/۷
#بهزاد_سهرابی
میان دو حق
https://t.me/joinchat/AAAAAEfpGMjOfIc0hPdn9Q