در آستانه روز جهانی زن هشتم مارس ۲۰۱۸ ، با فاطمه و فرناز از انجمن قدیمی قرار جلسه گذاشته بودیم…
قدم زدیم ، نوشیدیم ، خوردیم ، شعار هم دادیم ، بحث کردیم . از تاریخ بشر و اینکه چرا در این روند تاریخی روز جهانی زن شکل گرفت ، از تاریخ مبارزات زنان و اینکه جنسیت نباید اولویت پیدا میکرد و حالا که اینطور شده چه باید کرد…؟ خسته شدیم و نشستیم برای نوشیدنی ، در لحظاتی که محو غروب زیبای خورشید شده بودم ، به یکی از اعضای انجمن گفتم ولی هر کاری بکنیم و به هر حال یک سری کارها مردانه است…
لحن صدایش ناگهان تغییر کرد . غروب را فراموش کردم . ته نگاهش آتش خشم را میدیدم که شعله میکشد ! دستش به آرامی بطری نوشیدنی را لمس کرد جهت پرتابی موفق به فرق سرمان ! اما قبل از اقدام عملی ، پرسید مثلا چه کارهایی مردانه است ؟ گفتم مثلا دوست داشتن یک زن و عاشق زنی شدن …
دستش از بطری جدا شد ، لبخند رضایت روی لبانش نشست ، صدایش مهربان شد ، آتش خشم ته چشمها دیگر نبود….
دست آخر گفت : حالا که اینطوریه ، چی برام هدیه میگیری ؟
گفتم : مقام والای زن را نباید ارزش گذاری مادی کرد… یک شاخه گل رُز مفموم عمیقتری دارد با شعار کوبنده زنده باد هشتم مارس…
چیزی نگفت ، فقط گره ای بین ابروانش نشست ، فکر کنم متوجل شد که پیچوندم ! منتها خیلی محترمانه و روشنفکرانه …..
اسماعیل هوشیار
۰۷٫۰۳٫۲۰۱۸